εργασία

Ποινές χωρίς αντίκρισμα και οι εργαζόμενοι άνεργοι κι απλήρωτοι

Επιχείρηση τρομοκράτησης της ΕΤΕΡ από τον Flash 9,61

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η δήθεν υποστήριξή του σε μια ανύπαρκτη Σύμβαση

Ωμοί εκβιασμοί για ατομικές συμβάσεις με οριζόντιες μειώσεις 12%

Τρομοκρατικές πρακτικές της Speedex οδηγούν εργαζόμενο στο θάνατο

Μερικές εκατοντάδες διαδηλωτές, εκπρόσωποι συνδικάτων, αλλά και πολιτικά στελέχη οργανώσεων της Αριστεράς συγκρότησαν την πρώτη μετεκλογική εργατική διαδήλωση στην Αθήνα, την περασμένη Τετάρτη. Μια διαδήλωση που δεν θύμιζε σε τίποτα τους μεγαλειώδεις απεργιακούς αγώνες που προηγήθηκαν και συντέλεσαν στην μεταστροφή της συνείδησης του λαού και τη ριζοσπαστικοποίηση πλατιών στρωμάτων εργαζομένων.
Το κάλεσμα των πρωτοβάθμιων σωματείων της Αθήνας για τη διαδήλωση της Τετάρτης, περιέγραφε μια κατάσταση που βιώνουν καθημερινά πλέον εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα. Αντεργατικοί νόμοι που μείωσαν τους μισθούς, χτύπησαν τις συλλογικές συμβάσεις, απελευθέρωσαν κι άλλο την ελαστικότητα στην εργασία, αδρανοποίησαν την παρέμβαση των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους, ιδιωτικοποίησαν υπηρεσίες και οργανισμούς, οδήγησαν σε κλείσιμο χιλιάδες επιχειρήσεις και στην ανεργία εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους.
Οι λόγοι για να κατέβουμε στο δρόμο, πολλοί. Κι όμως κατέβηκαν ελάχιστοι...
Τι φταίει; Αλίευσα μερικές γνώμες διαδηλωτών και τις μεταφέρω.
«Συγκεντρώσεις με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο δεν γίνονται».
«Αν δεν συζητηθούν αυτά σε συνελεύσεις, στους χώρους δουλειάς, πώς θα πειστεί ο εργαζόμενος να κατέβει στη διαδήλωση».
«Σε μια σειρά χώρους γίνονται απεργίες ή άλλοι μακροχρόνιοι αγώνες. Έχει σχέση ο Συντονισμός με αυτούς;».
«Το αίτημα τώρα θα έπρεπε να είναι μόνο ένα: να παγώσουν όλα τα μέτρα».
«Το αποτέλεσμα των εκλογών έδωσε αισιοδοξία στον κόσμο, αλλά ακόμα δεν τον έπεισαν ότι μπορεί με την παρουσία του να πετύχει αλλαγές».
Οι πολιτικές παρεμβάσεις, όπως αυτή των ομοσπονδιών, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ για πάγωμα του μέτρου της μειωμένης μετενέργειας, είναι θετικές, αλλά όχι αρκετές για να αλλάξουν το εργασιακό τοπίο. Προφανώς και χρειάζεται πολιτική αλλαγή, για να ανατραπούν όλοι οι αντεργατικοί νόμοι. Όμως στα ξενοδοχεία πιάνουν δουλειά για 400 ευρώ, στα εργοστάσια σωρηδόν υπογράφονται επιχειρησιακές ή ατομικές συμβάσεις, στις υπηρεσίες επικρατεί η «μαύρη» εργασία, το Δημόσιο και οι πρώην ΔΕΚΟ έχουν γίνει πεδίο κερδοσκοπίας των δουλεμπορικών επιχειρήσεων μεσιτείας εργαζομένων.
Όλα αυτά χρειάζονται αγώνες για να ανατραπούν. Χρειάζονται συνδικάτα που θα εμπνέουν εμπιστοσύνη. Χρειάζονται αγωνιστές, ανθρώπους της όποιας Αριστεράς (υπερβαίνοντας διαιρετικές προεκλογικές λογικές και σκοπιμότητες) να τραβήξουν μπροστά, να σταθούν πλάι στον απολυμένο, στον απλήρωτο, στον απεργό, να του δείξουν το δρόμο της οργάνωσης και της πάλης.
Ας βάλει κι αυτές τις προτεραιότητες στην ατζέντα της η Αριστερά, πλάι στο πρόγραμμα που είναι τόσο αναγκαίο για την επόμενη μέρα.

Η ICAP μειώνει απανωτά τους μισθούς στους «ενοικιαζόμενους» στην Εθνική Τράπεζα

Απεργίες για τη ΣΣΕ στις ξένες αεροπορικές εταιρίες. Του Γιώργου Κατερίνη

Απεργία σήμερα στα ξενοδοχεία της Αττικής

Πώς μια κερδοφόρα επιχείρηση επιδιώκει μισθούς-λάστιχο και ανατροπή της Συλλογικής Σύμβασης