γνώμες

Στα μέσα Ιουλίου του 2006, το πολεοδομικό συγκρότημα της Θεσσαλονίκης είχε βρεθεί υπό την πολιορκία της μεγαλύτερης, ίσως, περιβαλλοντικής καταστροφής της πρόσφατης ιστορίας του από τη φωτιά στη χωματερή των Ταγαράδων.

Είναι κοινός τόπος ότι σε εποχές –όπως αυτή που επώδυνα βιώνουμε στις μέρες μας– μεγάλης φτώχειας, ανεργίας, κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους και του ασφαλιστικού συστήματος, καθώς και κοινωνικής περιθωριοποίησης όλο και περισσότερων τμημάτων του πληθυσμού, παρατηρείται έξαρση του φασιστικού φαινομένου. Γιατί;
Γιατί οι ακροδεξιές και φασιστικές οργανώσεις, όπως είναι η «Χρυσή Αυγή», εκμεταλλεύονται υπαρκτά προβλήματα που δημιουργούνται και προσφέρουν στον κόσμο απλοϊκές λύσεις του τύπου «να διώξουμε τους ξένους για να λύσουμε τα προβλήματά μας».
Εμείς, ως Κίνηση Κατοίκων του 6ου Δημοτικού Διαμερίσματος, ασχολούμαστε με τα προβλήματα αυτά, όχι μόνον για να αντιμετωπίσουμε τη φασιστική βία. Παλεύουμε και για μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Έτσι λοιπόν, μαζέψαμε 600 υπογραφές γονέων έξω από τα σχολεία της περιοχής του Αγ. Παντελεήμονα απαιτώντας να ανοίξει η μοναδική Παιδική Χαρά που έκλεισαν με το έτσι θέλω παράνομα και αυθαίρετα οι ακροδεξιοί, απαιτήσαμε και απαιτούμε περισσότερο πράσινο και ζωτικό χώρο για τα παιδιά μας, έλεγχο της εγκληματικότητας που λυμαίνεται την περιοχή, καθαριότητα και τουαλέτες που να μπορούν να χρησιμοποιήσουν και οι άστεγοι…
Στην προσπάθειά μας αυτή δεν περιοριζόμαστε μόνον σε καταγγελίες των αρμοδίων που έχουν την ευθύνη να λύσουν τα προβλήματα. Αποφασίσαμε να κάνουμε και κάτι δημιουργικό με στόχο τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας και της ανάπτυξη συνεργασίας και αλληλεγγύης ανάμεσα στους κατοίκους. Έτσι, καταγράψαμε τα παραδοσιακά κτίρια της περιοχής, προκειμένου να διασώσουμε ό,τι μπορεί να διασωθεί και να αξιοποιήσουμε ό,τι μπορεί να αξιοποιηθεί. Επίσης, μοιράσαμε βιβλία στα σχολεία και προγραμματίζουμε πολιτιστικές εκδηλώσεις, μαζί με μεταναστευτικές οργανώσεις, όπως η Κίνηση Αφρικανών Γυναικών, προκειμένου να περάσουμε το μήνυμα ότι μετανάστες και αυτόχθονες παλεύουν από κοινού για να αντιμετωπίσουν κοινά προβλήματα…
Αυτά δεν είναι για μας «ψιλά γράμματα σε μια πόλη παρατημένη, αγριεμένη, που έχει καταντήσει αποθήκη ψυχών…», όπως υποστηρίζει η κυρία Μηνακάκη στο προηγούμενο φύλλο του «Δρόμου». Είναι δράσεις συλλογικές με στόχο την επίλυση των προβλημάτων και την επίδειξη ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, για να μπορέσουμε να αντέξουμε και να αντισταθούμε στην επίθεση που δεχόμαστε ως εργαζόμενοι και ως πολίτες από την εξουσία στις μέρες μας.
Με τις δράσεις μας αυτές δεν διεκδικούμε από κανέναν πιστοποιητικό αριστεροφροσύνης. Εμείς δεν πιστεύουμε ότι η φασιστική βία αντιμετωπίζεται με αριστερή ή αναρχική βία. Οι μάχες ανάμεσα σ’ αυτούς, μόνον τους φασίστες έχει ωφελήσει.
Απαιτούμε, όμως, από την Αριστερά να ασχοληθεί πολύ περισσότερο με τα προβλήματα των λαϊκών συνοικιών αυτής της πόλης. Θα ήταν, για παράδειγμα, στοιχειώδης υπεράσπιση της Δημοκρατίας μια διαδήλωση προκειμένου να ανοίξει η μοναδική Παιδική Χαρά του Αγ. Παντελεήμονα που παραμένει πάνω από ένα χρόνο κλειστή, ενώ έχει ασχοληθεί, με δική μας πρωτοβουλία, τόσο ο συνήγορος του πολίτη, όσο και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο!
Απαιτούμε, λοιπόν, μια καλύτερη ζωή. Είναι αντιδραστικό;

Του Γιάννη Τσούτσια.

Η μεθόδευση Λοβέρδου, ώστε η κατεδάφιση σε εργασιακό-ασφαλιστικό να γίνει με προεδρικά διατάγματα παρακάμπτοντας τη Βουλή, αλλά και η δημόσια, επίσημη έκκληση Τσίπρα να αρνηθεί ο κ. Παπούλιας την υπογραφή τους, έφεραν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (ΠτΔ) στο επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων. Βέβαια, στη συνέχεια κάτω απ’ την απειλητική εσωκομματική κριτική ο Λοβέρδος υπαναχώρησε. Αν έπαιξε κάποιο ρόλο η παρέμβαση Τσίπρα (όπως βιάστηκε να πανηγυρίσει η Κουμουνδούρου) ή η τυχόν δυσφορία του ΠτΔ δεν είναι βέβαιο. Το σίγουρο είναι πως η διευρυνόμενη πολιτική κρίση αγγίζει τα όρια του ΠτΔ, ξαφνιάζοντας όλους όσοι φαντάζονταν ότι ο κ. Παπούλιας μένει στο απυρόβλητο, διασώζοντας υψηλά ποσοστά δημοφιλίας χρήσιμα για τους επόμενους γύρους.

Του Νίκου Μπιτσιάλη.