Με όχημα την ποίηση: Αλέξανδρος Μπάρας (1906-1990)
Η «Κλεοπάτρα», η «Σεμίραμις» κ’ η «Θεοδώρα»
Ένα κάθ’ εβδομάδα,
στην ωρισμένη μέρα,
πάντα στην ίδιαν ώρα,
τρία βαπόρια ωραία,
η «Κλεοπάτρα», η «Σεμίραμις» κ’ η «Θεοδώρα»,
ανοίγουνται απ’ την...
Με όχημα την ποίηση: Ζωή Καρέλλη (1901-1998)
Σαν ωραίες γυναίκες, γυμνές
Σαν ωραίες γυναίκες, γυμνές,
τούτες οι μέρες οι καλοκαιρινές
υπάρχουν με τη στιλπνότητα
των λαμπρών σωμάτων,
με την έκθαμβη προσφορά των,
με την έντονη περηφάνεια,
μ’ εκείνη...
Mε όχημα την ποίηση: Κωστής Παλαμάς (1859-1943)
Οι δυό Κανάρηδες
Τα ηλιοθρεμμένα Δωδεκάνησα
τάσφαξε κρύα ανατριχίλα,
την Άσπρη θάλασσα τη ρούφηξε
ονειροφάνταστη μαυρίλα,
και μέσα στη μαυρίλα αστράψανε,
αστράψανε, μετέωρα του ολέθρου,
αστράψανε οι πυρσοί οι αρμαδοκαύτες,
τα κύματα...
Με όχημα την ποίηση: Άγγελος Σικελιανός (1884-1951)
Μακρυγιάννης
Χαρά σ’ εκειόν που πρωτοσήκωσε
απ’ τις σκόνες σκεπασμένο,
το δίστομο σπαθί του Λόγου Σου
στον ήλιο, Μακρυγιάννη,
κ’ είδε που οι κόψες του μεμιάς ξαστράψαν,
ανέγγιχτες, στο φως,
κι...
Με όχημα την ποίηση: Γεώργιος Τερτσέτης (1800-1874)
Ο Ιμπραήμ και ο Κιουταχής
(Ιστορικό)
Ο Ιμπραΐμης κινησε να πάει στο Μεσολόγγι,
έστησε τα τσαντήρια του αγνάντια από το κάστρο,
τον Κιουταχή εκάλεσε δια να συνομιλήσουν•
«Κακά σε...
Mε όχημα την ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996)
Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο
Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο
Και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι
Ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο
Και μας...
Mε όχημα την ποίηση: Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)
Αποστροφή
Φθονώ την τύχη σας, προνομιούχα
πλάσματα, κούκλες ιαπωνικές.
Κομψά, ρόδινα μέλη, πλαστικές
γραμμές, μεταξωτά, διαφανή ρούχα.
Ζωή σας όλη τα ωραία σας μάτια.
Στα χείλη, μόνο οι λέξεις των...
Με όχημα την ποίηση: Χόρχε Λουΐς Μπόρχες (1899-1986)
Η Κυκλική Νύχτα
Στη Συλβίνα Μπούλριτς
Το ξέραν οι διακαείς μαθητές του Πυθαγόρα:
Τ’ αστέρια και οι άνθρωποι γυρίζουν σ’ ένα κύκλο•
Τα μοιραία άτομα και μόρια θα...
Με όχημα την ποίηση: Γιώργος Ξ. Στογιαννίδης (1912-1994)
Χωρίς να κυτταχτεί
Χωρίς να κυτταχτεί μες στο φεγγάρι
χωρίς να γνωριστεί μέσα στην ώρα
σηκώνοντας στην όχθη τη φωνή της
αφήνει τ’ ανεξάντλητα πουλιά.
Λευκή σαν ψύχα γιασεμιού
πλέει...
Με όχημα την ποίηση: Νίκος Καρούζος (1926 –1990)
Μaiakovski
Ωραίος απ’ τη θύελλα της βιομηχανίας
αεροπόρος των ηλιόλουστων ημερών
μεγάλο δάκρυ
που κατεβαίνει ως τα χείλη
για να καίει τις αθάνατες Μαρίες
ο Vladimir.
΄Ισως έπρεπε πριν απ’ την...
