πολιτισμός

Β. Καραμανωλάκης - Ε. Ολυμπίτου - Ι. Παπαθανασίου (επιμ.): "Η ελληνική νεολαία στον 20ό αιώνα. Πολιτικές διαδρομές, κοινωνικές πρακτικές και πολιτιστικές εκφράσεις", εκδόσεις Θεμέλιο, 2010, σ. 472,.

Του Ρόμπερτ Φισκ *.

Βρέθηκα το Νοέμβριο στο ετήσιο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Μανχάιμ και με συνάρπασε το Armadillo, ένα ντοκιμαντέρ για μια δανέζικη νατοϊκή μονάδα στο Αφγανιστάν, όπου πραγματικές σφαίρες περνούν σφυρίζοντας δίπλα σ’ έναν από τους πιο γενναίους διευθυντές φωτογραφίας στον κόσμο, πραγματικοί στρατιώτες πέφτουν τραυματισμένοι - ένας απ’ αυτούς με τη χλομάδα του θανάτου στο πρόσωπό του.

Με απόφαση του υπουργού Μεταφορών και Δικτύων από τούδε και στο εξής καταργούνται τα κάτωθι τραγούδια, προκειμένου να λειτουργήσει το σχέδιο εξυγίανσης και να διαγραφεί ένα «λαμπρό μέλλον» για τον ΟΣΕ:
- «Τρένο των 9.10» σε ποίηση του Μιχάλη Γκανά.
- «Το τρένο φεύγει στις 8», σε ποίηση Μάνου Ελευθερίου.
- «Τα τρένα που φύγαν», σε στίχους Βαγγέλη Γκούφα.
- «Σ’ ένα εξπρές», σε στίχους του Κυριάκου Ντούμου.
- «Κάνε κάτι να χάσω το τρένο», του Τάκη Μουσαφίρη.
- «Ταχεία», σε στίχους του Νίκου Μπακογιάννη.
- «Τρένο», από το άλμπουμ «9 πληρωμένα τραγούδια» του συγκροτήματος Τρύπες.

«Ο προοδευτικός είναι εκείνος που κάνει τα πιο “εξτρεμιστικά” (φιλελεύθερα) πράγματα με το μειλίχιο και γλυκανάλατο τρόπο μιας μπαλάντας του Έλτον Τζον…»

Νικόλας Σεβαστάκης