αφιερώματα

Ακάθεκτη προχωρά σε ένα ακόμα έγκλημα κατά του λαού και της χώρας η τροκομματική συγκυβέρνηση. Με την ανακοίνωση του σχεδίου για την πώληση του ΑΔΜΗΕ και για μια «μικρή ΔΕΗ» που θα απομείνει μετά το ξεπούλημα, βορά κι αυτή στο... στρατηγικό επενδυτή, ολοκληρώνεται η πορεία των τελευταίων ετών που ξεκίνησε από τη μετοχοποίηση πέρασε στο διαμελισμό για να φτάσει σήμερα στην πλήρη εφαρμογή του σχεδίου. Υπό την μπαγκέτα πάντα της Ε.Ε. και τώρα πια και της τρόικας. Μια μεγάλη επιχείρηση που φτιάχτηκε με τα λεφτά του ελληνικού λαού και συνέβαλε στην ανάπτυξη της χώρας από το 1950. Τώρα πια είναι στα χέρια των εργαζομένων της Επιχείρησης, αλλά κυρίως όλου του λαού να αποτρέψει το έγκλημα. Επιχειρώντας να δούμε από όλες τις πλευρές αυτό το νέο μεγάλο σκάνδαλο, δημοσιεύουμε σήμερα τον Φάκελο για την προωθούμενη διάλυση της ΔΕΗ, η οποία θα έχει καταστροφικές συνέπειες για το λαό και τη χώρα.

«Παιχνίδια» ιδιωτικοποίησης, ενεργειακή λεηλασία και δημόσιο συμφέρον, της Νάντιας Βαλαβάνη
Η ταυτότητα της εταιρίας
Διπλασιάστηκε η τιμή του ρεύματος την τελευταία δεκαετία
Η απορρύθμιση είναι παλιά ιστορία... του Γιώργου Τοζίδη
Το χρονικό ενός προμελετημένου (συνδικαλιστικού) εγκλήματος, του Δημήτρη Καπέλα
Τι θα σημάνει η πλήρης ιδιωτικοποίηση, του Σταμάτη Θεοδωρόπουλου

Το Tidal προσφέρει θεωρία και στρατηγική σαν μέσα για την ενίσχυση των καταληψιών, πραγματική ή δυνητική, για να οραματιστούν δράσεις που τροποποιούν οριστικά τις υπάρχουσες δομές εξουσίας.
Για το Tidal, θεωρία σημαίνει μία υπόθεση που στηρίζεται σε περιορισμένη πληροφορία ή γνώση. Στρατηγική σημαίνει την τέχνη να εφευρίσκεις ή να ενεργοποιείς σχέδια και στρατηγήματα προς έναν στόχο. Δράση σημαίνει αυτό. Αυτή την στιγμή. Αυτόν τον αγώνα. Πολλές φωνές στην ιστορία. Και διαδικασία. Συλλογικά, να οραματίζεσαι.
Είμαστε ένας διαρκής οριζόντιος διάλογος ανάμεσα σε αυτούς που έχουν περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους σκεπτόμενοι αυτή την στιγμή και στον κόσμο του Κινήματος των Καταλήψεων που αποφασίζουν κάθε μέρα για το μέλλον της. Γνωρίζοντας ότι η δυνατότητα είναι προνόμιο, το Tidal επιχειρεί να προσφέρει τολμηρές ιδέες σε μία γλώσσα προσβάσιμη στο μέσο άνθρωπο. Ελπίζουμε αυτά τα κείμενα να επηρρεάσουν θετικά το Κίνημα των Καταλήψεων, να το ωθήσουν μπροστά και να διευκρινίσουν τους στόχους του.
Επιμελητές: Natasha Bhagat Singh, Amin Husain, Babak Karimi, Laura Gotterdiener, Isham Cristie Φωτογραφία: Alex Fradkin Εικονογράφηση: Anthony!, Suzahn E., Katie Falkenberg Παραγωγή: Jed Brandt Ανατύπωση: Michael Levitin Ευχαριστίες: Jesal Kapadia, Farideh, Gregg Osofsky, Joshua Nelson, Thomas Hintze Έκδοση: Occupied Media
OCCUPYRTHEORY.ORG

Την ελληνική έκδοση του Tidal, αρ.1, επιμελήθηκε η Ελληνική Ομάδα Μεταφραστών της OWSJ, που συγκροτήθηκε τον Οκτώβρη του 2011 σε συνεννόηση με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες του OWS και είναι ανοιχτή. Επικοινωνία: owsjgreek@gmail.com
Η ελληνική έκδοση του Tidal παρουσιάζει μία συντμημένη εκδοχή των κειμένων, λόγω οικονομίας και χώρου. Ολόκληρα τα κείμενα μπορείτε να τα βρείτε στην ηλεκτρονική έκδοση του ένθετου στην σελίδα www.edromos.gr. Γραφιστικά προσπαθήθηκε να αποδοθεί όσο καλύτερα η αισθητική της πρωτότυπης έντυπης έκδοσης. Τα κείμενα μετέφρασαν και επιμελήθηκαν οι: Ιωάννα Βόγλη, Ελένη Βουγιουκλάκη, Έφη Γαλιάτσου, Χρήστος Γιοβανόπουλος, Ρένια Γιορδαμπλή, Κώστας Δολγεράς, Δώρα Κομματά, Μαρία Μαυροειδή, Μαρία Περβολαράκη, Ιχάμπ Σαμπάνα, Έλλη Σιαπκίδου.

Περιεχόμενα
Διακήρυξη 1
Βήμα 1! Καταλάβετε τα πανεπιστήμια - Βήμα 2: Αλλάξτε τα, του Conor Tomas Reed
Σημειώσεις μιας καταληψία, της Suzahn E.
Υψώνουμε το ανάστημά μας και γινόμαστε υπολογίσιμοι, του Michael Premo
Γενική απεργία, της Gayatri Chakravorty Spivak
Υπέρ και κατά της επισφάλειας, της Judith Butler
Δυνατότητα, Οικουμενικότητα και Ριζοσπαστικότητα, του Isham Christie
Η ισχύς στο κίνημα, του Alex C.
Ο ιστός σαν μήτρα είναι το βασικό στοιχείο, της Rira
Σημειώσεις: Για τις διασημότητες,
                     Για την εξουσία
                     Για τους εξωτερικούς χώρους
99%, της Najaya Royal, 14 χρονών
Οι ενενήντα και εννιά, της Rose Elizabeth Smith

Διεργασίες και νέοι πρωταγωνιστές στη μεταπολεμική παγκόσμια σκηνή

Η «επανάσταση των γιασεμιών» έφερε στο προσκήνιο το έλλειμμα δημοκρατίας των καθεστώτων των αραβικών χωρών αλλά και την παρελκυστική και παρεμβατική πολιτική των ανεπτυγμένων χωρών της Δύσης, και της Ανατολής πια, σε αυτές τις χώρες. Οι Δρόμοι της Ιστορίας αφιερώνουν αυτό το τεύχος σε όψεις της αποαποικιοποίησης και της συγκρότησης του λεγόμενου «Τρίτου Κόσμου».

Η είσοδος των Η.Π.Α. και της Σοβιετικής Ένωσης στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1941 αποτελούν το προοίμιο του συσχετισμού δυνάμεων και των ανταγωνισμών που θα επικρατήσουν μετά τον πόλεμο. Τα δύο αυτά κράτη θα αναδειχθούν σε υπερδυνάμεις που θα πρωταγωνιστήσουν ως οι μεγάλοι αντίπαλοι στον «Ψυχρό Πόλεμο» και θα αντικαταστήσουν τις πάλαι ποτέ κραταιές αποικιοκρατικές δυνάμεις. Οι διεργασίες όμως δε συντελούνται μόνο σε επίπεδο υπερδυνάμεων, αλλά λαοί που χρόνια ήταν καταπιεσμένοι κάτω από την εξουσία των αποικιοκρατικών χωρών διεκδίκησαν και κατάκτησαν την ανεξαρτησία τους, δηλώνοντας ταυτόχρονα την παρουσία τους στην οικοδόμηση του μεταπολεμικού κόσμου.

Για τα αίτια και τη διαδικασία της αποαποικιοποίησης έχουν εκφραστεί διαφορετικές ερμηνείες και θεωρίες από τους ιστορικούς και τους πολιτικούς επιστήμονες. Η πρώτη θεωρία, όπως τις έχει συνοψίσει ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου στο βιβλίο του Εισαγωγή στην ιστορία του μεταπολεμικού κόσμου, αντικατοπτρίζει την κυρίαρχη αντίληψη που μάλλον εκ των υστέρων επικράτησε στο στρατόπεδο των πρώην αποικιοκρατών. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία οι αποικιοκρατικές δυνάμεις, ειδικά η Βρετανία, προετοίμαζαν την «έξοδό» τους από τις αποικίες. Σαν επιχείρημα χρησιμοποιούνταν η σταδιακή δημιουργία της Κοινοπολιτείας. Όμως αυτή η θεωρία αποσιωπά τους αγώνες των λαών των αποικιών για ανεξαρτησία που είχαν ήδη ξεκινήσει, πριν την έναρξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου το 1939.
Η δεύτερη θεωρία ερμηνείας εξηγεί τη διαδικασία ανεξαρτησίας των αποικιών ως αποτέλεσμα των αιματηρών αγώνων των λαών για αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία. Αυτή η άποψη υιοθετήθηκε από τους ηγέτες των κινημάτων ανεξαρτησίας διακηρύττοντας σε όλους τους τόνους ότι η ελευθερία και η ανεξαρτησία δεν τους παραχωρήθηκε αλλά κατακτήθηκε. Βασικό επιχείρημα ενίσχυσης αυτής της θεωρίας αποτελεί η θέση ότι οι αποικιοκρατικές δυνάμεις προσπάθησαν και μετά την αποχώρησή τους να ελέγχουν τις πρώην αποικίες και υποστήριξαν τους διαμελισμούς κρατών όπως χαρακτηριστικά έγινε με την Ινδία και το Πακιστάν.
Τέλος, η τρίτη θεωρία είναι αυτή της ισχύος. Αυτή η θεωρία προσπαθεί να αναλύσει τους μεταπολεμικούς συσχετισμούς ισχύος  και τις εξωτερικές ανακατευθύνσεις των πρώην αποικιοκρατικών δυνάμεων. Οι ανακατευθύνσεις προέκυψαν από τις ανακατατάξεις που έφερε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και ο υποβιβασμός πολλών πρώην «Μεγάλων Δυνάμεων» σε δυνάμεις δεύτερης τάξης και όχι μόνο. Σε αυτή τη θεωρία εντάσσεται η θέση ότι καταρχήν στο πλαίσιο του «Ψυχρού Πολέμου» η κατοχή μιας αποικίας δεν θεωρούνταν παράγοντας ισχύος και ότι πια δεν εξυπηρετούνταν τα διεθνή και οικονομικά συμφέροντα της μητρόπολης.

Η αποαποικιοποίση ξεκινά το 1947 με την αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας από την Ινδία και τελειώνει στα μέσα της δεκαετίας του 1970 με την ανεξαρτησία και των τελευταίων αποικιών της Αφρικής. Η Νότια Αφρική θα πρέπει να περιμένει για μερικά χρόνια ακόμη, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και τις αρχές της δεκαετίας του 1990 για να απαλλαγεί από το ρατσιστικό καθεστώς του «Απαρτχάιντ».
Δεν θα πρέπει όμως να θεωρήσουμε ως ενιαία τη διαδικασία, μόνο ως ντόμινο, αφού υπήρχαν σημαντικές διαφοροποιήσεις τόσο ως προς τη στάση των αποικιοκρατικών δυνάμεων απέναντι σε κάθε αποικία ξεχωριστά, όσο και ως προς τις συνθήκες απελευθέρωσης και ανεξαρτησίας. Αποτελεί διαφορετικό παράδειγμα η Ινδία, άλλο η Ινδοκίνα, άλλο η Αίγυπτος, άλλο η Αλγερία και άλλο η δική μας Κύπρος.
Ο «Τρίτος Κόσμος» που προέκυψε από την αποαποικιοποίση και που δεν περιελάμβανε μόνο πρώην αποικίες, δεν είναι σε καμιά περίπτωση ομοιογενής. Εξάλλου ο όρος έχει μάλλον αποδυναμωθεί επιστημονικά τα τελευταία χρόνια. Στο συλλογικό υποσυνείδητο όμως, χαρακτηρίζει τους λαούς που έσπασαν τα δεσμά της καταπίεσης των αποικιοκρατών, τα κράτη που αναζήτησαν μια διαφορετική πολιτική αποφεύγοντας την πρόσδεση στο άρμα της μιας ή της άλλης μεγάλης δύναμης, παρόλο που η Σοβιετική Ένωση είχε μεγαλύτερη διείσδυση σε αυτά τα κράτη, και τις χώρες που ήταν φτωχές και οι λαοί τους εξαθλιωμένοι.
Στο παρόν αφιέρωμα μπορείτε να διαβάσετε τα άρθρα του Παναγιώτη Κουργιώτη για την εξέλιξη του αραβικού εθνικισμού και τις διαστάσεις της αντιαποικιακής πάλης, του Αντώνη Αντωνίου για τη μεταπολεμική διαδικασία αποαποικιοποίησης , του Παύλιου Μούλιου για τον Ψυχρό πόλεμο και τις νέες μορφές αποικιοποίησης, και τέλος, του Δημήτρη Παπαγαλάνη για την αποτύπωση του αλγερινού αγώνα ανεξαρτησίας μέσα από τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο. 

Δημήτρης Στεμπίλης

Ο νεοαποικισμός, τελευταίο στάδιο του ιμπεριαλισμού

Η εξέλιξη του αραβικού εθνικισμού και οι διαστάσεις της αντιαποικιακής πολιτικής, του Παναγιώτη Κουργιώτη

Μεταπολεμική πραγματικότητα και αντιαποικιακοί αγώνες, του Αντώνη Αντωνίου

Ψυχρός πόλεμος και νέες μορφές αποικιοποίησης: Οι αποικιοκράτες που έγιναν αποικιοκρατούμενοι, του Παύλου Μούλιου

Μια ματιά στον Αλγερινό Αγώνα Ανεξαρτησίας μέσα από κινηματογραφικές και λογοτεχνικές αναφορες, του Δημήτρη Παπαγαλάνη

Δεν καταργούνται οι συνιστώσες - Κωνσταντίνος Γαβριηλίδης
Διακριτές σχέσεις μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και Αυτόνομης Παρέμβασης - Αντώνης Σιφναίος
Άντε να λύσουμε - Δήμητρα Μαραγκουδάκη
Να προσθέσουμε δυό λέξεις - Σωτήρης Λεπενιώτης
Σκέψεις για το καταστατικό - Άννα Μαντέλου
Πρόταση προσθήκης άρθρου στο καταστατικό - Δημήτρης Ρούτος
Κόμμα αρένα ή κόμμα πολλαπλασιαστής - Φλώρα Νικολιδάκη
Τι κόμμα θέλουμε; - Σήφης Φανουράκης
Ο ΣΥΡΙΖΑ, το σύνδρομο της ανάθεσης και η κρίση του πολιτικού λόγου - Βαγγέλης Μπουγιώτης
Μια μικρή συμμετοχή στον προσυνεδριακό διάλογο - Π. Πέτρου
Η επικαιρότητα του σοσιαλισμού και οι θέσεις - Παναγιώτης Κολοβός
Για ένα νέο μοντέλο κοινωνικών συνεργαζόμενων συστημάτων - Βούλα Πουλοπούλου
Η νέα πραγματικότητα και ο ΣΥΡΙΖΑ - Γιάννης Νιράκης, Γιώργος Σκουλάς, Αγγέλα Σμυρνάκη, Γιώργος Χαλκιαδάκης
Μόνο η παραγωγική ανασυγκρότηση θα οδηγήσει στην ανάπτυξη - Γιώργος Θ. Μιχαήλ
Παρατηρήσεις και σχόλια στο κείμενο θέσεων της Κ.Ε. - Γιάννης Δ. Στρατής
Για μια "ενδογενή" παραγωγική ανασυγκρότηση - Ανδρέας Κυράνης, Αλέξανδρος Οικονομίδης
Ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα θα είναι και φεμινιστικός - Αφρόδίτη Σταμπουλή
Πώς φτάνουμε στον ΣΥΡΙΖΑ των μελών; - Πέτρος Κουσουνάδης
Ο ΣΥΡΙΖΑ των μελών, οι τάσεις, οι συνιστώσες και η δημοκρατία - Νίκος Λιβιεράτος
Κρίση του νεοφιλελευθερισμού ή του "νεοφιλελεύθερου μοντέλου"; - Πάτροκλος Ψάλτης
Ούτε "χειρότερη", ούτε και "απευκταία" ή αλλιώς για μια συνθετική λύση των αντιθέσεων -    Λεωνίδας Χέλης
Κάποιες σκέψεις στο περιθώριο (της προσυνεδριακής διαδικασίας) - Άβα Μπουλούμπαση
Τέκνο της ανάγκης, ώριμο τέκνο της οργής - Ζαχαρίας Τριγάζης
Παιδεία της δημοκρατίας - Κώστας Καλοκαιρινός
Στόχοι ενός "Σχεδίου Παραγωγικής Ανασυγκρότησης" - Ανδρέας Κυράνης, Αλέξανδρος Οικονομίδης
Ένα κόμμα που αυτοαξιολογείται - Τάσος Αναστόπουλος
Χρειαζόμαστε όλο και περισσότερη δημοκρατία - Ειρήνη Αγαθοπούλου
Αυτό το Συνέδριο να μείνει στην ιστορία - Στέλιος Καλαμίτσης
Μια πρόταση για το μεταναστευτικό - Πάνος Νεφέστορας - Ηλιόπουλος
Ας αλλάξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως θα θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο - Βασίλης Θεοδώρου
Όποιος αγαπάει το πανεπιστήμιο πολιτικών γνώσεων που λέγεται Αριστερά, αγαπάει τη χώρα και το λαό της - Γιάννης Γούναρης
ΣΥΡΙΖΑ ενιαίος φορέας - Κωνσταντίνος Φανός
Συνέδριο εξωστρέφειας και κυβερνητικού προγράμματος και όχι εσωτερικής κατανάλωσης - Γιάννης Νικολόπουλος
Η τόλμη αποτελεί αρχή κάθε πράξης - Θοδωρής Ρουμελιωτάκης
Για το καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ - Γιάννης Δ. Στρατής
Παρατηρήσεις επί των προσυνεδριακών κειμένων - Θανάσης Κοντονάτσιος
Καταστατικό: Βήματα πραγματικής δημοκρατίας (αν όχι τώρα πότε;) - Πανταζής Κετικίδης