αφιερώματα

Σε ιστορικό αδιέξοδο και πρωτοφανή στην ιστορία του, εκτός ίσως της περιόδου 1955-56, πολιτική απομόνωση έχει οδηγηθεί το ΑΚΕΛ, μεγαλύτερο κόμμα της κυπριακής Αριστεράς. Ταυτόχρονα, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν ήταν ποτέ τόσο απομονωμένη, χωρίς ουσιαστικούς συμμάχους και με ελάχιστα ερείσματα στην παγκόσμια κοινή γνώμη, όσο σήμερα.

Στο σημερινό φύλλο του Δρόμου δημοσιεύουμε όλες τις ομιλίες – παρεμβάσεις των συμμετεχόντων, εκτιμώντας ότι αποτελούν μια καλή αφετηρία γόνιμου προβληματισμού και κυρίως εμβάθυνσης της σκέψης γύρω από τα κορυφαία πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα τη ςπεριόδου.

Λουκάς Αξελός (συγγραφέας, διευθυντής του περιοδικού Τετράδια): «Για τη συγκρότηση ενός νέου ιστορικού μπλοκ»

Σοφία Σακοράφα (βουλευτής Β΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ): «Να περάσουμε από την αντίσταση στην κατάκτηση».

Ρούντι Ρινάλντι (εκπρόσωπος της ΚΟΕ): «Η μετάβαση έχει αρχίσει».

Έλενα Πατρικίου (ιστορικός – σκηνοθέτης): «Αριστερό χρέος και νέα εθνική ταυτότητα».

Αλέξης Τσίπρας (πρόεδρος ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ): «Να διεκδικήσουμε ένα νέο σοσιαλισμό».

Σταύρος Κωνσταντακόπουλος (πανεπιστημιακός): «Στοίχημα η διάρκεια»

Νίκος Ξυδάκης (δημοσιογράφος): «Ιστορική πρόκληση η διάσωση της χώρας»

Σία Αναγνωστοπούλου (πανεπιστημιακός): «Να κάνουμε το μεγάλο άλμα»

Ευτύχης Μπιτσάκης (ομότιμος καθηγητής φιλοσοφίας): «Για ένα λαϊκό μέτωπο σωτηρίας»

Κωνσταντίνος Μίχος (χορογράφος): «Ας ενεργοποιήσουμε τον μυ»

Γιάννης Φούντας (αναλυτής – προγραμματιστής): «Αυτό που ξεκίνησε ο λαός, ο λαός θα το τελειώσει».

«Εκείνη του Μάρτη 1871 είναι η μεγαλύτερη πλημμυρίδα του αιώνα, η πιο καταπληκτική εκδήλωση αυτής της λαϊκής δύναμης που πήρε τη Βαστίλλη, ξανάφερε το βασιλιά στο Παρίσι, εξασφάλισε τα πρώτα βήματα της Γαλλικής Επανάστασης, ματώθηκε στο Πεδίο Άρεως, πήρε τον Κεραμεικό, έδιωξε τον Πρώσο, εξοστράκισε τη Γιρόνδη, τροφοδότησε με ιδέες τη Συμβατική, τους Γιακωβίνους, το Κεντρικό Δημαρχείο, σάρωσε τους παπάδες, αναδιπλώθηκε κάτω από τον Ροβεσπιέρρο, ανορθώθηκε στον Πραιριάλ, μετά κοιμήθηκε είκοσι χρόνια για να ξυπνήσει με το κανόνι των συμμάχων, να ξαναβυθιστεί στη νύχτα, να αναστηθεί το 1830, και αμέσως δεμένη πάλι να κάνει τα σκιρτήματα των πρώτων χρόνων της ορλεανικής βασιλείας, να σπάσει τα χαλινάρια της το ’48, να τραντάξει για τρεις μέρες τον Ιούνη τη Δημοκρατία-μητριά, να συνθλιβεί και πάλι με νέα έκρηξη το ’69, να αδειάσει τον Κεραμεικό το ’70, να προσφέρει τον εαυτό της ενάντια στον εισβολέα και πάλι περιφρονημένη, στιγματισμένη, μέχρι την ημέρα που σύντριψε το χέρι που θέλησε να τη σβήσει.