https://imerologiomiasksenis.blogspot.com/
Η «ξένη» γράφει με νοσταλγία για τα παιδικά χρόνια στην πατρίδα της, πιστεύοντας πως «Πατρίδα μου είναι τα παιδικά μου χρόνια. Εκεί ανήκω και εκεί γυρνάω πάντα». Έχουν μια πίκρα οι αναρτήσεις στο μπλογκ της «ξένης» και παράλληλα μια σκληρή ματιά στη «δική» μας νέα γενιά που τα βρίσκει έτοιμα, ενώ εκείνη ό,τι έχει το έχει κατακτήσει μόνη της. Ίσως υπερβολικά καταδικαστική για κάποιους συνομηλίκους της. Αλλά, καλύτερα, ακούστε τη «φωνή» της.
Η Ευτυχία του να μην έχεις «τίποτα»
Σχεδόν κάθε χρόνο, τέτοιο καιρό (λίγο πριν από τα γενέθλια μου) κάνω τον απολογισμό μου. Πού ήμουν, πού είμαι, τι κάνω, πώς πάνε οι προτεραιότητές μου. Φέτος, όμως, δεν ξέρω άλλα, έπιασα το νήμα από την αρχή.
Θυμήθηκα την παλιά μου γειτονία στο Τεπελένι. Τις παλιές μου φίλες. Ήταν εξωπραγματικά όμορφα (στα δικά μου μάτια), τόσο που έμοιαζε σαν να ζούσα στο Μικρό σπίτι στο λιβάδι. Τότε όλες οι οικογένειες ήταν πάνω-κάτω στην ίδια οικονομική κατάσταση. Όλα τα παιδιά έπαιρναν την ίδια Παιδεία, καθώς δεν υπήρχαν φροντιστήρια, και ήμασταν (τουλάχιστον στα μάτια των παιδιών) όλοι ίσοι.
Τι απέγιναν όλες οι φίλες και γειτόνισσες μου; Το 80% περίπου από εκείνες έκαναν οικογένεια. Μερικές επειδή το ήθελαν άλλες, τις ανάγκασαν οι γονείς τους, άλλες επειδή δεν είχαν τη δυνατότητα να σπουδάσουν και άλλες διότι το είδαν ως διέξοδο να φύγουν από το πατρικό τους. Το άλλο 10% έγιναν ιερόδουλες και δουλεύουν σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Ήθελαν, σύμφωνα με διαδόσεις πάντα, να κάνουν μεγάλη ζωή αλλά τελικά δεν τους βγήκε και κάποιος άλλος κάνει μεγάλη ζωή εκμεταλλεύοντάς τες. Και ένα άλλο 10% σπούδασε και δουλεύει. Σε αυτό το 10% ανήκω και εγώ. Και επειδή η σωστή σύγκριση δεν είναι με τους άλλους (που μπορεί με χορηγία των γονέων να πληρώνουν δίδακτρα, αυτοκίνητα, σπίτια και διακοπές) αλλά με εσένα, πριν και τώρα, αισθάνομαι πολύ καλά με μένα. Αισθάνομαι ότι κάτι μικρό κατάφερα και το σημαντικότερο, το κατάφερα μόνη μου.
Η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς μου, όταν ήρθαμε στην Ελλάδα, βρισκόταν κάτω από το μηδέν και δεν μπορούσαν να μου προσφέρουν πολλά. Μου έδωσαν, όμως, μερικά βασικά εφόδια, όπως σεβασμό, εμπιστοσύνη και την ελευθερία να αποφασίζω εγώ για τις επιλογές μου. Και όταν σε σέβονται και σε εμπιστεύονται οι άλλοι, τότε θα κάνεις και εσύ το ίδιο με τον εαυτό σου.
Σκέφτομαι, λοιπόν, ότι δεν είχα τίποτα. Δούλευα από μικρή ηλικία και πολλά από εκείνα που ήθελα τα κατάφερα. Σαφώς, υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα που δεν έχω καταφέρει να κάνω, αλλά… αυτό έλειπε να μην υπήρχαν.
Κάποτε γνώρισα κάποιον που προσπαθούσε να αλλάξει όλα γύρω του διαδηλώνοντας σε πορείες, φωνάζοντας και σηκώνοντας πανιά. Χάρηκα μαζί του διότι είχε ζωντάνια, ενέργεια και το αίσθημα της δικαιοσύνης, αλλά όταν τον γνώρισα καλύτερα είδα ότι αυτό για κείνον ήταν μια διασκέδαση.
Άνηκε στην κατηγορία των ανθρώπων που θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο (με λόγια και φωνές), αλλά που δεν κάνουν καμία κίνηση να αλλάξουν το παραμικρό στον εαυτό τους. Αιώνιος φοιτητής που μένει με τους γονείς του, οι οποίοι (στα 27 του) ακόμη τον χαρτζιλικώνουν. Και φυσικά τον καταπιέζουν κιόλας…
Μια μέρα, ο γνωστός μου είχε τσακωθεί με τους… καταπιεστικούς γονείς του και εκείνοι του απαγόρευσαν την είσοδο στο σπίτι. Το πιο περίεργο (για μένα τουλάχιστον) ήταν το γεγονός ότι δεν του έδιναν τα πράγματά του. Ποια πράγματά του θα μου πεις; Όταν στα 27 σου δεν έχεις κολλήσει ούτε ένα ένσημο, μάλλον δεν έχεις και πολλά στην ιδιοκτησία σου… Άρα, για να λέμε και την αλήθεια, τα πράγματα που του είχαν αγοράσει.
Αυτόματα έκανα την σύγκριση και είδα ότι είμαι σε πολύ καλύτερη μοίρα από εκείνον, διότι ό,τι χρησιμοποιώ μου ανήκει και κανείς (ούτε καν οι γονείς μου) δεν μπορούν να μου το πάρουν, διότι το κέρδισα δουλεύοντας.
Τότε σκέφτηκα ότι το να μην έχεις «τίποτα», τελικά, είναι μεγάλη ευτυχία. Γιατί; Διότι όταν αποκτάς «κάτι», τότε αυτό το «κάτι» έχει μεγάλη αξία για σένα. Σου προσφέρει σιγουριά και αυτοπεποίθηση, να συνεχίσεις να προσπαθείς για το οτιδήποτε.
Έχει δαιμονοποιηθεί τόσο πολύ αυτό το «τίποτα» που ακούω γονείς να λένε: «Τι θα κάνει το παιδί μου με αυτή την κρίση;» και η απάντησή μου είναι ότι το παιδί θα παλέψει, θα επιβιώσει και θα είναι υπερήφανο για αυτό.
Η φτώχεια, σίγουρα, δεν μου αρέσει, διότι όπως λέει και ο αγαπημένος μου Όσκαρ Ουάιλντ: «Δεν έχω τίποτα με τη φτώχεια. Το μόνο κακό με εκείνη είναι ότι σου τρώει πολύ χρόνο». Άλλα δεν βαριέσαι, κάπου χάνεις, κάπου κερδίζεις. Χάνεις χρόνο (ταξίδια και διασκέδαση) αλλά κερδίζεις αυτοπεποίθηση, σιγουριά και φυσικά εμπειρίες.
