ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Γιώργο Παπαϊωάννου
Οι παλιότεροι θα θυμούνται ίσως τον πατέρα της, Αλτιέρο Σπινέλι, έναν από τους πρωτεργάτες της ιδέας της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, από την εποχή που ήταν φυλακισμένος από το καθεστώς Μουσολίνι. Οι λίγο πιο ενημερωμένοι γνωρίζουν όμως και την ίδια, αφού πέρα από γνωστή δημοσιογράφος της ιταλικής εφημερίδας La Republica, η Μπάρμπαρα Σπινέλι «ακούστηκε» αρκετά στη χώρα μας όταν στην αρχή της ελληνικής κρίσης πήρε ανοιχτή θέση καταδικάζοντας της πολιτικές της τρόικας.
Εξελέγη στις τελευταίες εκλογές για το ευρωκοινοβούλιο με τη «Λίστα Τσίπρα για μια άλλη Ευρώπη». Παραιτήθηκε, όμως, από το συγκεκριμένο σχήμα, πριν από έναν περίπου μήνα, διαπιστώνοντας ότι αυτό απομακρύνεται από το στόχο να δημιουργήσει μια νέα ισχυρή Αριστερά στην Ιταλία. Παραμένει, ωστόσο, στην ομάδα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (GUE/NGL) στην Ευρωβουλή. Έτσι, τη συναντήσαμε κατά τη διάρκεια των «Ημερίδων Μελέτης» που οργάνωσε η ευρωομάδα στις 2 και 3 Ιουνίου στην Αθήνα και βρήκαμε την ευκαιρία για μια σύντομη συζήτηση.
Σε παρέμβασή σας κατά τη διάρκεια των Ημερίδων Μελέτης, σε συζήτηση όπου μιλούσαν και εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ, είπατε πως πλέον δεν βοηθούν οι ομιλίες που μοιάζουν με προεκλογικές, μιας και έχουν περάσει ήδη κάποιοι μήνες από τις εκλογές και η Αριστερά βρίσκεται στην κυβέρνηση. Τι εννοούσατε;
Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να έχει σύμμαχο μια ισχυρή Αριστερά στην Ευρώπη, θα πρέπει να μιλήσει πολύ καθαρά. Για το ποιες είναι οι δυσκολίες και ποιες δυνάμεις εναντιώνονται στην αλλαγή που ευαγγελίζεται για την Ευρώπη. Πρέπει να καταδείξει αυτές τις δυνάμεις και το ρόλο τους. Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν αρκετά σκληρός με κάποιες θέσεις της Τρόικας, για παράδειγμα στην πρόσφατη συνέντευξή του στη Le Monde, κάτι που όμως δεν συνάδει με την αισιοδοξία του για όσα συμβαίνουν. Μπορεί η τρόικα να μετονομάστηκε, αλλά ο κόσμος δυστυχώς δεν αισθάνεται ότι αποτελεί παρελθόν. Πρέπει να λέμε όλη την αλήθεια.
Είστε υπέρμαχος της ευρωπαϊκής ενοποίησης, έχετε και ένα ιστορικό όνομα που το υπενθυμίζει, αλλά κυρίως τις δικές σας απόψεις και θέσεις… Πόσο θετική μπορεί να είναι η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης και μάλιστα η εμβάθυνσή της, με το νεοφιλελευθερισμό να έχει κυριαρχήσει στους θεσμούς και τις συνθήκες της Ε.Ε.;
Πιστεύω πως μια άλλη ευρωπαϊκή δομή είναι εφικτή. Τον δρόμο τον δείχνει η Ελλάδα που αποτελεί μια ευκαιρία να δούμε μια άλλη πορεία της Ευρώπης. Είναι σχεδόν η μόνη περίπτωση που μια προοδευτική δύναμη βγαίνει κερδισμένη στην Ευρώπη μέσα στη σύγχρονη οικονομική κρίση. Γιατί γενικά είναι κυρίως η ακροδεξιά που κερδίζει από την κρίση στην Ευρώπη. Αντίθετα, στο παρελθόν, στην περίπτωση της μεγάλης κρίσης στην Αμερική κέρδισε ο Ρούσβελτ. Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ ανοίγει μια άλλη προοπτική.
Τι δείχνει, όμως, κατά τη γνώμη σας, η ασφυξία που επιβάλλουν στην Ελλάδα οι θεσμοί της Ε.Ε.;
Η κρίση κατέδειξε, εμφανώς, πως έχουμε μόνο οικονομική και νομισματική ένωση. Γι’ αυτό μιλώ για την ανάγκη μιας άλλης δομής. Με το νεοφιλελεύθερο κανόνα να κυριαρχεί και τα κράτη, από την άλλη μεριά, να διατηρούν τις εθνικές τους εξουσίες, διαμορφώνεται μια επικίνδυνη ισορροπία ανάμεσα στις ισχυρές και τις πιο αδύναμες χώρες. Ζητούμενο είναι μια πολιτική ένωση, μια πολιτική ομοσπονδία. Το υπαρκτό μοντέλο οικονομικής και νομισματικής ένωσης είναι επικίνδυνο γιατί δημιουργεί διαρκώς διαχωρισμούς. Μετά τις εκλογές στη μεγάλη Βρετανία, είναι της μόδας να μιλάμε ξανά για Ευρώπη πολλών ταχυτήτων, πράγμα πολύ επικίνδυνο. Έτσι, μπορεί για παράδειγμα να έχουμε την Αγγλία σαν κέντρο της ευρύτερης, της «μεγάλης Ευρώπης» και τη Γερμανία σαν κέντρο της Ευρωζώνης. Εγώ δεν θέλω ούτε αγγλική ούτε γερμανική ηγεμονία. Η ηγεμονική πολιτική της Γερμανίας πρέπει να τερματιστεί, δεν πρέπει η Γερμανία να καταστρέψει για δεύτερη φορά την Ευρώπη.
