Ναι, χωρίς καμιά αντίρρηση αυτοί ξέρουν τι κάνουν και πώς το κάνουν, ακόμα και αυτό το σίριαλ των συναντήσεων των αρχηγών, οι δηλώσεις, οι «διαφωνίες» και κυρίως οι κόκκινες γραμμές. Να και τα σκάνδαλα με τις λίστες των ληστών για να κοιτάξουμε αλλού και ολίγον από το πραξικόπημα του Ψυχάρη που ποτέ δεν έγινε. Και για να αλλάξουμε κουβέντα, γάτα ο φίλος εκ παλαιόθεν.
Οι μάχες του βουτυράνθρωπου Στουρνάρα με τον «σκληρό και απάνθρωπο» Τόμσεν έχουν και αυτές την ακροαματικότητά τους στα βραδινά πανέλ της πολιτικής τόλμης και γοητείας που αναδεικνύουν τους πρωταγωνιστές που έρχονται και παρέρχονται από το πρώτο Μνημόνιο.
Μέχρι και σήμερα οι σκιές τους εκεί… Και είναι τόσο πολλοί αυτοί που ανέλαβαν εργολαβία τη σωτηρία μας, που σιγά-σιγά ξεχνάμε ονόματα και πρόσωπα των βιαστών μας…
Έτσι, λοιπόν, ήρεμα και απλά ξεκινώντας από τον ανεκδιήγητο τότε πρωθυπουργό μας και τώρα… καθηγητή του Χάρβαρντ ανεχθήκαμε τη μέθοδο του σαλαμιού! Κοιτάζαμε την… πανσέληνο όλοι εμείς όταν διέλυαν εκείνοι τον ιδιωτικό τομέα και στη συνέχεια πυροβολούσαν τον δημόσιο κλαίγοντας με τηλεοπτικούς λυγμούς για τον ιδιωτικό! Τότε η μεσαία τάξη διαμαρτύρονταν για τις πορείες που νέκρωναν την πιάτσα. Τώρα θα παρακαλεί να γίνει καμιά πορεία για να δει λιγάκι κόσμο στην πιάτσα, ο μικρομεσαίος αστούλης που βλέπει πως εκείνη -η πιάτσα δηλαδή- έχει στεγνώσει εντελώς.
Βέβαια, εκείνοι του ειδικού μισθολογίου ζώντας μέχρι χθες στον πλανήτη μιας κάποιας ειδικής προστασίας! Άλλοι σχετικά υπολογίσιμης και άλλοι αρκετά οικονομικά σοβαρής, τώρα εξεγείρονται. Όπως εκείνοι της θεότυφλης θέμιδας που όταν προσέφυγαν σ’ αυτήν συμπατριώτες μας για το συνταγματικό ή μη του πρώτου Μνημονίου, αυτή αποφάνθηκε για το άκρως συνταγματικό του μαζικού μας θανάτου σε αντίθεση με το σήμερα που μιλούν για το αντισυνταγματικό της μνημονιακής μείωσης των αποδοχών τους!
Αυτοί ξέρουν τι κάνουν και το κυριότερο πώς το κάνουν.
Το Εγώ και το Εσείς
Για τους δολοφόνους μας εννοώ. Ξέρουν πως ακόμα και για καιρό θα κυριαρχεί δυστυχώς το Εγώ μας και το Εσείς θα το χειρίζονται αυτοί, αφού το Εμείς το έχουμε ξεχάσει από καιρό. Και εκείνοι θα εξακολουθούν να μας κουνάνε το δάκτυλο για τα όσα «αμαρτήματα» διαπράξαμε και καταντήσαμε την πατρίδα, όπως σε κάθε ευκαιρία υποστηρίζουν, στο χάλι που βρίσκεται και για τούτο μας κάνουν κιμά για σουτζουκάκια στο μεγάλο φαγοπότι της αποκρατικοποίησης.
Ενώ οι γνωρίζοντες απλά μαθηματικά ξέρουν ότι η αρρώστια μας είναι κατά βάση συστημική που εξαπλώθηκε καταρχήν στον ευρωπαϊκό Νότο όπου ομολογουμένως ενδημούσε και μια… χρόνια δυσπεψία από τη βουλιμία της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Όμως η κρίση είναι κυρίως χρηματοπιστωτική και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο αντιμετωπίζεται από την ομάδα της Φρανκφούρτης με τα ίδια ακριβώς θανατηφόρα οικονομικά μέτρα για τους λαούς όλων αυτών των χωρών, συμπεριλαμβανομένης και της Ιταλίας, μένοντας ανοικτός προς το παρόν αυτός ο κατάλογος…
Τα ανόητα σχόλια του τύπου ότι καταναλώσαμε περισσότερα από ό,τι παρήγαμε, ότι τεμπελιάσαμε, ότι το σπάταλο και διογκωμένο Δημόσιο φταίει για το κακό μας το ριζικό, κρύβουν έντεχνα, εκτός των άλλων, και τον αδηφάγο τραπεζικό δράκο που ενώ μας χρωστά τον ξεπληρώνουμε συνεχώς. Το δε παραμύθι ότι όλα αυτά θα τα «γιατρέψουμε» ξεπουλώντας, πετώντας στην ανεργία και άλλες ζωντανές υπάρξεις, καταργώντας ωράρια, συμβάσεις, μισθολόγια, αργίες, συντάξεις και τελικά σκοτώνοντας κορμιά και ανθρώπινες ψυχές, όσοι το αναπαράγουν σε ρυθμό παπαγαλίας λίγο το κακό, το ηλίθιο το προσπερνάς. Οι έμμισθοι στρατευμένοι στο ψεύδος του συστήματος, αυτοί είναι το κυρίως πρόβλημα, «Πες, πες κάτι θα μείνει…». Του Γκέμπελς το αξίωμα έγινε στις μέρες μας τηλεοπτικό εργαλείο και έντυπο αγγελτήριο θανάτου!
Αυτοί ξέρουν τι κάνουν. Εμείς;
Έτσι, πριν από τρεις και κάτι μήνες ξανά-μανά όλοι αυτοί ψηφίστηκαν από ανθρώπους που βίωναν ήδη τη μνημονιακή φτώχεια και απελπισία και μια τεράστια αποχή συμπλήρωσε το σκηνικό ανοχής στους δημίους.
Δικαιολογημένο λοιπόν το σημερινό μούδιασμα, εικόνα που συμπλήρωσε και η υποτονική προχθεσινή διαμαρτυρία για την έλευση της «σιδηράς» καγκελαρίου.
Βέβαια, η ζωή δεν σταματάει εδώ, ιδίως όταν η Ιβηρική Xερσόνησος έχει πάρει φωτιά για τα καλά, με μια Ισπανία που απειλείται εκτός των άλλων και με διοικητική διάσπαση και μια Πορτογαλία που ο πρωθυπουργός της αναγκάστηκε κάτω από την πίεση της λαϊκής αγανάκτησης αλλά και της ανακοίνωσης του στρατιωτικού συνδέσμου, που τον καλούσε να εγκαταλείψει τη χώρα, να ανακαλέσει προς το παρόν και κυρίως προσωρινά, γιατί θα τα επαναφέρει, τα αντιλαϊκά μέτρα. Ίδωμεν εάν ο αριστερός ριζοσπαστισμός θα γίνει πράξη για να αφυπνίσει την κοιμώμενη λαϊκή δύναμη ή θα ακολουθηθεί ένας αριστερός δημοκρατικός «μεταρρυθμιστικός» δρόμος και όπως λέει ο λαός μας «όποιος έφαγε, έφαγε και ο ταβερνιάρης το κρασί…».
