Πολύς θόρυβος για το αποτέλεσμα των αυστριακών εκλογών, αλλά και αρκετά αποπροσανατολιστικός. Το πιο σημαντικό στοιχείο τους, που υποβαθμίζεται, είναι ότι η «δημοκρατική» Δεξιά σημείωσε εντυπωσιακή αύξηση υιοθετώντας και απενοχοποιώντας τις πιο ακροδεξιές αντιλήψεις, που πάντα υπήρχαν στα μεσοστρώματα της αυστριακής κοινωνίας. Και είναι σημαντικό επειδή για πρώτη φορά ένα από τα δύο μεγάλα, παραδοσιακά συστημικά κόμματα απροκάλυπτα προωθεί μια ατζέντα συντηρητικής και επιθετικής αντεπανάστασης σε όλα τα μέτωπα. Για το ÖVP (Αυστριακό Λαϊκό Κόμμα) δεν υπάρχουν πια ταμπού: τα πλέον στοιχειώδη δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα είναι αναχρονισμός. Βασικό χαρακτηριστικό του επικεφαλής του, του Σεμπάστιαν Κουρτς, δεν είναι η νεαρή ηλικία του (την οποία υπερπροβάλλουν τα διεθνή ΜΜΕ για να αποκρύψουν την ουσία της πολιτικής του), αλλά ότι θα μπορούσε να θεωρηθεί έως και υβρίδιο Μέτερνιχ και «μετριοπαθούς» εκδοχής του συμπατριώτη του, του Αδόλφου…
Η υποκρισία, από την άλλη, έγκειται στο υποτιθέμενο σοκ που προκάλεσε η άνοδος της «καθαρόαιμης» Ακροδεξιάς. Καταρχήν, σε αντίθεση με τη γερμανική AfD, το Κόμμα Ελευθερίας της Αυστρίας (FPÖ) δεν γεννήθηκε χθες. Ιδρύθηκε το 1956 από έναν πρώην αξιωματικό των SS, και την ίδια χρονιά μπήκε στη βουλή με 6,5% και 6 βουλευτές. Το 1970 παρείχε ανοχή σε κυβέρνηση μειοψηφίας των Σοσιαλδημοκρατών, ενώ το 1983 συγκυβέρνησε για πρώτη φορά – πάλι με τους Σοσιαλδημοκράτες, υπό τον καγκελάριο Μπρούνο Κράισκι… Όταν, το 1986, επικεφαλής του τέθηκε ο Γιοργκ Χάιντερ, το FPÖ ξέφυγε από τα μονοψήφια ποσοστά. Και το 1999, με 26,9%, βρέθηκε να συγκυβερνά με τη Δεξιά (τότε ενέσκηψε το πρώτο κύμα «δημοκρατικής» υποκρισίας, που παρίστανε ότι αγνοούσε πως το ένα τρίτο της αυστριακής κοινωνίας συμφωνούσε με τις απόψεις του Χάιντερ για τη «θετική πολιτική» των Ναζί σε μια σειρά τομείς).
Έπειτα, απλά δεν υπάρχει κάποια θεαματική άνοδος (ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι πριν λίγους μήνες ένα στέλεχος του FPÖ παρ’ ολίγον να εκλεγεί πρόεδρος της χώρας, αποσπώντας 46,2%…), ιδίως αν λάβει κανείς υπόψη του ότι ενισχύθηκε από τη διάλυση δύο άλλων ακροδεξιών σχηματισμών. Η μόνη παρηγοριά του FPÖ για την τρίτη θέση, λίγο κάτω από τους Σοσιαλδημοκράτες, είναι η ρεαλιστική προοπτική να συμμετάσχει στην επόμενη συγκυβέρνηση με καγκελάριο τον δεξιό Κουρτς. Ή, αν ο Κουρτς ζητά πολλές παραχωρήσεις, υπάρχει πάντα κι άλλος πιθανός συνδυασμός: η συνεργασία με τους Σοσιαλδημοκράτες (ας μην διαρρηγνύει τα ιμάτιά του το δημοκρατικό τόξο: έχει ήδη συμβεί και μπορεί να ξανασυμβεί).
Όσον αφορά τα υπόλοιπα κόμματα, να σημειωθεί ότι οι Σοσιαλδημοκράτες, που μέχρι τώρα συγκυβερνούσαν με τη Δεξιά, διατήρησαν τα ποσοστά τους και τις έδρες τους – άρα και τις ελπίδες τους να μην βρεθούν εκτός παιχνιδιού. Οι πιο μεγάλοι χαμένοι είναι οι Πράσινοι, που κατρακύλησαν κάτω από το όριο του 4% για είσοδο στη βουλή. Οι λόγοι είναι πολλοί: από τη στροφή στον «πολιτικό ρεαλισμό» ως τις αλλεπάλληλες αποχωρήσεις στελεχών και μελών, είτε από τα δεξιά είτε από τα αριστερά. Π.χ. του Πέτερ Πιλτς (που ίδρυσε το δικό του προσωποκεντρικό κόμμα με… μεταδημοκρατική γραμμή, και μπήκε στη βουλή), η της οργάνωσης νεολαίας τους (που συνεργάστηκε με το Κ.Κ. Αυστρίας, αλλά δίχως αντανάκλαση στις κάλπες). Τελικό συμπέρασμα; Η ανοιχτά ακροδεξιά στροφή μεγάλου τμήματος του εκλογικού σώματος, που νιώθει ότι ήρθε η ώρα όχι πια της συγκάλυψης, αλλά της «αθώωσης» του σκοτεινού παρελθόντος της Αυστρίας. Μόνο που την κούρσα αυτή δεν την οδηγεί η Ακροδεξιά, αλλά η πάλαι ποτέ «δημοκρατική» Δεξιά.
