Εργάτες στο βωμό της έγκαιρης διοργάνωσης κορυφαίων αθλητικών γεγονότων
«Ποιος έχτισε τη Θήβα την εφτάπυλη; Στα βιβλία δεν βρίσκεις παρά των βασιλιάδων τα ονόματα. Οι βασιλιάδες κουβάλησαν τ’ αγκωνάρια; Και τη χιλιοκαταστρεμμένη Βαβυλώνα ποιος την ξανάχτισε τόσες φορές; Σε τι χαμόσπιτα. Της Λίμας της χρυσόλαμπρης ζούσαν οι οικοδόμοι; Τη νύχτα που το Σινικό Τείχος αποτελειώσαν,
Πού πήγανε οι χτίστες; Η μεγάλη Ρώμη είναι γεμάτη αψίδες θριάμβου. Ποιος τις έστησε;».
Μπέρτολτ Μπρεχτ
Τελικά, οι μεγάλες διοργανώσεις που γίνονται σε παγκόσμιο επίπεδο θα έχουν σχεδόν πάντα και θύματα εργαζόμενους; Δεν γίνεται διαφορετικά; Και πότε θα υπάρξει η ανάλογη ευαισθητοποίηση, αφού δεν μιλάμε για μια και δυο διοργανώτριες χώρες;
Θα πρέπει, λοιπόν, η λάμψη των κορυφαίων αθλητικών γεγονότων να συνοδεύεται κι από δάκρυα για δεκάδες νεκρούς εργάτες σε ολυμπιακά εργοτάξια, σε στάδια και σε άλλα έργα; Ή μήπως ξεχνάμε τι έγινε και στην Αθήνα πριν από μόλις μερικά χρόνια κι ενόψει 2004;
Οι φωνές πληθαίνουν, όπως θα διαβάσετε και στη συνέχεια, με αφορμή αυτή τη φορά τόσο την Βραζιλία, όσο και το Κατάρ. Εκεί, δηλαδή, που τα επόμενα δέκα χρόνια θα διεξαχθούν Ολυμπιακοί Αγώνες και Παγκόσμια Κύπελλα.
Το 2014 η Βραζιλία θα γίνει το παγκόσμιο κέντρο του ποδοσφαίρου, αφού εκεί θα διεξαχθεί το Μουντιάλ. Δυο χρόνια αργότερα η καρδιά του πλανήτη θα χτυπά ξανά στην ίδια χώρα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η πίεση είναι αυξημένη και τα έργα που πρέπει να πραγματοποιηθούν σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα είναι τεράστια, ακόμα και για μια χώρα που γνωρίζει μεγάλη οικονομική άνθηση.
Από το 2011 κιόλας υπήρξαν οι πρώτες αντιδράσεις. Κι αναφερόμαστε σε μια είδηση που είχε κάνει πάταγο τότε. Έγινε απεργία στο περιβόητο Μαρακανά, που θεωρείται ο παγκόσμιος ναός του ποδοσφαίρου.
Οι εργάτες αποφάσισαν να απεργήσουν μετά τον πολύ σοβαρό τραυματισμό συναδέλφου τους, του Φελίπε ντα Σίλβα. Από την έκρηξη βαρελιού με χημικά υλικά υπέστη πολλαπλά εγκαύματα και βρέθηκε να χαροπαλεύει σε νοσοκομείο του Ρίο.
Οι εργάτες έλεγαν σε όλους τους τόνους ότι αυτό ήταν κάτι που συνέβαινε αρκετά συχνά κατά τη διάρκεια των εργασιών στο Μαρακανά. Διαμαρτυρήθηκαν για ελλιπέστατα μέτρα ασφαλείας στο εργοτάξιο, που έθετε σε άμεσο κίνδυνο την ζωή τους. Επίσης, έκαναν λόγο για πολύ χαμηλά μεροκάματα κι εξαντλητικούς ρυθμούς δουλειάς.
Το μόνο θετικό της υπόθεσης ήταν ότι τα ΜΜΕ της Βραζιλίας έριξαν για αρκετές μέρες το βάρος τους σ’ αυτή την ιστορία επιδεικνύοντας ευαισθησία, αφού ανέδειξαν το μείζον ζήτημα. Δραματικά σκηνικά είχαμε και στο Πεκίνο. Σύμφωνα με τους Sunday Times, μόνο μέσα στο 2003 είχαν υπάρξει 10 θάνατοι εργατών κατά τη διάρκεια κατασκευής του ολυμπιακού σταδίου στο Πεκίνο, δηλαδή εκεί όπου έγινε η τελετή έναρξης το καλοκαίρι του 2008: «Όπως προκύπτει από μάρτυρες που εργάσθηκαν σε διαφορετικές περιόδους, εκτιμάται ότι συνέβησαν δέκα θανατηφόρα δυστυχήματα, κατά τη διάρκεια των εργασιών κατασκευής του σταδίου».
Επίσης, τον Ιούνιο του 2011 είχε γίνει σάλος όταν βρέθηκε νεκρός χειριστής γερανού στα έργα του ολυμπιακού χωριού στο Λονδίνο. Ήταν το 16ο εργατικό ατύχημα (δεν ήταν όλα θανατηφόρα) που είχε συμβεί μέχρι τότε στα ολυμπιακά έργα του Λονδίνου.
Στο βωμό της έγκαιρης διοργάνωσης κορυφαίων αθλητικών γεγονότων στην πιο ευάλωτη θέση βρίσκονται πάντα οι εργάτες, που για ένα κομμάτι ψωμί δέχονται και τη μεγαλύτερη πίεση για να ολοκληρωθούν τα έργα μέσα στα ασφυκτικά χρονικά όρια.
Β. Γαλούπης
