Σε εξέλιξη το συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Στο επίπεδο των πρώτων εντυπώσεων δύο πράγματα ξεχωρίζει κανείς στο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΗΜ.ΑΡ.). Το πρώτο είναι ότι σε μια εποχή που ο Γ. Παπανδρέου δεν μπορεί να πατήσει το πόδι του πουθενά, εκτός από τα κομματικά και κυβερνητικά γραφεία, χωρίς να δεχθεί καταιγισμό διαμαρτυριών (για να το θέσουμε με «καθωσπρέπει» όρους), στο συνέδριο της ΔΗΜ.ΑΡ. βρήκε ένα ακροατήριο που τον καταχειροκρότησε. Κολακευμένο ίσως από τα καλά του λόγια για αυτήν σε σχέση με τις «άλλες εκφάνσεις της Αριστεράς» που «πολλές φορές πορεύθηκαν με την εύκολη καταγγελία, τον δογματισμό, απαξιώνοντας ακόμη και τους δημοκρατικούς θεσμούς, συμβάλλοντας έτσι και στην αδράνεια και στην συνωμοσιολογία» ( TVXS ).
Το δεύτερο είναι το σύνθημα της αφίσας και κεντρικό στοιχείο του συνεδρίου, όπου πάνω από έναν -και μοναδικό ηγέτη- Φ. Κουβέλη, ανασκουμπωμένο (ξέφυγε, άραγε, από τους προπαγανδιστές του κόμματος η ομοιότητα με το προεκλογικό μοτίβο του Παπανδρέου «Θα σηκώσουμε τα μανίκια») προβάλλει το σύνθημα: «Η Αριστερά της ευθύνης». Σύνθημα του συρμού στις μέρες μας, θα έλεγε κανείς, και μια μοντέρνα Αριστερά δεν πρέπει να αγνοεί τη μόδα, ήτοι, πιο αυστηρά, το κυρίαρχο ιδεολογικό πλαίσιο. Στο όνομα της ευθύνης, εξάλλου, η Ε.Ε. και ο προσφιλής στους συνέδρους της ΔΗΜ.ΑΡ Παπανδρέου επιβάλλουν τη λιτότητα, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και βγάζουν στο σφυρί τη δημόσια περιουσία. Στο όνομα της ευθύνης επεμβαίνει η Δύση, και οι παρατρεχάμενοι Άραβες, στη Λιβύη («responsibility to protection»). Αλλά και η δήλωση ότι η ΔΗΜ.ΑΡ είναι η «υπεύθυνη Αριστερά» λέει ευθέως ότι υπάρχουν και «ανεύθυνες» δυνάμεις της Αριστεράς. Μοιραία αναρωτιέται κανείς: Η ευθυγράμμιση με τον Παπανδρέου είναι τυχαία απερισκεψία ή υποδηλώνει βαθύτερη σύμπτωση απόψεων; Μάλλον ρητορικό το ερώτημα…
