Μια παράφραση – αντιστοίχιση της αιρετικής ταινίας του Σταύρου Τσιώλη με την επιχειρηματολογία του νέου προέδρου των ΗΠΑ που ανατέμνει την παγκοσμιοποιητική πολιτικής της υπερδύναμης
Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη*
– Τώρα εσύ νομίζεις ότι θέλουμε το κακό σου; Δεν πήγες στην εφορία και μας έσωσες; Του λες του έφορα, «αν και αυτοί οι δύο οι άνθρωποι, που δουλεύουνε από 12 χρονώ, δεν απέδωσαν και μια φορά το ΦΠΑ είναι ένοχοι, τότε η μισή Αμερική έπρεπε να είναι φυλακή». Και σου λέει αυτός, «εγώ κάνω τη δουλειά μου κύριε». Και του λες εσύ, «ο Ομπάμα ήρθε να σας μάθει πως δουλειά σας είναι να σταθείτε δίπλα στο λαό και στα προβλήματα του»….
– Ναι, αλλά εσείς ψηφίζετε Τραμπ.
– Το αναγνωρίζουμε!
– Μου λένε στο κόμμα, εσένα ούτε τα μπατζανάκια σου δεν ψηφίσανε Χίλαρι και ονειρεύεσαι για ψηλά;…
– Μιλάνε χωρίς να ξέρουνε…
– Να του πω, έλα δω ρε μαλάκα. Με ρώτησες εμένα γιατί ψηφίζω Τραμπ; Αν σου έλεγε ο Πρίμπους, κόφτε τα λόγια και ψηφίστε τον δικό μου, γιατί από μένα τρώτε ψωμί και όχι από τη Χίλαρι, τί θα έκανες;…
– Κοίτα πώς μας κάνουνε και μας διαιρούνε!
– Κι έρχεται ο Πρίμπους παραμονή εκλογών και φέρνει κάτι τουλουμπίτσες και 8 ψηφοδέλτια κλειστά. Και μετράω εγώ και του λέω, κυρ Ράινς μου εγώ, η γυναίκα μου, ο πατέρας μου, η αδερφή μου, τέσσερις. Ο Μιχάλης, η γυναίκα του κι η μάνα του, σύνολον εφτά. Τι μου δίνεις εδώ οχτώ; Και μου λέει, είναι και η μάνα του μπατζανάκη σας, Αντώνη.
– Και ψήφισε η μάνα μου Τραμπ!!!
– Τι να έκανα, Αντώνη; Εγώ την πήγα στο τμήμα, της έδωσα το ψηφοδέλτιο… Έκανε το σταυρό της η γυναίκα, το φίλησε, το σταύρωσε τρεις φορές με το χέρι της και το ΄ριξε….
– Αντώνη, ου-ου.
– Κλυταιμνήστρα, ου-ου.
– Κλυταιμνήστρα, ου-ου, ου-ου!
Ο διάλογος αυτός, παράφραση της αιρετικής ταινίας του Σταύρου Τσιώλη, «Ας περιμένουν οι γυναίκες», είναι μάλλον η κατάλληλη απάντηση στη διανοουμενίστικη «ποιότητα» που κυριάρχησε στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης. Όπως η ταινία ήταν ικανή να προκαλέσει την αποστροφή του βλέμματος –αλλά και των αυτιών– του «ποιοτικού» θεατή, έτσι και η εξαγγελθείσα πολιτική του νέου προέδρου των ΗΠΑ προκαλεί την απέχθεια των «ποιοτικών» πολιτών, τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στην Ευρώπη. Μόνο που η ταινία δεν κάνει τίποτα περισσότερο, από το να αποκρυπτογραφεί τη σύγχρονη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Και είναι αυτή η ανατομία που ενοχλεί. Η «Τραμπιανή» πολιτική επιχειρηματολογία κάνει το ίδιο ακριβώς. Με ύφος συχνά «γκροτέσκο», ανατέμνει την παγκοσμιοποιητική πολιτική της υπερδύναμης, με τον ίδιο συχνά κωμικό, αλλά και απεχθή, για τις «εκλεπτυσμένες συνειδήσεις» μας, τρόπο.
Όμως, αυτή είναι η αλήθεια. Γιατί, η πολιτική της διακυβέρνησης Ομπάμα μπορεί, για παράδειγμα, να έδειξε ανοχή απέναντι στο ζήτημα των αμβλώσεων, όμως δεν είχε κανένα δισταγμό να «σπείρει» μερικές χιλιάδες βόμβες (26.171 για το 2016) ανά τον πλανήτη. Χώρες όπως η Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Λιβύη, η Υεμένη, η Σομαλία και το Πακιστάν, θα έχουν να θυμούνται στο πετσί τους, την «ποιότητα» της διακυβέρνησης Ομπάμα. Και είναι να αναρωτιέται κανείς, αν μερικές δημοκρατικές κορώνες για τα ζητήματα των δικαιωμάτων της LGBTQ κοινότητας, δεν ήταν παρά το ηρεμιστικό γλυκαντικό της διανόησης, ώστε ο ιμπεριαλισμός να κάνει ανενόχλητος τη βρώμικη δουλειά του.
Η παρουσία του Ομπάμα, ως του πρώτου μαύρου προέδρου, έμοιαζε να είναι μια, εν τοις πράγμασι, αντιρατσιστική θέση, όμως αυτό ουδόλως εμπόδισε τη ρατσιστική βία της αστυνομίας σε βάρος έγχρωμων προλετάριων, που δεν είχαν την «τύχη» να σπουδάσουν στο Χάρβαρντ. Κατάντησε, έτσι, το Ατομικό Δικαίωμα να είναι το πολιτισμικό αγχολυτικό zanax στην αποσιώπηση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Και ο Τραμπ πάει να μας πάρει το χάπι από το στόμα. Αλλά κάνει και κάτι άλλο: απαντά, έστω ψευδεπίγραφα, σε συγκεκριμένες ανάγκες, υλικές, συναισθηματικές, ταυτοτικές, συγκεκριμένων ανθρώπων, για τους οποίους το «δικαιωματικό χάπι» δεν φτάνει.
Μέσα σ’ αυτή την πραγματικότητα, που επιμένει πεισματικά, να ασχολείται με τις ανάγκες και όχι απλά τις επιθυμίες των ανθρώπων, ο ρόλος του γυναικείου κινήματος, δεν ταιριάζει να συστοιχίζεται, ούτε με την πολιτική Ομπάμα-Χίλαρι, ούτε όμως μπορεί να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του με την εκλογή Τραμπ, ως να ήρθε η συντέλεια την οποία θα απέτρεπε η κυρία Κλίντον. Γιατί έτσι παρεξηγείται, παρερμηνεύεται και μοιάζει να είναι υπηρετικό του πιο χυδαίου νεοφιλελευθερισμού. Και ένας τρόπος υπάρχει για να αποσαφηνίζεται με διαύγεια. Το ταξικό και αντι-ιμπεριαλιστικό του πρόσημο. Και βέβαια με αυτό το πρόσημο, δεν μπορεί να συμπορεύεται ούτε η Ριάνα, ούτε η Μαντόνα, ούτε το λοιπό καρακιτσαριό της βιομηχανίας του θεάματος. Αλλιώς, γίνεται μια εξαιρετική κωμωδία με τίτλο, «Ας περιμένουν οι γυναίκες».
Ευτυχώς, η Άντζελα Ντέϊβις έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, απευθυνόμενη και «στις γυναίκες και στις τρανς, αλλά και στους άνδρες και τους νέους, ορίζοντας έτσι την έννοια ενός πλατιού λαϊκού κινήματος. «Εμείς είμαστε ο συλλογικός φορέας της Ιστορίας» είπε και μιλώντας για τη «γη των αυτόχθονων», συνέδεσε το «σήμερα» με τη μεγάλη αμερικανική ινδιάνικη αγωνιστική παράδοση, για «νερό, πολιτισμό και λαϊκότητα». Χρησιμοποίησε επίσης την απαγορευμένη λέξη «αποικιοκρατία» ως το θεμέλιο των ΗΠΑ, ορίζοντας ταυτόχρονα, ότι «κανένας άνθρωπος δεν είναι παράνομος» και τέλος, προσδιόρισε τον αγώνα για να σωθεί ο πλανήτης, τον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη, από το τη γη των Σιού στο Standing Rock μέχρι τη Δυτική όχθη και τη Γάζα. «Ένας φεμινισμός περιεκτικός…ενάντια στον ρατσισμό, στον αντισημιτισμό, στον μισογυνισμό και στην καπιταλιστική εκμετάλλευση», όπως τόνισε.
«Τα δικαιώματα των γυναικών είναι ανθρώπινα δικαιώματα για όλο τον πλανήτη και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο λέμε λευτεριά και δικαιοσύνη για την Παλαιστίνη», κατέληξε η Ντέιβις, αποσαφηνίζοντας τον ρόλο του γυναικείου κινήματος στην πορεία της ανθρώπινης απελευθέρωσης.
Αν έβαζε και την Κύπρο στη συλλογιστική της, θα είμασταν κάπως πιο ήσυχοι κι εμείς…
Χίλαρι ού-ου…
* Ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης είναι σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – ψυχοθεραπευτής
