Μηχανισμός αποκατάστασης της βλάβης, σε ένα «παράλληλο σύμπαν» δικαιοσύνης. Του Ζαχαρία Ρουστάνη
Να σημαδέψουμε το κτήνος στην καρδιά, να αντιστρέψουμε τον κανόνα της απομύζησης των λαών. Αυτό είναι και δίκαιο και αναγκαίο…
Οι αρχές του ισχύοντος χρηματοπιστωτικού συστήματος επιβάλλονται σαρωτικά σε όλο και περισσότερους «αδύναμους κρίκους» της παγκόσμιας οικονομίας. Δεν συνοδεύονται καν από τα στοιχειώδη νομιμοποιητικά προσχήματα και, παρά τα –πανθομολογούμενα– ολέθρια αποτελέσματά τους, δεν φαίνεται να αμφισβητούνται από κανένα ισχυρό κοινωνικοπολιτικό «ανάστημα».
Ο κόμπος… οι κόμποι καταστρέφονται ένας-ένας από το ατσαλένιο χτένι της συστημικής «κοσμοθεωρίας», οι περιουσίες των φτωχοποιημένων λαών πέφτουν σαν ώριμος καρπός στα δίχτυα και στο αδηφάγο στομάχι του κτήνους. Συχνότατα ο καβγάς από τις διάφορες πολιτικές δυνάμεις γίνεται και εξαντλείται σε διλήμματα σχετικά με τον βέλτιστο τρόπο και τoν όσο το δυνατόν πιο… αργό αφανισμό των ζωτικών πόρων και των περιουσιών.
Η εξέγερση των λαών, όπως την οραματίστηκε η μαρξιστική θεωρία, αποδεικνύεται μη νομοτελειακή (δεν συμβαίνει από μόνη της), κυρίως επειδή έχει καταληφθεί και αλωθεί η σφαίρα της ανθρώπινης συνείδησης…
«Σχέδιο Ωμέγα»
Σε αυτή μόνο τη βάση, αμφισβητώντας δηλαδή το βασικό πυρήνα της νομιμότητάς τους, υποβάλλοντας σε ισχυρά crash test τις θεμελιώδεις αρχές τους, αποκτούμε σημαντικές δυνατότητες να καταπολεμήσουμε την ίδια τους τη ισχύ.
Ως ύστατη προσπάθεια, ως «Σχέδιο Ωμέγα» για τους κατατρεγμένους, να οργανωθεί μια λογική και δίκαιη επίθεση στον παραλογισμό τους. Να μην αντέξουν στη θεμελιακή ένσταση νομιμότητας, στην αποκάλυψη και τη διάδοση κάθε εγγενούς αντινομίας και των παράλογων εφαρμογών της – των ανεπίτρεπτων σε μια ανθρωπότητα που μετρά τουλάχιστον 3.000 χρόνια ιστορικής εμπειρίας, πνευματικής και διανοητικής εξέλιξης.
Απλοποιώντας –για αρχή– τα βασικά δεδομένα, για να μη χαθούμε στους λαβυρίνθους των επιμέρους γεγονότων και συνθηκών, ξεκινάμε με την περιγραφή του σημείου «μηδέν» μιας απίστευτης χρηματοπιστωτικής αντινομίας. Σε συνθήκες… εργαστηρίου ανοίγουν δύο μοναδικοί τραπεζικοί λογαριασμοί στο όνομα ενός πελάτη (το συνολικό υποκείμενο της ανθρωπότητας, που συμπεριλαμβάνει όλα τα φυσικά πρόσωπα, τις επιχειρήσεις, τα κράτη κ.λπ.). Ένας πιστωτικός λογαριασμός και ένας καταθετικός. Στον πιστωτικό αναγράφεται ως οφειλή το σύνολο των χρημάτων που χρησιμοποιούνται στον πλανήτη και στον καταθετικό ως κατάθεση το ίδιο ακριβώς ποσό. Υπάρχει εδώ απόλυτη ισορροπία, κανείς δεν βρίσκεται σε δυσχερέστερη θέση, ούτε η τράπεζα ούτε ο πελάτης της. Απελευθερώνοντας στη συνέχεια απλώς μια… ποσότητα χρόνου, διαπιστώνουμε ότι, λόγω της ψαλίδας ανάμεσα στο επιτόκιο δανεισμού και το επιτόκιο καταθέσεων, παράγεται μια επιπλέον οφειλή χρημάτων της ανθρωπότητας προς την τράπεζα, που είναι εξ ορισμού αδύνατον να καταβληθούν, διότι απλούστατα… δεν έχουν ποτέ τυπωθεί! Η εξίσωση εμφανίζεται μαθηματικά και λογιστικά ανέφικτη. Το γήπεδο γέρνει σταθερά. Η συσσώρευση χρεών αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων αναπόφευκτη…
Η αντινομία εδώ δεν συνίσταται στο ότι ο χρηματοπιστωτικός τομέας και οι επιτελείς του εμφανίζονται πάντα ωφελημένοι, αλλά στο ότι παρήγαγαν, τιτλοποιούν και γιγαντώνουν χρόνο με το χρόνο ένα υπολειπόμενο κεφάλαιο-φάντασμα, μια φούσκα, ένα χρέος για την εξόφληση του οποίου δεν υπήρχαν εξ ορισμού και εκ προμελέτης τα χρήματα στην οικονομία!
Και τώρα που η κατάσταση οδηγήθηκε στο απροχώρητο, διότι χρωστούν οι πάντες διεθνώς τα κέρατά τους, μικραίνουν την ψαλίδα των επιτοκίων επιδεικτικά και σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα τη μηδενίζουν. Η νέα αυτή εξέλιξη χαιρετίστηκε ως λογική και απαραίτητη, στην πραγματικότητα όμως σηματοδοτεί την όψιμη φάση της βίαιης… συγκομιδής.
Υποτοκισμός για κούρεμα χρεών
Η μοναδική λογική και δίκαιη διέξοδος για τους λαούς, έπειτα από τόσες δεκαετίες εξαναγκαστικής υποβολής τους στον νόμο της απομύζησης, είναι να απαιτήσουμε να αντιστραφεί κατεπειγόντως ως παράνομη και καταχρηστική η συστημική κλίση του… γηπέδου. Να λειτουργήσει το αρνητικό επιτόκιο ως μηχανισμός αποκατάστασης της βλάβης που έχουμε υποστεί. Ο υποτοκισμός των δανείων πρακτικά ισοδυναμεί με μεθοδικό κούρεμα χρεών, ώστε να ξανασυναντήσουν την αξία τους οι περιουσίες των λαών και ο ανθρώπινος μόχθος. Ώστε να μη δανείζεσαι την αξία ενός σπιτιού και να καλείσαι –σε συνθήκες μεθοδευμένης φτωχοποίησης– να επιστρέψεις την αξία τριών σπιτιών. Ώστε να μη δανείζεσαι σήμερα δέκα μισθούς και να υποχρεώνεσαι να επιστρέψεις σε λίγα χρόνια πενήντα μισθούς συν τους… τόκους!
