των Ρικάρντο Φιέρο και Γκερμάν Βιντάλ*
Το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών δίνει ανάσα στην κυβέρνηση του Μιλέι. Το κόμμα του, La Libertad Avanza (LLA), κατέλαβε την πρώτη θέση σε 16 επαρχίες. Επιπλέον, κατάφερε να ανατρέψει το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών στο Μπουένος Άιρες, όπου είχε ηττηθεί πανηγυρικά στις 7 Σεπτεμβρίου, λαμβάνοντας τώρα το 41,5%, έναντι 40,8% του προοδευτικού συνασπισμού Fuerza Patria. Αυτή η κυβέρνηση, που ξεπουλάει την πατρίδα και προκαλεί πείνα, κατάφερε να επιβάλει σε πολλούς λαϊκούς τομείς τον φόβο ότι «θα ήμασταν ακόμη χειρότερα» εάν το LLA νικιόταν. Εξάλλου ακριβώς την ίδια απειλή εξαπέλυσε και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ.
Σε αυτά πρέπει να προστεθεί το γεγονός ότι εκατομμύρια άνθρωποι δεν πιστεύουν πλέον ότι οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν κάτι. Έτσι εξηγείται το ότι σημειώθηκε ιστορικό ρεκόρ αποχής, που εκτινάχθηκε σε 32% [1]. Επιπλέον, η πόλωση είναι τέτοια ώστε πολλοί παραμένουν πολύ θυμωμένοι με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, ή με τις επαρχιακές κυβερνήσεις. Εν πάση περιπτώσει, πρέπει να τους ακούσουμε προσεκτικά όλους, όχι μόνο όσους συμφωνούν μαζί μας. Έτσι θα κατανοήσουμε τις αιτίες αυτής της στάσης, χωρίς να καταφεύγουμε σε εύκολους χαρακτηρισμούς. Θα πρέπει να συζητάμε με τους πάντες εξηγώντας τα επιχειρήματά μας, ώστε να καταλήξουμε σε μια ουσιαστική αποτίμηση.
Ανοιχτή παρέμβαση των ΗΠΑ υπέρ του Μιλέι
Το LLA έλαβε 9 εκατομμύρια ψήφους σε εθνικό επίπεδο (το 25% του συνόλου του εκλογικού σώματος), πολύ λιγότερες δηλαδή από τα 14,5 εκατομμύρια ψήφων που είχε αποσπάσει ο Μιλέι στον Β΄ γύρο των προεδρικών εκλογών. Με την πόλωση να κυριαρχεί σε εθνικό επίπεδο, το LLA κατάφερε να προσελκύσει την ταλαντευόμενη ψήφο προβάλλοντας αντιπερονιστικές [2] ιδέες, και επιβεβαίωσε τη θέση του ως η κύρια δύναμη της δεξιάς. Έτσι πήρε μια ανάσα που θα του επιτρέψει να συνεχίσει την πολιτική της εθνικής υποτέλειας, της λιτότητας και της καταστολής.
Πώς έγινε αυτό ενώ η κυβέρνηση Μιλέι δεχόταν ισχυρά πλήγματα από τον λαϊκό αγώνα και την αποτυχία της οικονομικής της πολιτικής; Συνέβη επειδή ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός επενέβη ανοιχτά για να τη στηρίξει και, με μια ταπεινωτική αντιμετώπιση, την έθεσε υπό τηλεχειρισμό. Ποτέ στην ιστορία της Αργεντινής η ιμπεριαλιστική παρέμβαση δεν ήταν τόσο ξεκάθαρη. Η άμεση παρέμβαση του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, που ξόδεψε περίπου 2 δισεκατομμύρια δολάρια μέσα σε μόλις δύο εβδομάδες για την αγορά αργεντίνικων πέσος, έδειξε τον βαθμό αποφασιστικότητας της κυβέρνησης Τραμπ, και επανένωσε τομείς των κυρίαρχων τάξεων που είχαν αρχίσει να διαφοροποιούνται από την κυβέρνηση. Από εκεί και πέρα, τα περισσότερα μονοπώλια των ΜΜΕ τάχθηκαν υπέρ της κυβέρνησης, και διέσπειραν φόβο για «μαύρη Δευτέρα» σε περίπτωση ήττας του Μιλέι…
Η αποτυχία της λογικής του ώριμου φρούτου
Αυτές οι εκλογές καλούν επίσης σε προβληματισμό εκείνους τους τομείς της αντιπολίτευσης που δίνουν σημασία μόνο στις κάλπες, και έτσι απομακρύνονται από τον καθημερινό αγώνα στους δρόμους. Μια τέτοια λογική ενίοτε τους οδηγεί σε μια σεκταριστική και ηγεμονική αντίληψη, απαιτώντας την υποταγή των μικρότερων συμμάχων, κι αυτό το άσχημο κλίμα επιδεινώνεται από τις δημόσιες αντιπαραθέσεις για τις υποψηφιότητες. Οι περισσότεροι άνθρωποι, που δύσκολα τα φέρνουν βόλτα, νιώθουν αυτές τις διαμάχες ως προσβολή εναντίον τους, κι έτσι προκαλείται μεγάλη ζημιά. Σε κάθε περίπτωση, ήταν οι αγώνες στους δρόμους που ξεσκέπασαν την αντιδραστική ουσία αυτής της κυβέρνησης. Όσοι πόνταραν στην αδράνεια, θεωρώντας ότι ο Μιλέι θα πέσει από μόνος του λόγω των λαθών του, υποτίμησαν τους ισχυρούς τομείς που τον υποστηρίζουν.
Στις βουλευτικές εκλογές του 2017, ο δεξιός τότε πρόεδρος Μάκρι είχε επίσης κερδίσει την επαρχία του Μπουένος Άιρες και τις περισσότερες επαρχίες, λαμβάνοντας σε εθνικό επίπεδο ένα ποσοστό παρόμοιο με αυτό που απέσπασε τώρα το LLA. Κι όμως, λίγο αργότερα οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες έθαψαν τα όνειρα του Μάκρι για επανεκλογή. Ο Μιλέι υποφέρει από την ίδια αδυναμία που είχε τότε ο Μάκρι: η σκληρή πολιτική λιτότητας και υποταγής που ακολουθεί έχει ως αποτέλεσμα η κύρια αντιπολίτευση να είναι αυτή που ενώνεται για να αγωνιστεί στους δρόμους. Σήμερα, μετά από δύο χρόνια έντονου αγώνα του λαού μας, επιβεβαιώνουμε την απόφαση του 2023 να αντιπαρατεθούμε μαχητικά σε αυτήν την κυβέρνηση, που εκφράζει την πιο αντιδραστική δεξιά. Και εκτιμούμε ότι βρισκόμαστε σε πολύ καλύτερες συνθήκες από τότε για να προχωρήσουμε.
Συμπερασματικά
- Στα δύο χρόνια της διακυβέρνησης Μιλέι, οι εργάτες, οι αγρότες, οι αυτόχθονες, οι γυναίκες και οι φοιτητές, οι πληγέντες από τις πλημμύρες, τα άτομα με αναπηρία και άλλοι λαϊκοί και εθνικοί τομείς, πρωταγωνίστησαν σε μαζικούς και γιγαντιαίους αγώνες, με αποτέλεσμα μια καλύτερη οργάνωση των λαϊκών στρωμάτων.
- Σε ευρέα στρώματα αυξήθηκε το μίσος απέναντι στην αντεθνική και φασιστική πολιτική της κυβέρνησης Μιλέι. Μέρος αυτής της οργής εκφράστηκε και στην ψήφο προς τη Fuerza Patria και παρόμοια μέτωπα, που έλαβαν 8 εκατομμύρια ψήφους και ήταν η πρώτη δύναμη σε 8 επαρχίες. Άλλοι, εξίσου οργισμένοι, δεν πήγαν να ψηφίσουν, ή υποστήριξαν άλλα αντιπολιτευτικά ρεύματα.
- Από τη στιγμή που ο Μιλέι ανήλθε στην προεδρία, οι αγώνες εντάθηκαν. Επανειλημμένα καταφέραμε να οικοδομήσουμε την ενότητα στον αγώνα, με πολυτομεακές και άλλες μορφές συντονισμού, που δημιούργησαν τις συνθήκες για να παραμείνει ο λαός στους δρόμους: αυτή είναι μια θεμελιώδης δημοκρατική κατάκτηση την οποία απεχθάνεται η αντιδραστική δεξιά.
- Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν ότι τώρα «δεν υπάρχει τρόπος να νικήσουμε» τον Μιλέι, ή ότι αυτός έχει λευκή επιταγή για να προχωρήσει με το σχέδιό του για λιτότητα και υποταγή. Τα ίδια τα εκλογικά αποτελέσματα δείχνουν ότι είμαστε εκατομμύρια που δεν θέλουμε αυτήν την κυβέρνηση και υπερασπιζόμαστε τη γαλανόλευκη σημαία μας.
- Θα εντείνουμε τις προσπάθειές μας για να ενώσουμε τους λαϊκούς, πατριωτικούς και δημοκρατικούς τομείς. Στο δρόμο προς αυτήν την απαραίτητη πολυτομεακή ενότητα, θα εξακολουθήσουμε να εργαζόμαστε για μια ενεργητική εθνική απεργία, και θα υπερασπιστούμε την πατρίδα που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας ενάντια στους ιμπεριαλιστές Αμερικανούς που υποστηρίζουν τον Μιλέι, και ενάντια σε κάθε ξένη κυριαρχία.
* Το παρόν άρθρο, που εδώ αποδίδεται συντετμημένο, δημοσιεύθηκε στις 29/10/2025 στην εβδομαδιαία εφημερίδα hoy, η οποία απηχεί τις απόψεις του Επαναστατικού Κ.Κ. (pcr.org.ar). Οι μεσότιτλοι, οι λεζάντες και οι σημειώσεις είναι της Σύνταξης.
[1] Από την πτώση της αιματηρής χούντας το 1983 και μέχρι τώρα η αποχή στις εθνικές εκλογές περιοριζόταν σε 15-22%. Στην τωρινή αποχή-ρεκόρ του 32% πρέπει να προστεθεί και το 5,2% των λευκών-άκυρων.
[2] Ο περονισμός πήρε το όνομά του από τον Χουάν Περόν, τον δημοφιλέστερο πρόεδρο στην ιστορία της Αργεντινής. Είναι ένα πολιτικό ρεύμα με διάφορες τάσεις, που μέχρι σήμερα αποτελεί σημαντική πολιτική δύναμη.
