Του Δημήτρη Υφαντή.
Ο κ. Π. Νικολούδης, επικεφαλής της «επιτροπής καταπολέμησης της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματικές πράξεις», εισήλθε στο προσκήνιο της επικαιρότητας με τη φράση: «Δεν είναι οι πολιτικοί οι πιο διεφθαρμένοι… μαζί τα… φύγαμε». Αναφερόταν στη φυγή περιουσιών στο εξωτερικό, «από off-shore εταιρίες μέχρι… καλόγριες!», όπως μας πληροφόρησε χαρακτηριστικά.
Η πραγματικότητα κινείται σε τελείως αντίθετη τροχιά από την προπαγάνδα συν-ενοχοποίησης του λαού, που προωθούν κυβέρνηση και ΜΜΕ. Οι υποθέσεις των αμαρτωλών διαπλοκών της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας σκάνε στην επιφάνεια με εντυπωσιακή συχνότητα. Το σκάνδαλο των ομολόγων, η απευθείας ανάθεση σε γερμανικές εταιρίες των προμηθειών υποβρυχίων την περίοδο 1998-2002 (Τσοχατζόπουλος) με εμπλοκή εντυπωσιακού αριθμού υψηλόβαθμων στρατιωτικών και πολιτικών στελεχών και, τέλος, οι προμήθειες ελικοπτέρων επί υπουργίας Μαρκογιαννάκη –νυν «ντορικός»– στην κυβέρνηση Καραμανλή είναι οι νέοι «φάκελοι» που εισάγονται στη Βουλή.
Δεν πρόκειται για τη συνήθη σκανδαλοθηρία των υποκριτών κηρύκων της κάθαρσης ούτε για τον ανιαρό σκυλοκαβγά των δικομματικών εταίρων.
Βρισκόμαστε σε μια εντελώς νέα φάση. Συμπίπτουν οι τροχιές της όξυνσης κρίσιμων αντιθέσεων. Γεωπολιτικά δεδομένα αναδιατάσσονται, συμβόλαια ξαναμοιράζονται. Δεν γίνονται αυτά ήσυχα με συμφωνίες κυρίων ούτε διέπονται από τις αρχές του υγιούς ανταγωνισμού. Θα «χυθεί αίμα» μεταξύ χαμένων και κερδισμένων πολυεθνικών μονοπωλιακών ομίλων και των ντόπιων μεταπρατών. Η Morgan Stanley, σύμβουλος της Εθνικής, αποκτά το 5,1% της Αlpha, η Goldman Sachs «βλέπει» ευκαιρίες στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, το Βήμα αποκαλύπτει αντιπροτάσεις της Alpha, που δεν έγιναν δεκτές από την Εθνική. Εμπλέκεται όλο το φάσμα της «αγαθής» επιχειρηματικότητας, από τα ευγενή σπορ και τον τζόγο με τις συγκρούσεις Μαρινάκη, Μπέου και Πατέρα, μέχρι το βαρύ πυροβολικό των ΜΜΕ, με τις νέες κόντρες Ψυχάρη-Αναστασιάδη και τις αποκαλύψεις για το ρόλο του Λαμπράκη στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου.
Η οριστική απαξίωση του καθεστωτικού πολιτικού συστήματος αναγκάζει όσους κινούν τα νήματα -πλέον όχι από τα παρασκήνια αλλά ξεδιάντροπα- να βάλουν μπροστά διαδικασίες «κάθαρσης» και αναστήλωσης. Τσοχατζόπουλος, Παπαντωνίου, Λαλιώτης, Τσουκάτος, Βερελής, Μαντέλης, Ρουσόπουλος, Βουλγαράκης, Αλογοσκούφης, Σουφλιάς και, βέβαια, Καραμανλής και Σημίτης δεν «εξαφανίστηκαν» ούτε από μετριοπάθεια ούτε για να αφήσουν ελεύθερο το πεδίο στους διαδόχους τους. Κανένας δε μπορεί να προβλέψει τι έκταση θα λάβουν οι «θυσίες» και οι «τιμωρίες».
Και αν κάποιοι «κελαηδήσουν»; Η δικαστική εξουσία διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο ως μοχλός αναδιάταξης του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου.
Μια νέα γενιά σκανδάλων της «υγιούς επιχειρηματικότητας» βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη: ΟΠΑΠ-Ιντραλότ, Μέγαρο, διόδια, fast track ξεπούλημα. Ο νέος νόμος περί ευθύνης υπουργών, που υπερψήφισαν δικομματισμός και ΛΑΟΣ, δεν θίγει ούτε στο ελάχιστο το καθεστώς συγκάλυψης, που είναι θεμελιωμένο στη συνταγματική αναθεώρηση του 2001.
Όσοι τα… φύγανε (όχι, βέβαια, οι καλόγριες) δεν τα φύγανε από μόνοι τους, ούτε από μόνοι τους καρπώθηκαν τα κολοσσιαία υπερκέρδη της απομύζησης της κοινωνίας και της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας. Ποιοι επί μία εικοσιπενταετία νομοθέτησαν και εφάρμοσαν τη νεοφιλελεύθερη μηχανή της υπερεκμετάλλευσης, των ιδιωτικοποιήσεων, της ασύδοτης αγοράς, των προκλητικών φοροαπαλλαγών για το μεγάλο κεφάλαιο, των χαριστικών δισ. στις τράπεζες και των απευθείας αναθέσεων έργων και προμηθειών στους «εθνικούς» επενδυτές τύπου Siemens, Μπόμπολα, Κόκκαλη;
Ο επίσημος λαϊκισμός αποσκοπεί να αποκαθάρει στην κολυμπήθρα μίας γενικευμένης συνενοχής το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό καθεστώς: «Να μη συκοφαντούμε συλλήβδην τους πολιτικούς. To σύνθημα «κλέφτες» είναι προθάλαμος του αντικοινοβουλευτισμού και του φασισμού. Nα μη στοχοποιούνται οι πρωθυπουργοί». Η αφόρητη δυσωδία της σήψης ξεφτιλίζει τις εντολές νομιμοφροσύνης. «Όλοι μαζί τα… φάγανε!» Και, βέβαια, όλο και περισσότερο δυναμώνει στο λαό η δίκαιη, υποχρεωτική απαίτηση: «Όλοι μαζί να… φύγουνε!»
Δεν πρόκειται για τη συνήθη σκανδαλοθηρία των υποκριτών κηρύκων της κάθαρσης ούτε για τον ανιαρό σκυλοκαβγά των δικομματικών εταίρων.
Βρισκόμαστε σε μια εντελώς νέα φάση. Συμπίπτουν οι τροχιές της όξυνσης κρίσιμων αντιθέσεων. Γεωπολιτικά δεδομένα αναδιατάσσονται, συμβόλαια ξαναμοιράζονται. Δεν γίνονται αυτά ήσυχα με συμφωνίες κυρίων ούτε διέπονται από τις αρχές του υγιούς ανταγωνισμού. Θα «χυθεί αίμα» μεταξύ χαμένων και κερδισμένων πολυεθνικών μονοπωλιακών ομίλων και των ντόπιων μεταπρατών. Η Morgan Stanley, σύμβουλος της Εθνικής, αποκτά το 5,1% της Αlpha, η Goldman Sachs «βλέπει» ευκαιρίες στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, το Βήμα αποκαλύπτει αντιπροτάσεις της Alpha, που δεν έγιναν δεκτές από την Εθνική. Εμπλέκεται όλο το φάσμα της «αγαθής» επιχειρηματικότητας, από τα ευγενή σπορ και τον τζόγο με τις συγκρούσεις Μαρινάκη, Μπέου και Πατέρα, μέχρι το βαρύ πυροβολικό των ΜΜΕ, με τις νέες κόντρες Ψυχάρη-Αναστασιάδη και τις αποκαλύψεις για το ρόλο του Λαμπράκη στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου.
Η οριστική απαξίωση του καθεστωτικού πολιτικού συστήματος αναγκάζει όσους κινούν τα νήματα -πλέον όχι από τα παρασκήνια αλλά ξεδιάντροπα- να βάλουν μπροστά διαδικασίες «κάθαρσης» και αναστήλωσης. Τσοχατζόπουλος, Παπαντωνίου, Λαλιώτης, Τσουκάτος, Βερελής, Μαντέλης, Ρουσόπουλος, Βουλγαράκης, Αλογοσκούφης, Σουφλιάς και, βέβαια, Καραμανλής και Σημίτης δεν «εξαφανίστηκαν» ούτε από μετριοπάθεια ούτε για να αφήσουν ελεύθερο το πεδίο στους διαδόχους τους. Κανένας δε μπορεί να προβλέψει τι έκταση θα λάβουν οι «θυσίες» και οι «τιμωρίες».
Και αν κάποιοι «κελαηδήσουν»; Η δικαστική εξουσία διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο ως μοχλός αναδιάταξης του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου.
Μια νέα γενιά σκανδάλων της «υγιούς επιχειρηματικότητας» βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη: ΟΠΑΠ-Ιντραλότ, Μέγαρο, διόδια, fast track ξεπούλημα. Ο νέος νόμος περί ευθύνης υπουργών, που υπερψήφισαν δικομματισμός και ΛΑΟΣ, δεν θίγει ούτε στο ελάχιστο το καθεστώς συγκάλυψης, που είναι θεμελιωμένο στη συνταγματική αναθεώρηση του 2001.
Όσοι τα… φύγανε (όχι, βέβαια, οι καλόγριες) δεν τα φύγανε από μόνοι τους, ούτε από μόνοι τους καρπώθηκαν τα κολοσσιαία υπερκέρδη της απομύζησης της κοινωνίας και της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας. Ποιοι επί μία εικοσιπενταετία νομοθέτησαν και εφάρμοσαν τη νεοφιλελεύθερη μηχανή της υπερεκμετάλλευσης, των ιδιωτικοποιήσεων, της ασύδοτης αγοράς, των προκλητικών φοροαπαλλαγών για το μεγάλο κεφάλαιο, των χαριστικών δισ. στις τράπεζες και των απευθείας αναθέσεων έργων και προμηθειών στους «εθνικούς» επενδυτές τύπου Siemens, Μπόμπολα, Κόκκαλη;
Ο επίσημος λαϊκισμός αποσκοπεί να αποκαθάρει στην κολυμπήθρα μίας γενικευμένης συνενοχής το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό καθεστώς: «Να μη συκοφαντούμε συλλήβδην τους πολιτικούς. To σύνθημα «κλέφτες» είναι προθάλαμος του αντικοινοβουλευτισμού και του φασισμού. Nα μη στοχοποιούνται οι πρωθυπουργοί». Η αφόρητη δυσωδία της σήψης ξεφτιλίζει τις εντολές νομιμοφροσύνης. «Όλοι μαζί τα… φάγανε!» Και, βέβαια, όλο και περισσότερο δυναμώνει στο λαό η δίκαιη, υποχρεωτική απαίτηση: «Όλοι μαζί να… φύγουνε!»
Σχόλια
