Σε κλίμα μεγάλης συγκίνησης, που έγινε ακόμα πιο βαρύ από τους ήχους των κλαρίνων, πληθώρα συντρόφων και φίλων και κατοίκων της περιοχής Πολυδενδρίου συνόδεψαν την Πέμπτη το απόγευμα στην τελευταία του κατοικία τον αξέχαστο Γρηγόρη Κολτσίδα.
Τον κατευόδωσαν ο Άλκης Ρήγος και ο Σπύρος Γάκης εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ.
Άλκης Ρήγος: «Συντροφεύεις τις μνήμες μας»
Τι γρήγορα που οι γραμμές των συντρόφων ενός άδολου χθες αραιώνουν. Και τι σύμπτωση, αλήθεια, κυρίως μόνο από τη μεριά εκείνων που αρνήθηκαν την όποια εξαργύρωση των αγώνων της νιότης τους, στο χρηματιστήριο της κυρίαρχης πολιτικής σκηνής, ενός απάνθρωπου σήμερα.
Ένας από αυτούς και ο Γρηγόρης, ο δικός μας Γρηγόρης που συνοδεύσαμε προχθές το απομεσήμερο στο Κοιμητήρι του Καπανδριτιού!
Η ξαφνική του απώλεια, δυο αράδες όλες κι όλες στα ψιλά των εφημερίδων. Μα η λεβέντικη κορμοστασιά του, το τρανταχτό του γέλιο, η έμφυτη καλοσύνη του, η αδρή βουνίσια καρδιτσιώτικη απλότητα και απλοχεριά του, θα συντροφεύει τις μνήμες όσων τον ζήσαμε από εκείνα τα δίσεκτα χρόνια της χούντας μέχρι χθες, στην ελπιδοφόρα Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Φοιτητής-Οικοδόμος, κομμουνιστής της Αναγέννησης και της ΠΠΣΠ, διαλλακτικός και ανοιχτός σε κάθε ενωτική προσπάθεια συγκρότησης αντιστασιακού πυρήνα στην Πάντειο, τα πρώτα δύσκολα και μοναχικά χρόνια της δικτατορίας, της άνοιξης του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος στη συνέχεια, ενεργό μέλος της ΦΕΑ της Σχολής του, εκπρόσωπός της στη Συντονιστική Επιτροπή κατάληψης στο Πολυτεχνείο του ’73. Και αμέσως μετά την πτώση της χούντας, εκλεγμένο μέλος της Επιτροπής αποχουντοποίησης αλλά και στη συνέχεια ενεργά παρών σε κάθε καίρια στιγμή, σε κάθε σημαντική διαδήλωση, στο κίνημα των πλατειών, στο αυθόρμητο κίνημα του «Δεν Πληρώνω» στα διόδια της Εθνικής. Αρνούμενος πάντα κάθε ανταποδοτική ευτέλεια.
Μέσα από όλα αυτά και πόσα ακόμη, προσωπικά και ανείπωτα, δεθήκαμε με μια άδολη αγάπη και ας περάσαμε χρόνια σε διαφορετικές πολιτικές και προσωπικές διαδρομές. Πειραζόμαστε, βέβαια, έντονα αναμετάξυ μας, διαφωνούσαμε, ποτέ όμως με φανατισμό, στις ταβέρνες που ανταμώναμε.
Μ’ αυτή την αγάπη και τη συντροφικότητα -με όλο το βάθος τούτης της κακοφορμισμένης στην ιστορία της Αριστεράς λέξης- και χιλιάδες κοινές εικόνες που δεν σβήνουν, αποχαιρετήσαμε τον Γρηγόρη Κολτσίδα μαζί με ένα ακόμη κομμάτι της νιότης μας.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα, που τόσο αγαπούσε, για να τον αγκαλιάσει !
Σπύρος Γάκης: «Ήσουν παρών στα προσκλητήρια των καιρών»
Γρηγόρη φίλε και σύντροφε,
Αποχαιρετώντας σε σήμερα, κοιτάζω πίσω την κοινή μας πορεία. Μαζί από το Θραψίμι Αγράφων με τις ίδιες ρίζες, παιδιά ανταρτών, περάσαμε τα γυμνασιακά μας χρόνια στους σοφάδες μέσα στη φτώχια, με μπαλωμένα ρούχα και λιγοστό φαγητό στα όρια της ασιτίας. Δεν είμαστε μόνοι όμως, ανήκαμε στη δική μας μεγάλη ομάδα που απέναντι στη μετεμφυλιακή τρομοκρατία της εποχής στην επαρχία, όρθωσε τις ιδέες της αντίστασης και της συλλογικότητας και έθρεψε τις παιδικές μας ψυχές με τα πανανθρώπινα ιδανικά της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.
Μ’ αυτά τα όπλα φτάσαμε στην Αθήνα. Οι δικές μας σπουδές δεν ήταν στρωμένες με ροδοπέταλα, αλλά περνούσαν μέσα από την οικοδομή, όπου πολλοί πρώην αντάρτες είχαν βρει καταφύγιο. Ενωθήκαμε με τη μεγάλη μας οικογένεια και βρεθήκαμε σ’ όλες τις διαδηλώσεις της εποχής. Μετά ήλθε η δικτατορία και εμείς βρεθήκαμε ενταγμένοι στον παράνομο αγώνα εναντίον της μέχρι την πτώση της.
Δίπλα στον αγώνα της επιβίωσης και της δημιουργίας, δεν σταματήσαμε ποτέ να διψάμε και να παλεύουμε για έναν καλύτερο κόσμο.
Γρηγόρη, δεν επαναπαύθηκες στην ατομική τακτοποίηση. Η σημερινή αγωνία και τα δεινά του λαού μας, μας έβγαλαν και πάλι στους δρόμους. Ήσουν εκεί που μας καλεί το προσκλητήριο των καιρών, εκεί που η μια γενιά δίνει τη σκυτάλη των αγώνων στην επόμενη.
Συντροφάκο, όμορφη και πλούσια η πορεία της ζωής μας. Μας λείπεις. Το αστροπελέκι χτύπησε ένα όρθιο ψηλό δέντρο.
Η σκέψη πως έζησες μια γεμάτη, πλούσια αγωνιστική ζωή, ας είναι βάλσαμο στον πόνο των αγαπημένων σου και περηφάνια και τιμή για τα παιδιά σου.
