Tο απόγευμα της περασμένης Δευτέρας κηδεύτηκε ο Γιώργης Βαρλάμος, ένας πολιτικοποιημένος καλλιτέχνης υψηλού ήθους και εντιμότητας- χαρίσματα που συνεχώς σπανίζουν στον πολιτισμό του τόπου μας.
Σε μια κουβέντα που είχαμε πριν από 4 χρόνια μαζί του η οποία δεν δημοσιεύτηκε ποτέ, στην ερώτηση τι τον έχει πικράνει στη πολύχρονη διαδρομή του βίου και της τέχνης του, είχε απαντήσει: «Ακούστε, εκείνο που παίρνω μαζί μου -και δεν με νοιάζει που φεύγω- είναι νιάτα ευτυχισμένα, νιάτα γεμάτα επιτυχίες. Στην Εθνική Πινακοθήκη υπάρχει έργο μου, στην πρωτεύουσα της τυπογραφίας, τη Λειψία, επίσης, στη Μπιμπλιοτέκ Νασιονάλ του Παρισιού, την αποκαλούμενη και Λούβρο της χαρακτικής, επίσης. Εκείνο που με πικραίνει είναι το εξής: Παρ’ ότι ήμουνα καταρτισμένος -κατά γενική αγανάκτηση!- τόσο πολύ όσο κανένας άλλος εδώ στον τόπο μας, παρ’ ότι πήρα δυο υποτροφίες, παρ’ ότι δούλεψα πολύ και έκανα καλές σπουδές είμαι πικραμένος που δεν έγινα καθηγητής. Όχι για τα λεφτά που θα έπαιρνα, όχι για τη φήμη, ούτε καν με νοιάζει για όλα αυτά, αλλά γιατί θα είχα βγάλει -ρε παιδιά- αυτά που θα πάρω μαζί μου τώρα, θα τα είχα ξεράσει σε δέκα, σε είκοσι, σε πενήντα νέους ανθρώπους…»
Ο Γιώργης Βαρλάμος δεν έγινε καθηγητής. Στην πρώτη απόπειρα εκλογής ισοψήφισε με τον Γραμματόπουλο, στη δεύτερη, κατά τα λεγόμενά του παρενέβη ο… πολιτικός παράγων, διορίζοντας αντ’ αυτού τον Γραμματόπουλο. Ο Βαρλάμος ήταν και παρέμεινε, ώς το τέλος της ζωής του, κομμουνιστής. «Έφυγε» σε ηλικία 91 χρόνων, όμως το έργο του είναι ζωντανό, έτοιμο να «θρέψει» όσους θελήσουν να εντρυφήσουν στα μυστικά του.
Σ.Μ.
