Ένα μεγάλο πλήθος, που διακατέχονταν από εμφανή συγκίνηση, παραβρέθηκε την περασμένη Δευτέρα στην κηδεία του Διονύση Ξυδιά στο Κοιμητήριο της Καισαριανής. Ο Διονύσης Ξυδιάς ήταν γιος του φίλου και συνεργάτη μας Βασίλη Ξυδιά, ήταν ένας πολλά υποσχόμενος επιστήμονας και ερευνητής, μα πάνω απ’ όλα ήταν ένας κοινωνικά ανήσυχος και πάντα δραστήριος, δοτικός νέος άνθρωπος. Γι’ αυτό και αντιμετώπισε συχνά τόσο την έχθρα του πανεπιστημιακού κατεστημένου όσο και το «ενδιαφέρον» των κρατικών μηχανισμών. Και για τον ίδιο ακριβώς λόγο είχε την ειλικρινή εκτίμηση πολλών, πάρα πολλών ανθρώπων, κάθε θέσης, άποψης και ηλικίας. Αυτό έγινε φανερό και στην κηδεία του, όπου τον αποχαιρέτισαν εκατοντάδες άνθρωποι.
Στην οικογένεια του Διονύση, στους φίλους του, στους συντρόφους του, απευθύνουμε τα πιο βαθιά μας συλλυπητήρια.
«δ»
***
Για τον Διονύση Ξυδιά
Ανακοίνωση του Συλλόγου Ερευνητών/Ερευνητριών και Εργαζομένων στην Έρευνα Ηρακλείου
Το πρωί της 28ης Οκτώβρη ενημερωθήκαμε για τον ξαφνικό θάνατο σε τροχαίο δυστύχημα του συναδέλφου και συντρόφου μας, Διονύση Ξυδιά. Ο Διονύσης ήταν από τα πιο αγαπητά και ενεργά μέλη του Συλλόγου μας, κατέχοντας φέτος και τη θέση του Γραμματέα στο ΔΣ του Συλλόγου.
Ο Διονύσης ήταν μια πολυσχιδής προσωπικότητα που ασχολήθηκε μεταξύ άλλων με το φοιτητικό και εργατικό κίνημα, με τον αυτοοργανωμένο, αντιφασιστικό αθλητισμό και με το αναρχικό κίνημα της πόλης. Πολλοί και πολλές από εμάς τον θυμόμαστε από τα φοιτητικά του χρόνια. Ήταν ένας ζεστός και χαμογελαστός άνθρωπος που γινόταν πολύ εύκολα αγαπητός. Μοιάζει να έπαιρνε δύναμη απ’ αυτά του τα χαρακτηριστικά, την οποία διοχέτευε στον αγώνα του για μια άλλη κοινωνία, δίκαιη και άξια για να τη ζούμε.
Αυτός ο αγώνας του τον έφερε αρκετές φορές αντιμέτωπο είτε με το καθηγητικό κατεστημένο του Πανεπιστημίου Κρήτης είτε με την κρατική καταστολή. Έβγαινε όμως, πάντα πιο δυνατός απ’ αυτές τις καταστάσεις και με πιο πολλούς συντρόφους στο πλάι του.
Σε μία συνέντευξη που είχε δώσει το 2011 μετά από τον αποκλεισμό του από μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών του τμήματος Φυσικής λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων (παρ’ όλο που είχε πρωτεύσει στο ίδιο τμήμα) είχε πει:
«Το βασικότερο πράγμα που μας χωρίζει από τους καθηγητές που μας πολέμησαν είναι η ερμηνεία του όρου επιστήμονας. Αρνούμαστε να αποδεχθούμε το μοντέλο του ελιτιστή, κοινωνικά νεκρού επιστήμονα που συναναστρέφεται μόνο με όμοιούς του και διαφεντεύει τον μικρόκοσμο του στο πανεπιστήμιο, αποκομμένος από την κοινωνία γύρω του.»
Τα λόγια του αυτά θα μπορούσαν να είναι και η ιδρυτική πράξη του Συλλόγου Ερευνητών/τριών και Εργαζομένων στην Έρευνα Ηρακλείου, ο οποίος ιδρύθηκε μετά από τέσσερα χρόνια. Ήταν ακριβώς αυτές οι ιδέες του που μετά από χρόνια τον έκαναν να γίνει μέλος του Συλλόγου μας για να διεκδικήσει όχι μόνο εργατικά δικαιώματα για αυτούς και αυτές που παράγουν την επιστημονική γνώση αλλά και για να αλλάξει ριζικά ο τρόπος που γίνεται η έρευνα, για να εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες και εν τέλει, να συμβάλει στην κοινωνική απελευθέρωση.
Είμαστε σίγουροι ότι αυτές τις ώρες κάποιοι απ’ αυτούς που βρέθηκαν απέναντι στο Διονύση θα βγουν για να μιλήσουν γι’ αυτόν και για το πόσο καλός ερευνητής ήταν. Τα παραπάνω λόγια του όμως, θα αντηχούν ως απάντηση.
Όσοι και όσες ήρθαμε κοντά του, μιλήσαμε και γελάσαμε μαζί του, θα έχουμε για πάντα μαζί μας την όρεξή του για ζωή και για αγώνα. Θα προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε τους αγώνες μας σαν να είναι ακόμα δίπλα μας.
Ευχόμαστε καλή δύναμη στην οικογένειά του, στους φίλους και τις φίλες του, στους συντρόφους και τις συντρόφισσές του. […]
Ως Σύλλογος, θα ανακοινώσουμε τυχόν επόμενες κινήσεις μας στη μνήμη του Διονύση.»
