του Νίκου Σταθόπουλου*
Είναι εποχή παρακμής δηλαδή οι πραγματικές αντιθέσεις «αγνοούνται» μέσα σε ένα ναυάγιο βαθιάς σύγχυσης (ιδεών, αξιών, προσανατολισμού) και οι αναγεννητικές δυνάμεις τελούν σε έλλειψη αυτογνωσίας και αμηχανία (αυτό)καθορισμού. Μια κρίσιμη ορίζουσα (αιτία και συνάμα ανακαθοριστής) της παρούσας συνείδησης είναι η αποστροφή για την κυρίαρχη πολιτική τάξη. Η «κρίση της αντιπροσώπευσης» υποσημαίνει μια ενδότατη επιφύλαξη έναντι καθαυτής της αντιπροσώπευσης.
Ο παραδοσιακός μας «χαλασοχωριτισμός», αναπαλαιωμένος από την οργανική αποικιοποίηση, εντείνει την απαξία του με όρους εκποιητικού γραικυλισμού και απεμπόλησης κάθε ηθικού προσδιορισμού. Η ακυρωμένη εθνική και λαϊκή κυριαρχία, συνεπάγεται, μοιραία, τη νομιμοποίηση του τυχοδιωκτισμού, την ηγεμονία της πολιτικής κουλτούρας του «φον Δημητράκη».
Η κοινωνία αναρωτιέται για τη διαχρονική φερεγγυότητα των μηχανισμών πολιτικής έκφρασης του «δυτικού παραδείγματος». Ο «ουδέτερος τεχνοκράτης» και ο «διεφθαρμένος Παπαχριστόπουλος», συγχωνεύονται σε μια ακαθοριστία πολιτικής αηδίας.
Αντικειμενικά, η πολιτική αναγέννηση προϋποτίθεται σε κάθε συζήτηση ουσιαστικών αντιστάσεων. Το «κινηματικό υποκείμενο» δε μπορεί να συγκροτηθεί χωρίς μια «πρωτοπόρα συνείδηση» που με παραδειγματική κουλτούρα αγώνα, θα επαναφορτίσει την αγωνιστική διαθεσιμότητα. Δεν είναι θέμα «ηγεσίας», αλλά συσπειρωτικού λόγου που θα καταστήσει πειστική με υποκειμενικούς όρους την αναγκαιότητα των αγώνων.
Μια κοινωνία αποξενωμένη από το πανάθλιο πολιτικό σύστημα, όμως, δεν χρειάζεται συνονθυλεύματα «πρωτοποριών» (για να την κατευθύνουν συντεταγμένα εις τας εκλογάς) αλλά επίμονη και επίπονη δουλειά στο εσωτερικό της, με στόχο να αποσαφηνιστούν τα «τοπία», να ανακαθοριστούν ιδέες και οράματα, και –το πιο σημαντικό– με την αυτοοργάνωση/αυτενέργεια, να ξαναπιστέψει στον εαυτό της, να ξαναβρεί την ανατρεπτική της αυτοπεποίθηση.
Είναι τόσο «οργανική» η συντελούμενη εξωγενής (αλλά με πραγματικούς όρους στο εσωτερικό μας) «αναδιάρθρωση», τόσο εξαπλωμένη σε όλη την έκταση και το βάθος του εθνικού-κοινωνικού Όλου, ώστε η «έκρηξη» θα έρθει από κάτω. Το ζητούμενο είναι οι δραστικοί, στην ποιότητα των νέων επεμβάσεών τους, «σηματωροί και κήρυκες».
Αυτός ο «πρωτότυπος» εκλογικός γκεριλισμός (δηλαδή αυτό το τάχα «ενδοσυστημικό αντάρτικο» των «αξιοποιητικών παρεμβάσεων»), κινδυνεύει να γίνει άκρως επικίνδυνο. (Αυτο)Βασίζεται σε έναν κομματικοπολιτικό κατακερματισμό που μοιάζει χρήσιμος, αλλά είναι απλώς συστατικό της πολιτικής συνείδησης της Αποικίας.
Η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να πατεντάρει «μεγάλες ανταγωνιστικές ενότητες» που θα φενακίσουν την πολιτική συνείδηση της κοινωνίας, είναι μόνο σχετική αδυναμία, αφού ιδεολογικά μπορεί να λειτουργήσει ως «ωρίμανση του δημοκρατισμού». Οι αποστασίες, που πέρασαν «στο ντούκου», αυτό μαρτυρούν. Η γενικευμένη σήψη, που στενεύει σε μερικά κραυγαλέα ονοματεπώνυμα, αυτό βεβαιώνει.
Και αυτό, πρακτικά, μπορεί να επικυρώσει μια δημοκρατία των πολυδιασπάσεων, και όχι μια συνείδηση αδιεξόδου – για την ώρα, το αδιέξοδο προσλαμβάνεται ως «ηθική αποδόμηση» και «διαχειριστικές ανεπάρκειες». Άρα, ο σχηματισμός μιας εναλλακτικής πρέπει να υπερβαίνει τη διαχειριστική νομιμότητα του συστήματος.
Ομαδούλες και ποικίλοι «καπετανένας», που δεν αξιώθηκαν μια βασική συμφωνία, π.χ. στο θέμα των πλειστηριασμών, και έξω από τα Πρωτοδικεία δε μάζευαν ούτε εκατό ανθρώπους, είναι (επιεικώς) παράλογο να παρουσιάζονται έστω και ως πρόπλασμα προοπτικής… Δεν αμφισβητούνται (στη γενική τάση) οι προθέσεις ούτε το ήθος, απλώς διαπιστώνεται ιδεολογικοποίηση του αδιεξόδου – κάτι σαν σπασμωδικότητα μιας κρίσης πανικού, και εγκλωβισμός στο συστημικό μοτίβο «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα».
Αύτη τη στιγμή ίσως να ήταν ζωτικής αξίας ένας «επαναστατικός σεχταρισμός», μια γόνιμη «άσκηση εποικοδομητικής ψυχραιμίας»: μια καμπάνια δράσεων σαμποταρίσματος των εκλογών της «δημοκρατίας της θεσμισμένης αποστασίας», και ένα πανελλαδικό «συμπόσιο» ανίχνευσης της λειτουργικής υπόστασης των κρίσιμων εννοιών (έθνος-κράτος/πατρίδα, πολιτιστική ταυτότητα, κοινωνικοί όροι της οργανικής αποικιοποίησης, πατριωτικός δημοκρατισμός, εθνική κοινωνική αντίσταση) σε μια σταθερή βάση κινητοποιήσεων συντονισμένων «εστιών αυτοοργάνωσης» Στο κάτω-κάτω, εμείς δεν διαθέτουμε ιδιόχειρες επιστολές του Ιησού ούτε μονοπωλούμε την πνευματική επικοινωνία με το ιερόν φάντασμα του Αδ. Κοραή ή του Ρήγα Φεραίου…
* Ο Νίκος Σταθόπουλος είναι φιλόλογος
