Το σύνθημα αυτό ακουγόταν από το βανάκι που προπορευόταν της πορείας των διανομέων της e-food, και δικαιολογημένα προκαλούσε σκέψεις για την ουσία του, αλλά και θαυμασμό για τη δημιουργικότητα η οποία αναδύεται μέσα από απλούς καθημερινούς ανθρώπους που αγωνίζονται. Που φθάνουν να αγωνίζονται, να παίρνουν το δρόμο του αγώνα, ενώ μοχθούν, κινδυνεύουν μέρα και νύχτα στους δρόμους (ο αγώνας δρόμου) και η εργοδοσία τούς μεταχειρίζεται με μόνο κριτήριο το κέρδος της επιχείρησης.
Μια δεύτερη σκέψη γεννιέται από το ότι αυτοί οι νέοι προλετάριοι, μια νέα «ειδικότητα» που φούντωσε μέσα από την αναδιοργάνωση της παραγωγής και των νορμών ζωής στο φόντο της κρίσης και ακολούθως της πανδημίας, κατάφεραν να κάνουν την επιχείρηση να υποχωρήσει. Δηλαδή κέρδισαν ορισμένα αιτήματά τους. Ταυτόχρονα όμως διέδωσαν μια ιδέα, μια πρακτική, μια αλληλεγγύη.
Μια τρίτη σκέψη που δεν μπορεί να αποφύγει κανείς, είναι ότι, ενώ μπορούμε να καταφέρουμε πράγματα αγωνιζόμενοι, η «απέναντι» πλευρά προχωρά με ραγδαίους ρυθμούς σε αλλαγές, σε τροποποιήσεις που δεν αντιμετωπίζουν μια πιο μεγάλη και αναγκαία κοινωνική αντίδραση και αντίσταση. Για παράδειγμα, απέλυσε ήδη 8.500 υγειονομικούς χωρίς να υπάρξει αντίδραση. Συγκρίνετε τι πήγαινε να κάνει η e-food (αλλαγές στις σχέσεις εργασίας των ντελιβεράδων) με την απόφαση της κυβέρνησης για απόλυση των υγειονομικών…
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η κυβέρνηση εφαρμόζει ένα σκληρό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και μετάβασης στη λεγόμενη «πράσινη οικονομία» χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα. Στην Τήνο προχθές έπεσε άγριο ξύλο στους κατοίκους που διαδήλωναν ενάντια στην εγκατάσταση ανεμογεννητριών. Στη Β. Εύβοια έγινε τέτοια καταστροφή, και η κυβέρνηση αναθέτει σε ιδιωτικές εταιρείες-χορηγούς την «ανοικοδόμηση», ενώ αυτές έχουν βέβαια άλλο ενδιαφέρον (δηλαδή το κέρδος και τίποτα άλλο).
Το διάταγμα για εκτεταμένη διάρκεια της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, από 13 Σεπτέμβρη έως 31 Μαρτίου, συμπληρώνεται καθημερινά με νόμους που μυρίζουν καταστολή, υποχρεωτικότητα και κατάργηση του δημόσιου χώρου. Ένας μικρός Φύρερ, δικηγόρος στο επάγγελμα, αναλαμβάνει το Υπουργείο Υγείας και βγάζει διαταγές προστίμων και καταστολής, ενώ άλλος στο Υπουργείο Εσωτερικών αναλαμβάνει να νουθετήσει τους δημοσίους υπαλλήλους. Στη ΔΕΘ, στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου, δεν δόθηκε ο λόγος σε δημοσιογράφους του Ριζοσπάστη, της Εστίας, της Δημοκρατίας. Πρωτοφανή πράγματα, και πρωτοφανής ποδηγέτηση των ΜΜΕ.
Ο γενικός γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας (διορισμένος από κυβέρνηση, κάτι σαν CEO παιδείας…) συγκεντρώνει πρυτάνεις και κοσμήτορες σχολών, τους δηλώνει ότι έχει αποφασιστεί συγχώνευση σχολών και μείωση φοιτητών λόγω… δημογραφικού προβλήματος, και αρνείται κάθε ερώτηση, αποχωρώντας επιδεικτικά.
Το θράσος, ο κυνισμός και η αλαζονεία είναι έκδηλα χαρακτηριστικά, αφού αντιπολίτευση δεν υπάρχει (άτονος, άχρωμος, υποτονικός ο Τσίπρας στην ΔΕΘ – έως και ο Κούλογλου του το λέει). Δεν υπάρχει, επειδή υπάρχει σύγκλιση στις βασικές συστημικές επιλογές, κι επειδή οι δεσμοί με τα βασικά κέντρα των Ε.Ε.-ΗΠΑ και των ελληνικών ομίλων είναι οργανικοί.
Όμως το θράσος, ο κυνισμός και η αλαζονεία κτίζουν μέσα στην πανδημία ένα νέο ειδικό καθεστώς, μια νέα μορφή «υγειονομικής» δικτατορίας, που απειλεί ολόκληρη την κοινωνία. Νέας μορφής δικτατορία με την οποία προχωρά ένας μεγάλος μετασχηματισμός των κοινωνικών σχέσεων υπέρ των ελίτ και σε βάρος των λαϊκών τάξεων.
Επομένως ο δρόμος του αγώνα πρέπει να συμπεριλάβει στην ατζέντα του πολλά κεφάλαια, και να έχει γερά θεμέλια για πολλές και κρίσιμες πλευρές. Δεν είναι υπερβολή, είναι τεράστια ανάγκη. Η χώρα διαλύεται, κρίσιμοι τομείς ξεπουλιούνται, η κοινωνία μπαίνει σε γύψο, οι εργασιακές σχέσεις ανατινάζονται, υπάρχουν μεγάλοι γεωπολιτικοί κίνδυνοι. Δεν επιτρέπεται η μονομέρεια και η ενασχόληση μόνο με μία πλευρά. Ο δρόμος του αγώνα οφείλει να αποκτήσει πιο συνολικό και πιο πολιτικό περιεχόμενο.
