Για τη σχέση της νεολαίας με τον Πολιτισμό
Η σχέση των νέων με τον πολιτισμό στην Ελλάδα του 2014 είναι μια σχέση που σίγουρα δεν μπορεί να αποτυπωθεί μέσα σε λίγες προτάσεις. Είναι ιδιόμορφη η γενιά από μόνη της, το ίδιο και η σχέση της με τον Πολιτισμό.
Η γενιά μου γαλουγήθηκε με το lifestyle. Βασικό κομμάτι του lifestyle ήταν ο ευτελισμός οποιασδήποτε καλλιτεχνικής δραστηριότητας, οποιουδήποτε πολιτιστικού φορέα. Μεγαλώσαμε υπό ένα καθεστώς στο οποίο οποιαδήποτε τηλεοπτική περσόνα μπορούσε να μετατραπεί στον επόμενο καλλιτέχνη της διετίας. Τραγουδιστές, ηθοποιοί, φωτογράφοι, σχεδιαστές μόδας. Άνθρωποι χωρίς μόρφωση και απαραίτητη κατάρτιση, χωρίς πολλές φορές και τα υποτυπώδη προσόντα, προωθήθηκαν ως «καλλιτέχνες». Η Τέχνη εξισώθηκε με τη φήμη. Οι χώροι πολιτισμού με την τηλεόραση. Οι άνθρωποι του Πολιτισμού δεν ήταν η σοφία του τόπου, δεν ήταν διανοούμενοι, αλλά όμορφοι χορευταράδες με ξανθά μαλλιά. Φυσικά υπήρχαν και άνθρωποι που παρήγαγαν Πολιτισμό όλα αυτά τα χρόνια, αλλά ήταν τεχνηέντως συκοφαντημένοι υπό την ταμπέλα των γραφικών, των ξεπερασμένων, των κλαψιάρηδων.
Οι νέοι του σήμερα, λοιπόν, στην πλειοψηφία διαμορφώθηκαν μέσα σε τέτοιες συνθήκες κι αυτό έχει τα κατάλοιπά του. Ο πολιτισμός αντιμετωπίζεται κατά βάση ως στεγνή διασκέδαση. Ως εκτόνωση. Παρατηρώ πως σε χώρους πολιτισμού βρίσκονται κυρίως νέοι που ασχολούνται με την Τέχνη είτε επαγγελματικά είτε ερασιτεχνικά. Οι περισσότεροι στον ελεύθερο χρόνο τους θα προτιμήσουν κάτι ανώδυνο, κάτι απλό. Θέλουν να διασκεδάσουν και η επαφή τους με την Τέχνη περιορίζεται στη μουσική υπόκρουση του καφέ η του μπαρ. Στις συνειδήσεις δεν υπάρχει ότι η Τέχνη είναι μόρφωση, διδάσκει, κινεί, μεταβάλλει και διαμορφώνει. Ακόμα και η σχέση με τους καλλιτέχνες είναι ιδιαίτερη. Έχει γίνει απαιτητική και με μια λογική τηλεόρασης. Ο καλλιτέχνης εκτελεί και αν εγώ βαρεθώ ή διαφωνήσω, θα αλλάξω κανάλι.
Η δική μου επαφή με τον Πολιτισμό ξεκίνησε σε παιδική ηλικία κάτι που οφείλω αποκλειστικά στους γονείς μου. Μεγάλωσα με την Τέχνη και τον Πολιτισμό ως ύψιστη αξία και κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Όμως εδώ και 4 χρόνια η σχέση μου με την Τέχνη είναι προσωπική επιλογή.
Ενήλικη πια, έκανα τον εαυτό μου μέρος μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας και από τότε άλλαξε ο τρόπος που βλέπω τον κόσμο. Η εμπλοκή με την Τέχνη σε μετατοπίζει. Πλέον η καθημερινότητα είναι διαφορετική. Αντιλαμβάνομαι πράγματα πιο ανοιχτά, παρατηρώ τις μικρές λεπτομέρειες, βλέπω τους ανθρώπους πολυδιάστατα, μπορώ να εκφράζω ευαισθησίες κι ανησυχίες χωρίς να φοβάμαι ότι θα θεωρηθώ περίεργη. Μέσω της Τέχνης επί της ουσίας διδάσκομαι τη ζωή. Αποκτώ συνείδηση, νιώθω την επαφή με το παρελθόν και το χρέος για το μέλλον.
Αν κρίνω από το πώς έχει επιδράσει πάνω μου η ενασχόληση με τον Πολιτισμό, ο Πολιτισμός παίζει βασικό ρόλο στην συνειδητοποίηση ενός νέου ανθρώπου. Διαμορφώνει αισθητική, δημιουργεί προβληματισμό, απελευθερώνει κι ευαισθητοποιεί. Είναι απαραίτητο, λοιπόν, η σχέση του νέου με τον Πολιτισμό να αναθεωρηθεί κι από τις δύο πλευρές φυσικά. Οι άνθρωποι του Πολιτισμού ν’ ανοίξουν τα αυτιά αλλά και τις αγκαλιές τους και να παράγουν έργο που να αφορά τον μέσο νέο μακριά από ελιτίστικες τάσεις, αλλά κι ο νέος να εμπλακεί με τον Πολιτισμό ενεργά, ως θεατής έργων Τέχνης αλλά και ως συμμετέχων στον βαθμό πάντα που τον αφορά. Αυτή η σχέση, ούσα παραγωγική, θα οδηγήσει σε διαμόρφωση μιας νεολαίας με άποψη, με υψηλή αισθητική, με καλλιτεχνικές απαιτήσεις και οξυμένη αντίληψη.
Ολίνα Γεωργουλοπούλου
