Το 2022 μας βρίσκει –πέρα από την πανδημία και άλλες εκδηλώσεις της βαθύτατης συστημικής κρίσης– σε μια στιγμή κορύφωσης γεωπολιτικών ανταγωνισμών, διευθετήσεων και αναδασμών. Για την περιοχή μας, η σύγκρουση της Δυτικής συμμαχίας με τη Ρωσία εστιάζεται στην Ουκρανία, αλλά επηρεάζει ολόκληρη την Ευρώπη, τα Βαλκάνια και τη Ν.Α. Μεσόγειο. Μέσω της όξυνσης αυτής ανασυντάσσονται οι συμμαχίες και οι επιμαχίες, διαχωρίζονται οι δυνάμεις, καταμετρώνται οι δυνατότητες και οι αντιστάσεις κάθε πλευράς και, με τρόπο «μαγικό», η γεωπολιτική παίρνει τη σκυτάλη.
Η Ελλάδα σαν πλήρες μέλος της Δυτικής συμμαχίας καλείται να ευθυγραμμιστεί στις απαιτήσεις κυρίως των ΗΠΑ, ώστε να χρησιμοποιηθεί στους άμεσους σχεδιασμούς (για απομόνωση και περικύκλωση της Ρωσίας) ή και τους λίγο πιο μεσοπρόθεσμους στην εγγύτερη περιοχή (κλείσιμο προς συμφέρον του ΝΑΤΟ της περίεργης τροχιάς της Τουρκίας, ακόμα και με ικανοποίηση των επεκτατικών της διεκδικήσεων σε θάλασσα και στεριά).
Με πιο απλούς όρους, έχουμε μια σύγκρουση δύο Μεγάλων (ΗΠΑ και Ρωσίας) που εκτυλίσσεται σε ένα ευρύ μέτωπο και εμπλέκει πολλές δυνάμεις. Ο πιο ειδικός στόχος των ΗΠΑ είναι να εξαναγκάσει ευρωπαϊκές δυνάμεις σε πλήρη ευθυγράμμιση, ακυρώνοντας δυνατότητες μιας πολιτικής πιο αυτόνομης από τους σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον. Για λόγους ευνόητους, και οι δύο πλευρές έχουν μεγάλο ενδιαφέρον να προσεταιριστούν ή να πιέσουν την Τουρκία να γύρει πιο έντονα προς τη μία ή την άλλη πλευρά, και την υπολογίζουν ως σημαντική δύναμη στα διάφορα γεωπολιτικά υποσυστήματα στην περιοχή. Στο παρόν σημείωμα θα ασχοληθούμε με τις αναβαθμισμένες τουρκικές προκλητικές απαιτήσεις (μέσα στο νέο πλαίσιο της γεωπολιτικής όξυνσης) σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου.
Ο υπαρκτός κίνδυνος συρρίκνωσης
Η φτερούγα της Δύσης δεν εξασφαλίζει σε τίποτα την Ελλάδα από τις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας που, όχι τυχαία, αυτήν τη στιγμή κορυφώνονται. Οι ελληνικές κυβερνήσεις έκαναν τα πάντα για να πλασαριστούν ως αξιόπιστοι και πρόθυμοι σύμμαχοι των ΗΠΑ. Δεν είχαν καν το σθένος να βάλουν έναν αστερίσκο ή ένα βέτο στα όργανα της Ε.Ε. για την ανοικτά φιλοτουρκική πολιτική π.χ. της Γερμανίας. Ψήφιζαν με ευχαρίστηση τις κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία. Επί ΣΥΡΙΖΑ και κ. Κοτζιά απέλασαν Ρώσους διπλωμάτες, δημιουργώντας μεγάλα προβλήματα στις ελληνορωσικές σχέσεις.
Παράλληλα δεν αντιτάχθηκαν (αντίθετα, το υποστήριξαν με σθένος…) στο γκριζάρισμα περιοχών της χώρας, όπως τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου – που επισημοποιήθηκε με την εγκατάσταση μεγάλων προσφυγικών καταυλισμών σε αυτά τα νησιά ή στη Θράκη. Κι όχι μόνο: τώρα η κυβέρνηση Μητσοτάκη προχωρά και σε κρατικές συμφωνίες με το Πακιστάν για την «εισαγωγή» μεταναστών. Στα ζητήματα αυτά δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στα κόμματα του ακραίου κέντρου (Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ). Όπως δεν υπάρχει καμία διαφορά για μια διευθέτηση-συμφωνία με την Τουρκία (γι’ αυτό και οι διερευνητικές, ο «διάλογος») και για προσφυγή στη Χάγη. Αν χρειαστεί (επειδή ο επεκτατιστής μάλλον θα δημιουργήσει τετελεσμένα και πριν το διεθνές δικαστήριο…).
Προς επίρρωση των ανωτέρω εκτιμήσεων, στην πρόσφατη συζήτηση στην Βουλή δεν θίχτηκαν καθόλου τέτοια ζητήματα, ούτε από την κυβέρνηση ούτε από την αντιπολίτευση, ενώ υποτίθεται τέθηκε σε κρίση ολόκληρη η κυβερνητική πολιτική. Το ζήτημα Φουρθιώτη και η στάση του Πολάκη ήταν σοβαρότερα…
Συγκροτήσεις και «υποσχέσεις»
Πρόσφατα συμπληρώθηκαν 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση ενάντια στον οθωμανικό ζυγό, η οποία οδήγησε στη συγκρότηση του Ελληνικού κράτους. Διαδικασία απελευθέρωσης που κράτησε έως τις αρχές του 20ού αιώνα (Βαλκανικοί πόλεμοι), για να οριστικοποιηθεί το 1922, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή – οπότε και έχουμε τη βασική κρατικοεθνική συγκρότηση της χώρας στα γνωστά μας σύνορα (με την προσθήκη των Δωδεκανήσων το 1947). Παράλληλα ένα άλλο μέρος του ελληνισμού στην Κύπρο αποκτά την ανεξαρτησία του στα 1960 (μέχρι τότε ήταν αγγλική αποικία)μ χωρίς αυτή η ίδρυση να είναι ολοκληρωμένη αλλά υπό τον ζυγό «εγγυητριών δυνάμεων». Το 1974 η Τουρκία εισβάλλει στην Κύπρο και μέχρι σήμερα κατέχει το 40% περίπου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το 1983 ανακήρυξε το παράνομο τουρκικό κράτος της Β. Κύπρου και, παρά τις καταγγελίες που εισέπραξε για αυτά τα τετελεσμένα, δεν άλλαξε τίποτα επί του εδάφους.
Το 2023 η Τουρκία θα γιορτάσει τα 100 χρόνια από την ίδρυση του νέου Τουρκικού κράτους. Ο Ερντογάν εδώ και χρόνια έχει υποστηρίξει πως θα παραδώσει στην ημερομηνία αυτή μια πολύ μεγαλύτερη Τουρκία από αυτήν που παρέλαβε. Δηλαδή είναι σε ενέργεια ένα σχέδιο επέκτασης και ενδυνάμωσης της Τουρκίας δια της διπλωματίας και των όπλων σε βάρος πολλών γειτόνων της. Ο νεο-οθωμανικός αυτός επεκτατικός σχεδιασμός έχει ιδιαίτερες στοχεύσεις σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου.
Οι τουρκικές επιδιώξεις
Είμαστε σε μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή της ύπαρξης και της συνοχής του ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο. Η χώρα πέρασε μια δραματική κρίση την περασμένη δεκαετία (από την οποία δεν έχει βγει), οι Δανειστές αδιαφορούν για την υπόσταση της χώρας, έχουν δημεύσει την περιουσία της, ελέγχουν το πολιτικό παιχνίδι, ενώ παράλληλα έσπασαν την ραχοκοκαλιά της Κύπρου (το τραπεζικό σύστημα), και βεβαίως δεν κρύβουν το «χάιδεμα» της Τουρκίας σε όλες τις παραβιάσεις που έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει.
Η Τουρκία από τη μεριά της εκτιμά πως τώρα είναι η στιγμή να αναβαθμίσει τις αξιώσεις της σε θάλασσα και στεριά σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου. Τώρα εκτιμά πως μπορεί να αποσπάσει περισσότερα, είτε γιατί οι ΗΠΑ (και η Γερμανία) τη θέλουν εντός Δυτικού χώρου, είτε γιατί με τις σχέσεις που έχει με τη Ρωσία μπορεί να αποσπά τη σιωπηρή της συγκατάθεση σε κινήσεις που την ευνοούν. Ναι, κινείται σε τεντωμένο σκοινί, αλλά ξέρει τι ζητάει, και έχει τρόπους να προχωρά –σε τέτοιες φάσεις– με κινήσεις αποφασιστικές.
Τι ζητά ανοικτά και επίσημα η Τουρκία; Δύο κράτη στην Κύπρο, τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου (με επίσημο διάβημα στον ΟΗΕ), το μισό Αιγαίο, την αμφισβήτηση της κυριαρχίας και της ΑΟΖ γύρω από μεγάλα νησιά όπως Κρήτη, Ρόδος κ.λπ. Ο τουρκικός σχεδιασμός θα προχωρήσει μέσα από την εργαλειοποίηση του μουσουλμανικού στοιχείου στην Ελλάδα, είτε στη Θράκη, είτε στους καταυλισμούς προσφύγων, είτε στην περιοχή της Αττικής όπου συγκεντρώνονται μεγάλοι όγκοι μεταναστών και προσφύγων.
Τι κάνει η ελληνική πλευρά, δηλαδή οι ελίτ και η πολιτική τους ηγεσία; Τι κάνουν τα κόμματα; Δεν ξέρουν τι συμβαίνει; Δεν έχουν πληροφόρηση για τις κινήσεις της Τουρκίας; Ή τα ξέρουν όλα αλλά καμώνονται πως ο κίνδυνος δεν είναι μεγάλος, πως έχουμε πλάτες, ότι γνωρίζουν οι φύλακες και άλλα φαιδρά;
Τίποτα δεν είναι μοιραίο
Η Ελλάδα σαν χώρα, σαν κοινωνία, σαν λαός και έθνος έχει μπει σε μια προκρούστεια μικρή κλίνη. Ο εσωτερικός κατακερματισμός και η ζωνοποίηση περιοχών, το φιλετάρισμα της δημόσιας περιουσίας, και τελικά ο ακρωτηριασμός της, είναι στην ημερήσια διάταξη. Το 2022 είναι κρίσιμη χρονιά για την εθνική υπόσταση της χώρας! Η αγνόηση αυτού του κινδύνου είναι εγκληματική.
Αυτή η αλήθεια πρέπει να γίνει συνείδηση και φρόνημα. Να γίνει απαίτηση για μια άλλη εξωτερική πολιτική. Το κουρέλιασμα της Ελλάδας δεν πρέπει να περάσει! Από τον Έβρο, τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, την Κρήτη, το Καστελλόριζο, την Κύπρο, πρώτη γραμμή άμυνας. Μαζί με τον λαό των περιοχών αυτών. Σε ολόκληρη την Ελλάδα, εθνική ενότητα όλου του λαού, που να στηρίζει μια πολιτική αξιοπρέπειας και κατοχύρωσης της κυριαρχίας της χώρας. Πολιτική αδελφοποίησης του λαού σε Ελλάδα και Κύπρο. Δεν είναι μοιραίο να ευοδωθούν τα νεο-οθωμανικά επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας.
Για την επιβίωση του λαού και της χώρας, κρίσιμος όρος είναι το τρίπτυχο Αντίσταση – Άμυνα – Φρόνημα: Αντίσταση σε όλες τις πολιτικές υποβάθμισης της κοινωνίας και κατατεμαχισμού ξεπουλήματος της χώρας, στους δανειστές κ.λπ. Άμυνα απέναντι σε όλους όσοι απεργάζονται τον εδαφικό και κυριαρχικό ακρωτηριασμό της χώρας. Και φρόνημα με ένα λαό που δεν παραλύει από τον φόβο του ιού ή των ισχυρών.
