Το σύστημα εξουσίας, με έκφρασή του το πρωθυπουργικό κέντρο και τα μιντιακά συγκροτήματα, συγκλονίζει τώρα ένα θανάσιμο άγχος, γύρω από το αν, πώς και πότε θα «κλειδωθεί» σε κάποιο ειδικό λογαριασμό του Λουξεμβούργου η δόση των 31,5 δισ., τη ροή της οποίας οι δανειστές θα ελέγξουν απολύτως, από τη μία λαδώνοντας τη χρεομηχανή (αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων και νέου ομολόγου της ΕΚΤ) και από την άλλη διασώζοντας κι ελέγχοντας την ντε φάκτο πτωχευμένη εγχώρια τραπεζοκρατία (η αποκαλούμενη ανακεφαλαιοποίηση).
Απόλυτο τίποτα
Όταν είχε διαρρεύσει η αμερικανική απαίτηση να παγώσουν οι εξελίξεις γύρω από την «ελληνική περίπτωση» μέχρι τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, πολλοί τότε είχαν διαψεύσει καθέτως και οριζοντίως ένα τέτοιο σενάριο ασφυξίας και εκβιασμού. Και καταλήξαμε τέλη Οκτώβρη να προσφέρει η κυβέρνηση Σαμαρά στο πιάτο μια σφαγιασμένη κοινωνία και μια λεηλατημένη χώρα στη σύνοδο κορυφής. Με ποιο αντάλλαγμα;
Δυστυχώς πρέπει να υπενθυμίσουμε κι άλλα αυτονόητα, που ενώ προβάλλονται ως ακλόνητα, αίφνης εξαφανίζονται από το προσκήνιο. Η σύνοδος κορυφής της 18ης Οκτώβρη είχε προβληθεί από το Μαξίμου (και το ίδιο παπαγάλιζαν οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, το ίδιο πρόβαλλαν κανάλια και εφημερίδες) ως το μεγάλο ορόσημο, όπου ο Πρωθυπουργός θα έθετε επιτέλους το πλαίσιο της επαναδιαπραγμάτευσης, που σταδιακά εκφυλίστηκε στην επαιτεία (έστω) της επιμήκυνσης.
Ποια ήταν η παρέμβαση του Έλληνα πρωθυπουργού στην «κρίσιμη» σύνοδο κορυφής; Προφανώς ούτε καν αυτό. Το απόλυτο τίποτα. Έφερε σε πολύ δύσκολη θέση τους εταίρους, εκλιπαρώντας να χορηγηθεί… ολόκληρη η δόση! Και συνομολόγησε (λες και θα τον ρώταγε κανείς) στη δρακόντεια λιτότητα που προβλέπει η νέα ευρωσυνθήκη. Η Ευρωζώνη (κι όχι η Ε.Ε.) αρκέστηκε σε μία δήλωση παρηγοριάς, αναγνώρισης της «προόδου» στην υλοποίηση των επαχθών όρων του Μνημονίου (αυτών που θα διαπραγματευόταν η κυβέρνηση) και… τελεία. Ούτε λέξη δηλαδή, ούτε καν για πιθανή καταβολή της δόσης. Την επόμενη μέρα της συνόδου κορυφής, ο Α. Σαμαράς υποβλήθηκε σε προγραμματισμένη επιθεώρηση από την καγκελάριο. Έχει τεθεί προφανώς και σε προσωπικό πρόγραμμα επιτήρησης!
Εικόνες ντροπής, αλλά είναι η αναμενόμενη κατάληξη. Πρωταγωνίστησαν σε ένα θέατρο αλλεπάλληλων πράξεων, όπου οι «κόκκινες γραμμές» σβήστηκαν μία προς μία κάτω από τον κατάλογο των μέτρων, όπως όρισαν Βερολίνο και ΔΝΤ και καθαρόγραψε η τρόικα. Από το άγριο δούλεμα κατέληξαν στην τραγική φάρσα, οι Κουβέλης και Βενιζέλος (αυτός ήταν πιο προσγειωμένος είναι η αλήθεια, έχοντας χάσει κάθε αξιοπιστία) να σκιαμαχούν με ρυθμίσεις ήδη ψηφισμένες στο Μνημόνιο από το Φλεβάρη. Προφανώς τίποτε από αυτά δεν ειπώθηκε εντός της σύσκεψης των αρχηγών, αλλά προέκυψαν ως επικοινωνιακά πυροτεχνήματα. Ο Σαμαράς τούς τηλεφώνησε εκ των υστέρων για να χαμηλώσουν τους τόνους. Ούτε το γνωστό «λέμε και καμία μ… για να περάσει η ώρα» δεν επιτρέπει η καγκελαρία! Την ουσία απέδωσε η τρόικα, που ανακοίνωσε γενική συμφωνία και παρέπεμψε με κυνισμό τα εργασιακά στα… «τεχνικά κλιμάκια».
Ώρα μηδέν
Ο πρωθυπουργός αναζητεί καταφύγιο πλέον μόνο στα ξένα αφεντικά του. Η δήλωση στο Βουκουρέστι περί «μεγάλης στροφής» του πολιτικού συστήματος στο δρόμο της αρετής του Μνημονίου δεν έχει άλλο νόημα. Οι κυβερνητικοί εταίροι αποδεικνύονται βαρίδια, που απειλούν να παρασύρουν την κυβέρνηση στην καθολική απαξίωση που ήδη απεικονίζεται στην καταβαράθρωση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Κι είναι αμφίβολης αξίας η χρήση ως αντίβαρων, της σκλήρυνσης της κρατικής βίας και της επιστράτευσης της τρομοκρατικής και αποπροσανατολιστικής δράσης της Χρυσής Αυγής. Το κενό νομιμοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής βοά, αποτυπώνεται πλέον ακόμα και στη νοθευμένη κοινοβουλευτική αριθμητική. Μπροστά στην αναπόφευκτη όξυνση της πολιτικής κρίσης ανασύρονται σενάρια αιφνιδιαστικών εκλογών με πρωθυπουργική πρωτοβουλία και νέα διχαστικά και φοβικά σύνδρομα χάους.
Μπαίνουμε στον πειρασμό να διατυπώσουμε ένα πιθανό σενάριο, σε ευθεία αντιστοιχία με το έως σήμερα κυβερνητικό ρεπερτόριο του παραλόγου. Θα εξαγγείλουν τα μέτρα; Θα τα φέρουν σε ψήφιση; Ή μήπως ως «αυτονόητες δεσμεύσεις» θα ενσωματωθούν στον προϋπολογισμό του 2013 κι έτσι θα διολισθήσει ως κυβερνητική χούντα το συνονθύλευμα των «τριών», χωρίς καν κοινοβουλευτικό φύλλο συκής; Για όσο αντέξει προφανώς, γιατί αυτό βαυκαλίζονται περιφρονώντας την αγωνία της κοινωνίας.
Αλλά η ώρα της αλήθειας για το πολιτικό σύστημα πλησιάζει, γιατί ο χρόνος για τη χώρα τελειώνει.
