Η δολοφονία του 43χρονου ομογενή Μαξίμ Τσιόρμαν, δραστήριου στην ελληνική κοινότητα, και ο τραυματισμός των επίσης ομογενών Αλεξάντρ Ντμίτριεφ και Αλεξάντρ Χαϊτούλοφ, από Ουκρανούς στρατιώτες οι οποίοι θεώρησαν ότι οι Έλληνες του χωριού Γκρανίτναγιε/Καράν δεν αγαπούν την Ουκρανία(…), ήρθε να υπογραμμίσει την τραγική θέση των 100.000 ελληνικής καταγωγής πολιτών που βρίσκονται στο επίκεντρο της ουκρανικής σύγκρουσης. Διότι η καρδιά του ελληνισμού της Αζοφικής Θάλασσας χτυπά στη Μαριούπολη (υπό ουκρανικό έλεγχο) και στα 40 ελληνικά χωριά της ευρύτερης περιοχής, που εκτείνονται σε ένα ημικύκλιο το οποίο φτάνει μέχρι το Ντονιέτσκ (υπό τον έλεγχο των φιλορώσων αυτονομιστών). Δηλαδή η ντε φάκτο μεθοριακή γραμμή περνά ακριβώς μέσα από τα χωριά των ομογενών…
Όπως έγραφε παλιότερα ο Δρόμος, «οι συνέπειες αυτού του χωρισμού είναι τραγικές. Οι μισοί Έλληνες δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με τους άλλους μισούς όπως έκαναν ανεμπόδιστα επί εκατοντάδες χρόνια. Επίσης, πολλά από τα χωριά έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές από την ανταλλαγή βλημάτων πυροβολικού»*. Μιλάμε για μια συμπαγή κοινότητα που μέχρι τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας ζούσε σε απόλυτη αρμονία με τις άλλες εθνότητες της περιοχής, Ουκρανούς, Ρώσους κ.ά., και διέπρεπε σε όλα τα πεδία.
Η βίαιη ανατροπή του 2014, που προκάλεσε την απόσχιση των επαρχιών του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ, όπου κυριαρχούν οι φιλορώσοι αυτονομιστές, διέρρηξε αυτήν την αρμονία. Αν και οι Έλληνες της περιοχής προσπάθησαν (και ακόμη προσπαθούν με τεράστια αυτοσυγκράτηση και αυτοπειθαρχία) να μην εμπλακούν στη σύγκρουση, βρέθηκαν μεταξύ διασταυρούμενων πυρών, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Εξάλλου οι Ουκρανοί ακροδεξιοί δεν κάνουν διακρίσεις: όλοι όσοι κατοικούν στην ανατολική Ουκρανία θεωρούνται καταρχήν ύποπτοι για φιλορωσισμό…
Πολιτιστικό πογκρόμ και πιέσεις από παντού
Καθώς οι περισσότεροι ομογενείς είναι ρωσόφωνοι, ζουν κι αυτοί τον εξοστρακισμό που επέβαλαν οι Ουκρανοί κυβερνώντες. Ακόμη και το περίφημο Πανεπιστήμιο της Μαριούπολης, όπου η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας, ιστορίας κ.λπ. είχε περίοπτη θέση, έπεσε θύμα του «εξουκρανισμού». Επίσης μια σειρά κανάλια, εφημερίδες κ.λπ. υποχρεώθηκαν να κλείσουν. Κανονικό πολιτιστικό πογκρόμ, για το οποίο οι Δυτικοί (αλλά και οι δικοί μας κυβερνώντες, διαχρονικά) δεν βγάζουν λέξη! Η κατάσταση επιδεινώνεται από το γεγονός ότι, ζώντας κοντά στην πρώτη γραμμή, οι ομογενείς πρέπει να συμβιώνουν όχι μόνο με τον τακτικό ουκρανικό στρατό, αλλά και με τους νεοναζί παραστρατιωτικούς: μονάδες του διαβόητου σχηματισμού «Τάγμα Αζόφ» έχουν εγκατασταθεί στη Μαριούπολη και τα γύρω ελληνικά χωριά και «εκπαιδεύουν» υποχρεωτικά τον πληθυσμό για «να αμυνθεί στη ρωσική εισβολή»…
Πιέσεις να διαλέξουν πλευρά δέχονται βέβαια και οι ομογενείς (μερικές χιλιάδες) που ζουν στα χωριά τα οποία βρίσκονται στις αποσχισθείσες επαρχίες, αν και εκεί η κατάσταση είναι λιγότερο τεταμένη. Έχουν όμως ξεκοπεί βίαια από συγγενείς και φίλους οι οποίοι ζουν στο υπό ουκρανικό έλεγχο τμήμα της περιοχής. Σε καλύτερη κατάσταση, όσον αφορά την καθημερινή ζωή, βρίσκονται οπωσδήποτε οι περίπου 15.000 Έλληνες που ζουν στην Κριμαία – η οποία είναι πλέον ρωσικό έδαφος, κάτι που επεδίωκε η πλειονότητα των κατοίκων της. Οι τοπικές αρχές τους προσέχουν, και δεν υπάρχουν διακρίσεις σε βάρος τους, ενώ πολλοί ομογενείς διαπρέπουν σε δημόσιες θέσεις (για παράδειγμα ο αντιδήμαρχος της Σεβαστούπολης είναι Έλληνας). Αλλά έχουν εγκαταλειφθεί πλήρως από την Ελλάδα: καταργήθηκε και η παραμικρή ενίσχυση στους συλλόγους τους και –το χειρότερο– καταργήθηκε στην πράξη η δυνατότητα να παίρνουν θεώρηση εισόδου για να ταξιδέψουν στην Ελλάδα, καθώς τους ζητούν να πάνε σε ελληνικό προξενείο στην… Ουκρανία για να υποβάλουν αίτηση!
Αδιαφορία της πολιτείας και διατεταγμένη αφασία
Με δυο λόγια, η ελληνική πολιτεία αδιαφορεί πλήρως για την ομογενειακή παρουσία στην Ουκρανία (και πολύ περισσότερο στις αποσχισθείσες επαρχίες και στην Κριμαία), και δεν κάνει τίποτα για να προστατεύσει αυτό το τμήμα του ελληνισμού, που είναι από τα πιο συμπαγή και συνειδητά παγκοσμίως. Έχει καταργήσει ακόμη και τα προγράμματα καλοκαιρινής φιλοξενίας ομογενών μαθητών και συνταξιούχων, και τους μισθούς των δασκάλων ελληνικής γλώσσας –όσους υπάρχουν ακόμη– ή «ξεχνά» να τους στείλει ή τους δίνει με καθυστέρηση μηνών. Και μιλάμε για μηνιαίους «μισθούς» που δεν φτάνουν ούτε τα 50 ευρώ, σε μια χώρα οικονομικά εξαθλιωμένη, με το εθνικό νόμισμα να έχει κατρακυλήσει, και μονάχα μια χούφτα ολιγαρχών, μαφιόζων και πολιτικών υπαλλήλων τους να ζει σε απίστευτο πλούτο…
Οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις συμπεριφέρονται δηλαδή σαν να προτιμούσαν να μην υπάρχουν καν αυτοί οι ενοχλητικοί ομογενείς. Οι οποίοι, σε αντίθεση με άλλες ελληνικές κοινότητες σε «ταλαιπωρημένες» χώρες, δεν ονειρεύονται μια «Έξοδο» προς την Ελλάδα, δεν θέλουν να γίνουν μετανάστες και πρόσφυγες. Δεν χάνουν όμως την ελπίδα τους ότι η Ελλάδα θα πάψει να τους θεωρεί ανύπαρκτους, κι ότι θα τους βοηθήσει να παραμείνουν στα σπίτια τους με αξιοπρέπεια και χωρίς να κρύβουν την ταυτότητά τους. Τα ελληνικά ΜΜΕ φροντίζουν βέβαια να μην γνωρίζει ούτε η ελληνική κοινωνία την ύπαρξή τους, τις αγωνίες τους και την προσπάθειά τους να επιβιώσουν εν μέσω μιας σύγκρουσης που δεν θα τελειώσει αύριο – αν και η δολοφονία του Μαξίμ χάλασε κάπως αυτή την αφασία. Σε κάθε περίπτωση, η ανάγκη ευαισθητοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, όπως και το αίτημα μιας διαφορετικής πολιτικής του ελληνικού κράτους, βοούν, κι ας κάνουν ότι δεν τα ακούν οι κάθε χρώματος «ευαίσθητοι», είτε για τον ελληνισμό είτε για τις μειονότητες.
Να πάνε πού, κύριοι της κυβέρνησης;
Ενώ η προσοχή όλων βρίσκεται ούτως ή άλλως στο ουκρανικό, η πρόσφατη δολοφονία ενός ντόπιου Έλληνα και ο τραυματισμός άλλων δύο από Ουκρανούς στρατιωτικούς στο χωριό Γκρανίτναγιε (ή Καράν) προκάλεσε συγκίνηση στην Ελλάδα. Αλλά γρήγορα υποβαθμίστηκε από τα κατά τα άλλα πολύ ευαίσθητα ελλαδικά ΜΜΕ ως «ατυχές περιστατικό χωρίς πολιτικό ή εθνοτικό υπόβαθρο» – για να το λέει ο Ουκρανός πρέσβης, έτσι θα είναι… Η δε ελληνική κυβέρνηση περιορίστηκε να ζητήσει από την ουκρανική, για τα μάτια του κόσμου, την προστασία των Ελλήνων ομογενών. Ύψιστη υποκρισία, όταν η σημερινή κυβέρνηση, όπως και όλες οι προηγούμενες, έχει εγκαταλείψει τον ελληνισμό της Αζοφικής Θάλασσας κυριολεκτικά στην τύχη του.
Πώς θα έπρεπε να συμπεριφέρεται το ελληνικό κράτος (αλλά και η ελληνική κοινωνία) στον ελληνισμό που επιμένει να ζει στην ανατολική Ουκρανία, στο Ντονμπάς, πάνω ακριβώς δηλαδή στη μεθοριακή γραμμή της σύγκρουσης; Πόσο «βοηθάει» η γραμμή της απόλυτης ευθυγράμμισης με την Ουάσιγκτον και η μετατροπή της Ελλάδας σε ορμητήριο του ΝΑΤΟ; Καθόλου δεν βοηθά – εκτός κι αν για χάρη των «συμμάχων» μας η ελληνική πολιτεία έχει αποφασίσει να τραβήξει Χ σε 100.000 ανθρώπους που με νύχια και με δόντια κρατιούνται στον τόπο τους, και ταυτόχρονα λατρεύουν την Ελλάδα (το δείχνει η απίστευτη εκπαιδευτική και πολιτιστική δράση εκατοντάδων συλλόγων – αλλά αυτά συγκινούν μόνο αν συμφέρουν).
Η Ελλάδα θα έπρεπε να κρατά εντελώς διαφορετική στάση, ακριβώς επειδή στην περιοχή της σύγκρουσης ζει ένα συμπαγές κομμάτι ελληνισμού. Η προστασία του θα υπαγόρευε να στέκεται η χώρα μας ως παράγοντας ειρήνης, κι όχι να συντάσσεται με μία από τις εμπόλεμες πλευρές. Τι κάνει η κυβέρνηση αντί γι’ αυτό; Όχι μόνο συμμετέχει στην αντιρωσική εκστρατεία, αλλά τώρα καλεί και τους Έλληνες (έτσι γενικώς, τους Έλληνες…) να εγκαταλείψουν την Ουκρανία! Έτσι σπέρνει πανικό στην ομογένεια μόνο και μόνο για να φανεί ότι ευθυγραμμίζεται απόλυτα με τις ΗΠΑ και σε αυτό το θέμα. Να φύγουν ποιοι, κύριε Μητσοτάκη και κύριε Δένδια, και να πάνε πού; Να φύγουν και οι ομογενείς που έχουν πάρει ελληνική υπηκοότητα; Να εξαλειφθεί ο ελληνισμός της Αζοφικής, που επιβίωσε τα πάνδεινα και παρ’ όλα αυτά άκμασε, κι ακόμη και σήμερα που ματώνει δεν εγκαταλείπει τα σπίτια του, για να μην έχετε εσείς (και σύμπαν το πολιτικό σύστημα) τον πονοκέφαλο ότι πρέπει κάτι να κάνετε για να τον υπερασπιστείτε;
