Το παρόν κείμενο γράφτηκε με αφορμή το άρθρο της Μαρίνας Βήχου στο προηγούμενο τεύχος του Δρόμου
Της Ρεγγίνας Μηνακάκη
Ακροβατώ υπογραμμίζοντας κύριες έννοιες και προτάσεις του άρθρου που έθετε επιγραμματικά το ερώτημα «μήπως είμαι αντιδραστική;» και συνέχιζε: «δεν θέλω την υποβάθμιση, θέλω να νιώθω ασφάλεια, δεν θέλω πλατείες που κατακλύζονται από το παρεμπόριο, δεν θέλω οι δρόμοι να βρωμάνε επειδή αλκοολικοί και άστεγοι ουρούν, δεν θέλω μπουρδέλα στην οδό Φυλής, δεν θέλω ναρκωτικά και trafficking στην περιοχή μου».
Το ερώτημα που προβάλει μετά από τα παραπάνω «θέλω» και «δεν θέλω» είναι επίσης απλό: Πώς διαχωρίζεται ο αριστερός από τον ακροδεξιό, μπροστά σε όλα αυτά; Γιατί η απλή αναφορά στην αναβάθμιση της περιοχής (για την οποία παλεύει κατά δήλωση της Μ.Β. η «κίνηση κατοίκων») δεν συγκροτεί στοιχειωδώς αριστερή πρόταση στην κατάσταση που βιώνει το 6ο διαμέρισμα. Το να ανοίξουν οι δημόσιες τουαλέτες ή μια εστία αστέγων (παρεπιπτόντως ο Κακλαμάνης ετοιμάζεται να εγκαινιάσει προεκλογικά μια τέτοια στο 6ο διαμέρισμα) δεν είναι παρά ψιλά γράμματα σε μια πόλη παρατημένη, αγριεμένη, που έχει καταντήσει αποθήκη ψυχών για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που φτάσανε μέχρι την πόρτα μας αναζητώντας όχι μια καλύτερη ζωή, αλλά την απλή επιβίωση. Και εδώ βρίσκονται και πάλι αντιμέτωποι με το φόβο του ρατσισμού και του φασισμού που φτάνει στο σημείο να σηκώνει απειλητικά ρόπαλα, να τραβάει μαχαίρια και πιθανά να δολοφονεί εν ψυχρώ με σφαίρες.
Ο ρόλος της Αριστεράς πρέπει να είναι, ακόμη και αν καταπιάνεται με κάποια θέματα αναβάθμισης, να σπρώξει τη συνείδηση του καταπιεσμένου κόσμου που «φρικάρει» με αυτά που βιώνει. Να καταστήσει κατανοητό το ότι, σε τελευταία ανάλυση, καμιά αναβάθμιση δεν μας σώζει μπροστά σε ένα παγκόσμιο σύστημα που επωφελείται έχοντας οδηγήσει τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπινων όντων στην εξαθλίωση.
Η «αναβάθμιση» στις γειτονιές όπως η «ανάπλαση» των ελεύθερων δημόσιων χώρων, όπως η «ανάπτυξη» της οικονομίας της χώρας στο πολιτικό σύστημα που ζούμε είναι έννοιες με σαφή ταξικό προσδιορισμό. Γιατί αντιστρέφοντας τα «θέλω» και «δεν θέλω», που προαναφέρθηκαν, καταλήγουμε στον ακόλουθο προσδιορισμό της «αναβάθμισης»: «για να μην υπάρχει υποβάθμιση και να νιώθω ασφάλεια, να εξαφανιστεί το παρεμπόριο μαζί με την πορνεία και τα ναρκωτικά, να αποτραπεί η παρουσία αστέγων και αλκοολικών που ουρούν στους δρόμους, να κλείσουν τα μπουρδέλα της οδού Φυλής» και άλλα τέτοια! Ένα βήμα από το σημείο αυτό, είναι η απαίτηση κάποιων να μπει «ποσόστωση» στην παρουσία ξένων στις γειτονιές μας! Οι κραυγές για αναβάθμιση ενάντια στην υποβάθμιση βρίσκονται ένα βήμα:
Α) Από το να επιχαίρει κάποιος όταν γκρεμίζεται η πέτρινη πεζούλα στην Πλατεία Αμερικής, όπου κάθονταν οι Αφρικανοί μετανάστες, μετά από απαίτηση κάποιων μαγαζιών. Β) Να «μεριμνά» για τη βάρβαρη αποπομπή κάποιου αστέγου που βρίσκει καταφύγιο σε εγκαταλειμμένο αυτοκίνητο. Γ) Να έχει την αυταπάτη ότι η συνεργασία με τους αντιδημάρχους του Κακλαμάνη συνεισφέρει στην αναβάθμιση του ως παράγοντα της περιοχής του. Δ) Να επικαλείται, με πρώτη ευκαιρία, την έννομη τάξη (κοινώς να ειδοποιεί και να συνεργάζεται με την αστυνομία) για να αυτοπροστατευτεί και να αποτραπεί η «αναρχία».
Με δυο λόγια, όποιος αγωνίζεται για να προστεθεί στο καθωσπρέπει κόσμο των εξωραϊστών της περιοχής για να μην τον βρίζει η Δεξιά, δεν είναι δυνατόν να διεκδικεί να μην «του τα σούρνει» η Αριστερά!
