Το πένθιμο tea party της κέντρο-άκρο Δεξιάς. Του Δημήτρη Υφαντή
Ήταν μετά την αποκαθήλωση της Δεξιάς από την κυβερνητική εξουσία, το 1981, που ο -εκ Μετσόβου- Ευάγγελος Αβέρωφ, ως νέος αρχηγός τότε της Ν.Δ., από το βαθύ συντηρητικό της πυρήνα, επένδυσε σε μία ακροδεξιά πλατφόρμα στα όρια της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας. Στην ακραία πόλωση «δύο κόσμων» -του «φωτός» και του «σκότους»- ο «τριτοκοσμικός» σοσιαλισμός του Α. Παπανδρέου ζωγραφιζόταν περίπου, ως θανάσιμος κίνδυνος για την κοινωνική ισορροπία και την εθνική ασφάλεια της χώρας.
Είναι προφανείς οι ομοιότητες, όχι όμως και οι αναλογίες. Σήμερα, ο αρχηγός της Ν.Δ., πολιτικό τέκνο του Ευ. Αβέρωφ, θα έπρεπε να είχε ήδη παραιτηθεί. Όμως το χρέος του απέναντι στο «βαθύ» σύστημα, μετά το εκλογικό στραπάτσο, τον καλεί να απευθύνει στα «λοιπά» της κατακερματισμένης παράταξης το αντι-αριστερό προσκλητήριο σύμπτυξης ενός ευρω-δεξιού άξονα «εθνικής» νομιμοφροσύνης.
Ο Α. Σαμαράς ανέλαβε το 2009, όπως και ο Ευ. Αβέρωφ το 1981, να διαχειριστεί μία βαριά ήττα. Οδήγησε την παράταξη σε συντριβή. Με ποια πολιτική γραμμή; Ο τίτλος της «λαϊκής δεξιάς» γρήγορα κατέληξε κενό γράμμα. Η διαχωριστική γραμμή απέναντι στον καθαρόαιμο νεοφιλελευθερισμό γινόταν όλο και πιο δυσδιάκριτη μέχρι της οριστικής απάλειψης. Αναπόφευκτα, καθώς η λιτότητα (ευφημισμός: δημοσιονομική προσαρμογή) η εργασιακή συμπίεση και οι ιδιωτικοποιήσεις (ευφημισμός: διαρθρωτικές αλλαγές) προβάλλονταν με επιμονή ως η λυδία λίθος της «αναπτυξιακής» επαγγελίας. Ήταν αυτά τα συστατικά στοιχεία του άλλου «μείγματος», που ο αρχηγός της Ν.Δ. αντιπαρέβαλε ως δήθεν αντίπαλο δέος στο Μνημόνιο.
Είναι αποκαλυπτική η ακολουθία της ολέθριας πορείας: από το «όχι στο λάθος του Μνημονίου», ως το «σώσαμε τη χώρα με την κυβέρνηση Παπαδήμου και τη δανειακή σύμβαση» και τώρα στον υπέρ πάντων των ευρώ-βωμών και εστιών αγώνα. Κωδική αναδρομή: με τη συνενοχή στο πραξικόπημα της υπερψήφισης του Μνημονίου, τον Μάη του 2010 με 151 ψήφους, η Ν.Δ. καταψηφίζει κι η Ντόρα διαγράφεται. Ο αρχηγός της Ν.Δ. πεισματικά μένει εκτός των «προθύμων» της τρόικας, αλλά στο Ζάππειο θέτει «υποψηφιότητα» ως η εναλλακτική λύση μπροστά στη ραγδαία φθορά του ΠΑΣΟΚ, προβάλλοντας τις ιδιωτικοποιήσεις των 50 δισ. και την «εφεδρεία».
Θα τον αξιοποιήσουν καταλλήλως τα μεγάλα αφεντικά, όμως με αναγκαστική επιστράτευση στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου. Τα πολιτικά αποτελέσματα είναι τώρα μπροστά μας, χειροπιαστά. Πώς φαντασιωνόταν την πολιτική του δικαίωση ο Α. Σαμαράς, έχοντας διαγράψει τον πιο στενό κοινοβουλευτικό πυρήνα της «λαϊκής δεξιάς» και έχοντας λάβει θέση πλέον ο ίδιος στο μπλοκ του Μνημονίου;
Πρέπει να αναγνωριστεί εδώ μία πικρή δικαίωση για τον Α. Σαμαρά -μην τον αδικούμε. Τελικώς ο στόχος επετεύχθη. Είναι, βέβαια, βαριά κατάντια για την ευρωκρατία και τη διαπλοκή, όμως πού αλλού μπορεί να επενδύσουν εκτός του καταρρακωμένου αρχηγού της Ν.Δ., ενόψει του «τελικού – δεύτερου) γύρου; Στα όρια του 20% της παραπαίουσας Ν.Δ., στήνεται η γραμμή άμυνας για να συντριβεί η λαϊκή ορμή ανατροπής και αλλαγής. Επιτέλους, χρίσμα «αυτοδυναμίας»!
Είναι όμως προφανές μετά την προηγούμενη εκλογική μάχη, πως η… απλή εκλογική αριθμητική αναιρέθηκε, νέες πρωτογενείς διεργασίες παράγουν πρωτότυπα πολιτικά αποτελέσματα. Δεν θα ισχύσει έτσι μονοσήμαντα το 20% της Ν.Δ. ως αφετηρία στις αθροίσεις των «δεξαμενών» από τα δεξιά ώς τα… ακροδεξιά της. Η προγραμματική βάση της συγκόλλησης δεν μπορεί πλέον να εξαγνίζεται στην κολυμπήθρα της ευρω-νομιμοφροσύνης. Ό,τι ο Α. Σαμαράς διατυμπανίζει ως «οι αλλαγές», καταγράφεται με κάθε ακρίβεια στο ιερό νεοφιλελεύθερο ευαγγέλιο του Μνημονίου και αυτό σηματοδοτεί η απόπειρα επανάκαμψης της Ντ. Μπακογιάννη.
Χωρίς… επαναδιαπραγμάτευση τι μένει; Το βαρύ χέρι του «νόμου και της τάξης», που ο αρχηγός της Ν.Δ. θα επιμείνει να προβάλει, δεν συνιστά κανένα κέλυφος «προστασίας του πολίτη», αλλά ένα τοξικό αντίδωρο ωμού αυταρχισμού, τρόμου και βίας στην κοινωνική έρημο. Φωτοτυπία της θρησκόληπτης Δεξιάς, του tea party των ΗΠΑ, που σπονσοράρεται απευθείας από τους μεγιστάνες του πλούτου.
Έτσι, λοιπόν, θα τα «δώσουν όλα» στην κιβωτό του νεοφιλελεύθερου μαύρου ολοκληρωτισμού, για να διασώσουν το σάπιο πολιτικό σύστημα. Στο πηδάλιο ο… Σαμαράς και στο πλάι του Ντόρα και Καρατζαφέρης; Αφετηρία τα διχαστικά εφιαλτικά διλήμματα από το Μέτσοβο του Αβέρωφ, με στάση στην ευρω-ταυτολογία, που απασφαλίζει κάθε εναλλακτική στον όλεθρο του Μνημονίου και προορισμό το μεσαίωνα της σκοταδιστικής Αμερικής και της μαφίας των αγορών. Νάτη η Δεξιά! Πώς αλλιώς, παρά με τη σημαία της Αριστεράς, μπορεί ο λαός να δώσει την μάχη της -δικής του- σωτηρίας, της -δικής του- πατρίδας;
Είναι προφανείς οι ομοιότητες, όχι όμως και οι αναλογίες. Σήμερα, ο αρχηγός της Ν.Δ., πολιτικό τέκνο του Ευ. Αβέρωφ, θα έπρεπε να είχε ήδη παραιτηθεί. Όμως το χρέος του απέναντι στο «βαθύ» σύστημα, μετά το εκλογικό στραπάτσο, τον καλεί να απευθύνει στα «λοιπά» της κατακερματισμένης παράταξης το αντι-αριστερό προσκλητήριο σύμπτυξης ενός ευρω-δεξιού άξονα «εθνικής» νομιμοφροσύνης.
Ο Α. Σαμαράς ανέλαβε το 2009, όπως και ο Ευ. Αβέρωφ το 1981, να διαχειριστεί μία βαριά ήττα. Οδήγησε την παράταξη σε συντριβή. Με ποια πολιτική γραμμή; Ο τίτλος της «λαϊκής δεξιάς» γρήγορα κατέληξε κενό γράμμα. Η διαχωριστική γραμμή απέναντι στον καθαρόαιμο νεοφιλελευθερισμό γινόταν όλο και πιο δυσδιάκριτη μέχρι της οριστικής απάλειψης. Αναπόφευκτα, καθώς η λιτότητα (ευφημισμός: δημοσιονομική προσαρμογή) η εργασιακή συμπίεση και οι ιδιωτικοποιήσεις (ευφημισμός: διαρθρωτικές αλλαγές) προβάλλονταν με επιμονή ως η λυδία λίθος της «αναπτυξιακής» επαγγελίας. Ήταν αυτά τα συστατικά στοιχεία του άλλου «μείγματος», που ο αρχηγός της Ν.Δ. αντιπαρέβαλε ως δήθεν αντίπαλο δέος στο Μνημόνιο.
Είναι αποκαλυπτική η ακολουθία της ολέθριας πορείας: από το «όχι στο λάθος του Μνημονίου», ως το «σώσαμε τη χώρα με την κυβέρνηση Παπαδήμου και τη δανειακή σύμβαση» και τώρα στον υπέρ πάντων των ευρώ-βωμών και εστιών αγώνα. Κωδική αναδρομή: με τη συνενοχή στο πραξικόπημα της υπερψήφισης του Μνημονίου, τον Μάη του 2010 με 151 ψήφους, η Ν.Δ. καταψηφίζει κι η Ντόρα διαγράφεται. Ο αρχηγός της Ν.Δ. πεισματικά μένει εκτός των «προθύμων» της τρόικας, αλλά στο Ζάππειο θέτει «υποψηφιότητα» ως η εναλλακτική λύση μπροστά στη ραγδαία φθορά του ΠΑΣΟΚ, προβάλλοντας τις ιδιωτικοποιήσεις των 50 δισ. και την «εφεδρεία».
Θα τον αξιοποιήσουν καταλλήλως τα μεγάλα αφεντικά, όμως με αναγκαστική επιστράτευση στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου. Τα πολιτικά αποτελέσματα είναι τώρα μπροστά μας, χειροπιαστά. Πώς φαντασιωνόταν την πολιτική του δικαίωση ο Α. Σαμαράς, έχοντας διαγράψει τον πιο στενό κοινοβουλευτικό πυρήνα της «λαϊκής δεξιάς» και έχοντας λάβει θέση πλέον ο ίδιος στο μπλοκ του Μνημονίου;
Πρέπει να αναγνωριστεί εδώ μία πικρή δικαίωση για τον Α. Σαμαρά -μην τον αδικούμε. Τελικώς ο στόχος επετεύχθη. Είναι, βέβαια, βαριά κατάντια για την ευρωκρατία και τη διαπλοκή, όμως πού αλλού μπορεί να επενδύσουν εκτός του καταρρακωμένου αρχηγού της Ν.Δ., ενόψει του «τελικού – δεύτερου) γύρου; Στα όρια του 20% της παραπαίουσας Ν.Δ., στήνεται η γραμμή άμυνας για να συντριβεί η λαϊκή ορμή ανατροπής και αλλαγής. Επιτέλους, χρίσμα «αυτοδυναμίας»!
Είναι όμως προφανές μετά την προηγούμενη εκλογική μάχη, πως η… απλή εκλογική αριθμητική αναιρέθηκε, νέες πρωτογενείς διεργασίες παράγουν πρωτότυπα πολιτικά αποτελέσματα. Δεν θα ισχύσει έτσι μονοσήμαντα το 20% της Ν.Δ. ως αφετηρία στις αθροίσεις των «δεξαμενών» από τα δεξιά ώς τα… ακροδεξιά της. Η προγραμματική βάση της συγκόλλησης δεν μπορεί πλέον να εξαγνίζεται στην κολυμπήθρα της ευρω-νομιμοφροσύνης. Ό,τι ο Α. Σαμαράς διατυμπανίζει ως «οι αλλαγές», καταγράφεται με κάθε ακρίβεια στο ιερό νεοφιλελεύθερο ευαγγέλιο του Μνημονίου και αυτό σηματοδοτεί η απόπειρα επανάκαμψης της Ντ. Μπακογιάννη.
Χωρίς… επαναδιαπραγμάτευση τι μένει; Το βαρύ χέρι του «νόμου και της τάξης», που ο αρχηγός της Ν.Δ. θα επιμείνει να προβάλει, δεν συνιστά κανένα κέλυφος «προστασίας του πολίτη», αλλά ένα τοξικό αντίδωρο ωμού αυταρχισμού, τρόμου και βίας στην κοινωνική έρημο. Φωτοτυπία της θρησκόληπτης Δεξιάς, του tea party των ΗΠΑ, που σπονσοράρεται απευθείας από τους μεγιστάνες του πλούτου.
Έτσι, λοιπόν, θα τα «δώσουν όλα» στην κιβωτό του νεοφιλελεύθερου μαύρου ολοκληρωτισμού, για να διασώσουν το σάπιο πολιτικό σύστημα. Στο πηδάλιο ο… Σαμαράς και στο πλάι του Ντόρα και Καρατζαφέρης; Αφετηρία τα διχαστικά εφιαλτικά διλήμματα από το Μέτσοβο του Αβέρωφ, με στάση στην ευρω-ταυτολογία, που απασφαλίζει κάθε εναλλακτική στον όλεθρο του Μνημονίου και προορισμό το μεσαίωνα της σκοταδιστικής Αμερικής και της μαφίας των αγορών. Νάτη η Δεξιά! Πώς αλλιώς, παρά με τη σημαία της Αριστεράς, μπορεί ο λαός να δώσει την μάχη της -δικής του- σωτηρίας, της -δικής του- πατρίδας;
Σχόλια
