Μετέχω στο ψηφοδέλτιο της Ανοιχτής Πόλης για να εκφράσω τη στήριξή μου σε μια κίνηση που συνέβαλλε πρωταγωνιστικά είτε συμμετείχε ή στήριξε συλλογικές διεκδικήσεις κρίσιμες για τη ζωή της Αθήνας. Τα παραδείγματα είναι πολλά και γνωστά: Αφορούν γειτονιές που μαστίζονται ιδιαίτερα από τη σημερινή κρίση και ευάλωτες ομάδες που γίνονται στόχοι και άλλοθι του σημερινού κυβερνητικού πραξικοπήματος σε εξέλιξη.
Η Ανοιχτή Πόλη δεν υπήρξε βέβαια η μόνη αριστερή παράταξη σε αυτούς τους αγώνες. Παραμένει όμως κατά τη γνώμη μου η πιο ανοιχτή, απορρίπτοντας την απαξίωση του διαφορετικού, ιδίως του ιδεολογικά ή πολιτικά πλησιέστερου.
Η Ανοιχτή Πόλη απέφυγε να ξεπέσει σε απλό ιμάντα μεταβίβασης κεντρικών επιλογών από πολιτικούς φορείς που συμμετείχαν σε αυτή. Στους κόλπους της αναπτύχθηκε μια από τις ευτυχέστερες εκδοχές του ΣΥΡΙΖΑ: Αναδείχθηκε η ιδιαιτερότητα του κινήματος στην πόλη, αποδεικνύοντας ότι οι αγώνες εδώ, παράλληλοι και συμπληρωματικοί με αγώνες όπως στη δουλειά και στη μόρφωση, μπορούν να έχουν νικηφόρο αποτέλεσμα όταν:
1. Νομιμοποιούνται από τη συλλογικότητα και την αυτοοργάνωση αυτών που διεκδικούν με κινηματικούς όρους την ικανοποίηση ζωτικών αναγκών για μια ανθρώπινη ποιότητα ζωής
2. Τολμούν να συγκρούονται ακόμα και όταν βρίσκονται απέναντι σε θηριώδη συμφέροντα και κατεστημένες εξουσίες.
3. Δεν περιφρονούν τα θεσμικά πεδία που προσφέρονται για την επίτευξη των επεξεργασμένων στόχων και προτάσεών τους. (Ας θυμόμαστε την αντιμετώπιση του Σ.Τ.Ε. από τον Κακλαμάνη για τον Ελαιώνα: Περίπου ως παρακλάδι τρομοκρατικής οργάνωσης…).
Τέτοιο πεδίο αποτελεί και το Δημοτικό Συμβούλιο: Θεσμός δομικά διαβρωμένος και αδιαφανής, ελεγχόμενος από την ασφυκτική συγκυριαρχία των δυνάμεων του Μνημονίου και του Καλλικράτη. Κι όμως, με την παρουσία της εδώ, η Α.Π. ασκώντας όχι διοίκηση – που όπως φαίνεται αποτελεί μοναδική έγνοια – και λόγο να παραχωρούν γη και ύδωρ – για δυνάμεις τύπου «Δημοκρατικής Αριστεράς» – αλλά πραγματική αντιπολίτευση, προσέφερε πολύτιμο σημείο αναφοράς και πηγή αρωγής για τοπικές κινητοποιήσεις αντίστασης με σημαντικά νικηφόρα αποτελέσματα.
Η Ανοιχτή Πόλη απέφυγε να ξεπέσει σε απλό ιμάντα μεταβίβασης κεντρικών επιλογών από πολιτικούς φορείς που συμμετείχαν σε αυτή. Στους κόλπους της αναπτύχθηκε μια από τις ευτυχέστερες εκδοχές του ΣΥΡΙΖΑ: Αναδείχθηκε η ιδιαιτερότητα του κινήματος στην πόλη, αποδεικνύοντας ότι οι αγώνες εδώ, παράλληλοι και συμπληρωματικοί με αγώνες όπως στη δουλειά και στη μόρφωση, μπορούν να έχουν νικηφόρο αποτέλεσμα όταν:
1. Νομιμοποιούνται από τη συλλογικότητα και την αυτοοργάνωση αυτών που διεκδικούν με κινηματικούς όρους την ικανοποίηση ζωτικών αναγκών για μια ανθρώπινη ποιότητα ζωής
2. Τολμούν να συγκρούονται ακόμα και όταν βρίσκονται απέναντι σε θηριώδη συμφέροντα και κατεστημένες εξουσίες.
3. Δεν περιφρονούν τα θεσμικά πεδία που προσφέρονται για την επίτευξη των επεξεργασμένων στόχων και προτάσεών τους. (Ας θυμόμαστε την αντιμετώπιση του Σ.Τ.Ε. από τον Κακλαμάνη για τον Ελαιώνα: Περίπου ως παρακλάδι τρομοκρατικής οργάνωσης…).
Τέτοιο πεδίο αποτελεί και το Δημοτικό Συμβούλιο: Θεσμός δομικά διαβρωμένος και αδιαφανής, ελεγχόμενος από την ασφυκτική συγκυριαρχία των δυνάμεων του Μνημονίου και του Καλλικράτη. Κι όμως, με την παρουσία της εδώ, η Α.Π. ασκώντας όχι διοίκηση – που όπως φαίνεται αποτελεί μοναδική έγνοια – και λόγο να παραχωρούν γη και ύδωρ – για δυνάμεις τύπου «Δημοκρατικής Αριστεράς» – αλλά πραγματική αντιπολίτευση, προσέφερε πολύτιμο σημείο αναφοράς και πηγή αρωγής για τοπικές κινητοποιήσεις αντίστασης με σημαντικά νικηφόρα αποτελέσματα.
Σχόλια
