Καθημερινά στα σχολεία, από το νηπιαγωγείο μέχρι το λύκειο και το πανεπιστήμιο, συμβαίνουν περιστατικά bulliyng. Ελάχιστα απ’ αυτά τα μαθαίνουμε γιατί, δυστυχώς, έχουν τραγική κατάληξη όπως αυτό με τον πρόσφατο χαμό του Βαγγέλη και παλαιότερα με τον Άλεξ. Τότε όλοι μας χύνουμε έναν κουβά δάκρυα και κρυφά, στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας λέμε: «Ευτυχώς δεν ήταν το δικό μου παιδί!». Πυκνώνουν τότε τα σεμινάρια, οι διαλέξεις, ο διάλογος στο Διαδίκτυο, τα βιντεάκια, για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουν τα παιδιά μας το bullying και πώς μπορούν να προστατεύονται, αλλά και ποια στάση πρέπει να κρατάνε οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί. Πολλές φορές, όμως, τα περιστατικά αυτά αντιμετωπίζονται με περισσή υποκρισία. Για παράδειγμα, τι άλλο εκτός από προτροπή σε bullying είναι η διαπαιδαγώγηση πατεράδων προς γιους: «Να είσαι μάγκας, ρε!»
Θα σας διηγηθώ ένα πραγματικό περιστατικό όπου τα ίδια τα παιδιά «σπάζουν» το bullying, στην πράξη. Συνέβη σε δημοτικό σχολείο ενός μικρού χωριού στην ανατολική πλευρά της Θεσσαλονίκης. Δύο πιτσιρικάδες, ο Κ. ηλικίας 8 χρονών και ο Γ. 10 χρονών, είναι σε καθημερινή κόντρα. Πριν από λίγες μέρες, ο μικρότερος πλησιάζει τον μεγαλύτερο και με το χαμόγελο στα χείλη, του ζητάει ειρήνη. Για να αποδείξει, μάλιστα, τις καλές του προθέσεις του προσφέρει μπισκότο. Την σκηνή την παρακολουθούν 2-3 ακόμη παιδάκια και τη στιγμή που ο Γ. απλώνει το χέρι να πάρει το μπισκότο, το ένα από τους θεατές κάνει να πει κάτι, αλλά ο Κ. του κλείνει το στόμα. Ο Γ. τρώει το μπισκότο και τότε ο μικρός Κ. του αποκαλύπτει ότι αυτό που έφαγε ήταν μπισκότο για σκύλους!
Φυσικά, το αγόρι που έχει φάει το μπισκότο, βάζει τα κλάματα. Καθώς η πληροφορία ότι ο Γ. έφαγε το σκυλομπισκότο, εξαπλώνεται στην αυλή, κάποια παιδιά αρχίζουν να τον κοροϊδεύουν και να γελάνε μαζί του. Ξαφνικά, ο Χ. (ένας δεκάχρονος συμμαθητής του Γ., που είναι και ο πιο μικροκαμωμένος στην τάξη) πλησιάζει στην παρέα, μαθαίνει τι έγινε και με ύφος τού λέει: «Ε και τι έγινε, ρε! Κοίτα τώρα να δεις τι θα γίνει». Μπροστά σε όλους λοιπόν, πηγαίνει με αρκετή μαγκιά στον Κ. και του ζητάει ένα από αυτά τα «ωραία» μπισκότα που έδωσε στον Γ. Το παίρνει, το δείχνει καλά-καλά σε όλους, το βάζει στο στόμα του και το τρώει! Φυσικά, τα γέλια σταμάτησαν στη στιγμή. Μαζί με τα γέλια, όμως, σταμάτησαν και τα κλάματα του Γ., που με ορθάνοιχτα μάτια είδε τον φίλο του να τον υπερασπίζεται με έναν τέτοιο τρόπο που δεν το χωρούσε το μικρό του μυαλουδάκι. Ο 8χρονος Κ., έφυγε ντροπιασμένος, με το κεφάλι σκυμμένο και δεν τον ακολούθησε κανείς! Το μάθημα που πήρε σ’ εκείνο το διάλλειμα ήταν, μάλλον, πιο σημαντικό από το μάθημα της Μελέτης που ακολουθούσε.
Ποιος μπορεί να πει ότι ακόμη και τα μικρά παιδιά του δημοτικού, δεν μπορούν με τον τρόπο τους να μας δώσουν μαθήματα αντι-bullying;
ΥΓ. Όταν ρώτησα το «βαρύμαγκα» Χ. αν όντως έφαγε το μπισκότο ενώ ήξερε ότι ήταν για σκύλους, μου απάντησε ότι απλώς το έβαλε στο στόμα του, έκανε ότι το μασάει και μετά με τρόπο, όταν δεν τον έβλεπε κανείς, το έφτυσε.
(Για ευνόητους λόγους δεν δημοσιεύουμε το όνομα του συντάκτη)
