Άνθρωποι μονάχοι. Δεν είναι καινούργιο, ούτε θα εκλείψει ποτέ. Η διαφορά είναι ότι μιλάμε πια για μαζικό φαινόμενο.
Ούτε αυτό, όμως, είναι καινούργιο. Κι εδώ η διαφορά είναι ότι ακολουθώντας ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουν οι άνθρωποι βρέθηκαν μονάχοι. Ενώ έφυγαν από χωριά λίγων εκατοντάδων κατοίκων και εγκαταστάθηκαν σε πόλεις δεκάδων, εκατοντάδων χιλιάδων και εκατομμυρίων κατοίκων, έπεσαν στην καλοστημένη παγίδα της μοναξιάς. Μοναξιάς που είναι απαραίτητο στοιχείο του συγκεκριμένου τρόπου ζωής που επιβλήθηκε στις κοινωνίες και αγκαλιάστηκε από τις κοινωνίες. Μοναξιά που καταπολεμιέται με υποκατάστατα, όπως η τηλεόραση, και θεραπεύεται με κατανάλωση προϊόντων και θεαμάτων, πρόσκαιρη θεραπεία, που όμως, δημιουργεί πάρα πολύ ισχυρές εξαρτήσεις. Τώρα, η μοναξιά μπαίνει απότομα σε μια νέα φάση. Γιατί, αφενός η τηλεόραση, από διασκεδαστής και καθησυχαστής γίνεται ένας πελώριος μπαμπούλας που τρομοκρατεί, απειλεί και εκβιάζει τους εξαρτημένους πολίτες και αφετέρου η κατανάλωση, με την ανεργία, τα χρέη και τις περικοπές μισθών και συντάξεων, κόβεται ή περιορίζεται τόσο πολύ που δεν μπορεί πια να κατευνάζει και να ηρεμεί τους πολίτες.
Ανασφαλής, άφραγκος και παραπληροφορημένος, ο πολίτης, που είχε βολευτεί στους καναπέδες της μικρής, μεσαίας ή μεγάλης ευμάρειας, ανάλογα με την ταξική του θέση, αισθάνεται ότι είναι τελείως μόνος, ότι πρέπει να αντιμετωπίσει την κρίση και την καταστροφή μόνος, ότι δεν έχει πουθενά να στηριχτεί, γιατί ξέμαθε να λειτουργεί συλλογικά, σαν μέλος μιας συμπαγούς κοινότητας αφενός και αφετέρου γιατί όλοι γύρω του, λίγο ως πολύ, βρίσκονται στην ίδια θέση. Όποιος έχει ακόμα μια παλαιού τύπου οικογένεια κοντά του, νιώθει κάπως καλύτερα. Κι ακόμα καλύτερα, όποιος, στα χρόνια του εφησυχασμού και της καλοπέρασης μικρής ή μεγάλης κατηγορίας, δεν έπαψε να σκέφτεται και να ζει συλλογικά, έχοντας έγνοια για τους γύρω του και μη παραδομένος στα θέλγητρα της ευημερίας, πραγματικής και εικονικής. Αλλά η πλειοψηφία του κόσμου, ή σίγουρα ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας, νιώθει τώρα το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια της. Κι αυτό δεν αφήνει ανεπηρέαστο ακόμα και το κομμάτι που δεν επαναπαύτηκε και είχε επίγνωση των κινδύνων που επιφύλασσε το λάιφ στάιλ όχι γι’ αυτούς που το υιοθετούσαν σαν τρόπο ζωής και σκέψης, αλλά και για τους άλλους, τους πιο συνειδητοποιημένους, αφού κανένας δεν ζει ανεπηρέαστος από το περιβάλλον του, και ιδίως όταν αυτό αποτελεί καθεστώς.
Σήμερα, λοιπόν, η μοναξιά είναι νέου τύπου. Γι’ αυτό έχουμε έξαρση ακραίων συμπεριφορών. Για την ακρίβεια, είμαστε ακόμα στην αρχή. Ούτε ξέρω τι θα δούνε τα μάτια μας. Και ακραίο φαινόμενο δεν είναι μόνο οι αυτοκτονίες. Ακραίο φαινόμενο είναι κι αυτή η μαζική μοναξιά, το κλείσιμο στο καβούκι του καθενός. Που έχει συνέπειες όχι μόνο γι’ αυτόν που κλείνεται στο καβούκι του, αλλά και γι’ αυτόν που υφίσταται τις συνέπειες από το κλείσιμο πάρα πολλών ανθρώπων στο καβούκι τους. Για ανθρώπους που προσπαθούν να καταπολεμήσουν τη δική τους απομόνωση, αλλά πέφτουν σε κλειστές πόρτες και σε τοίχους. Κι αυτό είναι τεράστιο ζήτημα το οποίο πρέπει να το δούμε πολύ σοβαρά, γιατί θα καταβροχθίσει την κοινωνία, και δεν θα γλιτώσει κανένας μας.
Ανοίγουμε τη Λέσχη Φιλίας
Επειδή, εκτός από τα υλικά αγαθά πρώτης ανάγκης, υπάρχουν και τα άυλα αγαθά πρώτης ανάγκης, και επειδή το τηλέφωνο και το facebook δεν μπορούν να αντικαταστήσουν ή να υποκαταστήσουν την άμεση, δια ζώσης, επαφή των ανθρώπων, την Κυριακή, 1η Δεκεμβρίου, μαζεύτηκαν στο Τριανόν (Κοδριγκτώνος 21 και Πατησίων 101, κοντά στην πλ. Βικτωρίας), σχεδόν εκατό συμπολίτες μας, απ’ όλη την Αθήνα και τον Πειραιά, για να συμμετάσχουν στη δημιουργία μιας Λέσχης Φιλίας, υπερτοπικής. Όλοι τους έλαβαν την ανοιχτή πρόσκληση μέσα από την εκπομπή μου Στο Κόκκινο. Μιας Λέσχης που θα ενισχύει την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων που προέρχονται από διαφορετικούς χώρους, γεωγραφικούς, κοινωνικούς και επαγγελματικούς, σε αναζήτηση και ανάπτυξη κοινών δράσεων, ενημέρωσης, πολιτισμού, ανταλλαγής και αλληλεγγύης. Σε συνθήκες αρμονίας, ακούστηκαν αρκετές απόψεις, συζητήθηκαν σε αδρές γραμμές ζητήματα που έχουν σχέση με τη συγκρότηση της Λέσχης, έγιναν ενημερώσεις από κινήσεις πολιτών που δρουν στην πλατεία Βικτωρίας και το Γαλάτσι, «Βικτωριανοί» και «Παίρνω αμπάριζα» αντίστοιχα, διατυπώθηκαν οι πρώτες προτάσεις και συμφωνήθηκε η συνέχεια του διαλόγου την Κυριακή, 8 Δεκεμβρίου, στις 5 το απόγευμα, στο φουαγιέ του Τριανόν, εννοείται με ελεύθερη είσοδο και με ανοιχτή πρόσκληση για κάθε ενδιαφερόμενο.
Όσοι συμφωνούν είναι ευπρόσδεκτοι.
Στέλιος Ελληνιάδης
