Του Βάσου Λυσσαρίδη *
Απολογούμαι γιατί τα μηνύματα που μεταφέρω από την Κύπρο με τον πανάρχαιο ελληνικό πολιτισμό, την Κύπρο του Ζήνωνα, του Ονήσιλλου, του Ευαγόρα, των κλασικών θεάτρων, των Βυζαντινών εκκλησιών, την Κύπρο του Ρε, του Αυξεντίου, του Παλληκαρίδη, την Κύπρο με την Ομηρική προφορά είναι καταθλιπτικά.
Στον Πενταδάκτυλο η πελώρια πέτρινη κατοχική σημαία σημαδεύει τη ζωή μας και εξευτελίζει την αξιοπρέπεια μας.
Το συρματόπλεγμα «κρατικό σύνορο» τώρα απομακρύνει τους αξιοπρεπείς και διευκολύνει τους καζινόβιους, οι εκκλησίες στα κατεχόμενα αργοπεθαίνουν, η ιστορία πλαστογραφείται, τα ονόματα πανάρχαιων πόλεων και τοπωνυμίων δολοφονούνται και μας ζητούν εν ονόματι ενός άρρωστου ρεαλισμού μια και είμαστε λίγοι να προσυπογράψουμε διαγραφή πατρίδων, πατρογονικών εστιών και βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Κι ο Μακρυγιάννης επαναστατεί και μας θυμίζει «Κι αν είμαστε ολίγοι στο πλήθος του Μπραΐμη, παρηγοριόμαστε μ’ έναν τρόπο ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθε και ώς τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Και όταν κάνουν αυτήνη την απόφαση, λίγες φορές χάνουν πολλές κερδαίνουν»
Κι εγώ στα ενενήντα τόσα χρόνια απαντώ. Διαχρονικός στην ελληνική ιστορία ο αγώνας για λευτεριά κι αξιοπρέπεια χωρίς υπολογισμό αριθμών ή θυσιών. Θα τιμήσουμε αυτή την παράδοση.
Στους ζωντανούς να προσθέσουν και τους ξεσηκωμένους νεκρούς που κρατάνε τσίλιες στα σταυροδρόμια της ιστορίας που τροχιοδρομούν τον αγώνα μας. Ναι, η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Όμως πολιτική χωρίς όραμα είναι στατική και αναχρονιστική και το ’πα πολλές φορές. Ανάμεσα στους οραματιστές και τους ονειροκτόνους προτιμώ τους πρώτους.
Όπλο μας η ελληνική αρετή. Πού σέβεται την εθνότητα και τα δικαιώματα όλων των λαών και που καταγράφει ότι ζωή χωρίς αξιοπρέπεια δεν έχει νόημα.
Όταν προασπιζόμαστε την εθνότητα μας, τη γλώσσα μας, την ιστορία μας, μάς καταγράφουν ως εξωπραγματικούς εθνικιστές. Κι εμείς απαντούμε σε κάθε ευκαιρία στερεότυπα. Αν εθνικισμός είναι να προασπίζεσαι την εθνική σου ταυτότητα με σεβασμό προς τις εθνικές ταυτότητες όλων των λαών και όλων των ομάδων πληθυσμού τότε δηλώνουμε αδιόρθωτοι εθνικιστές. Ζούμε στα πλαίσια μιας διεστραμμένης παγκοσμιοποίησης που πολιορκεί την εθνική κυριαρχία χωρίς ανάλογη συμμετοχή στο παγκόσμιο ή το περιφερειακό πολιτικο-κοινωνικό γίγνεσθαι. Η επιβίωση στηρίζεται στην εμμονή στις ρίζες.
Όπλα των διεθνών κηδεμονικών κύκλων και των εθνικών παραρτημάτων τους η αποπολιτικοποίηση της νεολαίας με το επικίνδυνο επίπλαστο σύνθημα ότι η πολιτική είναι διεφθαρμένη (πλην της δικής τους) και η αποεθνοποίηση στο όνομα μιας διεστραμμένης διεθνοποίησης. Θέλουμε πολυπολιτισμική, πολυεθνική παγκόσμια κοινωνία, όχι κοινωνία Όργουελ. Πρέπει να αναστρέψουμε την υπεροχή του οικονομικού έναντι του πολιτικού, την κηδεμονία των οικονομικών και νομισματικών κύκλων και να διασφαλίσουμε στον πολίτη τον ρυθμιστικό του ρόλο. Συμπάσχουμε με κάθε καταπιεζόμενο λαό ή πολίτη (και με τον Τούρκο κρατούμενο στα λευκά κελιά). Συμπάσχουμε γιατί έχουμε τον αυτοσεβασμό και την περηφάνια της εθνικής μας ταυτότητας.
Άφησα μια σταγόνα αίμα στο Σοβέτο, ένα κομμάτι ψυχής στη Σιατίλα, γι’ αυτό δικαιούμαι να απαιτώ σεβασμό στα δικά μου δικαιώματα και στη δική μου πατρίδα. Η ιατρική μου προπαίδεια μού υπαγορεύει όταν ασχολούμαι με ένα θέμα να επιχειρώ ιστορική διάγνωση και θεραπευτική αγωγή.
Ιστορικό
Ο ηρωικός εθνικο-απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ δεν οδήγησε σε πραγμάτωση των εθνικών οραματισμών του Κυπριακού Ελληνισμού, έθεσε όμως τέρμα στη στυγνή Βρετανική αποικιοκρατία. Τα παιδιά του λαού ανέβαιναν τα σκαλοπάτια της αγχόνης τραγουδώντας και οι ζωντανοί ζήλευαν τους μελλοθάνατους. Τελική κατάληξη το καθεστώς Ζυρίχης-Λονδίνου με τις φυλετικές διακρίσεις και το μη λειτουργικό σύνταγμα πού ήταν φυσικό να οδηγεί σε αδιέξοδα.
Στόχος της Μ. Βρετανίας η μόνιμη ανωμαλία για να συντηρήσει την πολιτικο-στρατιωτική της παρουσία.
Στόχος της Τουρκίας η δημιουργία ενός πολιτικο-στρατιωτικού προγεφυρώματος, ως προδρόμου για κηδεμονευόμενο μεταποικιοκρατικό μόρφωμα με την Τουρκία να ρυθμίζει τις εξελίξεις.
Η προσπάθεια του Μακαρίου να βελτιώσει το σύνταγμα με τις 13 προτάσεις ήτο αναμενόμενο να αντιμετωπίσει την αντίδραση της Τουρκίας. (…)
Ακολούθησε η δικτατορία στην Ελλάδα και το παράρτημά της στην Κύπρο, η ΕΟΚΑ Β΄. Αγωνισθήκαμε ενάντια στη χούντα, και την ανωμαλία. Για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Τελικά είχαμε το επιστέγασμα της προδοσίας. Το πραξικόπημα και την εισβολή. Έκτοτε το Κυπριακό παραμένει άλυτο. Η επιλογή της διακοινοτικής διαδικασίας είναι λανθασμένη, γιατί ποτέ το Κυπριακό δεν ήταν μια διακοινοτική διαφορά, αλλά θέμα ξένων επεμβάσεων.
Το Κυπριακό πρόβλημα είναι θέμα εισβολής, εθνοκάθαρσης, κατοχής, καταπάτησης της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας μιας χώρας μέλους του ΟΗΕ και της Ε.Ε. και των δικαιωμάτων του λαού της.
Ο διακοινοτικός διάλογος υπήρξε μια αδόκιμη διαδικασία και ο Μακάριος το διακήρυξε λίγο πριν τον θάνατό του. Οι επίγονοι δεν ακολούθησαν. Επικράτησε ένας αλόγιστος μοιρολατρισμός. Άλλη θα ‘πρεπε να ‘ναι η στάση μας, γιατί αν αγωνίζεσαι νικάς. Δυσχερής τώρα η απεμπλοκή αλλά εφικτά τα διορθωτικά βήματα.
Πάνω σε ποια βάση διεξάγεται ο διάλογος;
Η Τουρκία –περί Τουρκίας πρόκειται, γιατί οι τουρκοκυπριακές ηγεσίες αποτελούν καταναγκαστικώς πειθήνια όργανα της Άγκυρας– προτείνει λύση δυο λαών, δυο κρατών, νέο συνεταιρισμό, φυλετικές διακρίσεις, εγγυητικά δικαιώματα της Τουρκίας και ξένη στρατιωτική παρουσία. Δηλαδή διχοτόμηση και συγκυριαρχία της Τουρκίας στις τώρα ελεύθερες περιοχές. Προβάλλουν τον κίνδυνο της διχοτόμησης για αποδοχή των εκκολαπτόμενων σχεδίων. Αποκρουστική η διχοτόμηση που είναι ακρωτηριασμός. Πιο αποκρουστική η ολική Τουρκοποίηση.
Υπήρξαν από δικής μας πλευράς λάθη και παρεκκλίσεις που πρέπει να ανασκευασθούν.
Και υπάρχει ο τρόπος αν όλες οι ελληνοκυπριακές πλευρές τιμήσουν το ομόφωνο ανακοινωθέν του Σεπτέμβρη του 2009 που προνοεί ότι η λύση πρέπει να διασφαλίζει την ενότητα του χώρου, του κράτους, της οικονομίας, των θεσμών, των βασικών ελευθεριών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θα απαλλάσσει από έποικους, κηδεμόνες και ξένη στρατιωτική παρουσία.
Έτσι, αν υπάρξει αδιέξοδο η διαφωνία να είναι σαφής και να μη επιτρέπει επικοινωνιακά παιγνίδια στην Τουρκία που ενώ είναι μια ωμή κατοχική δύναμη αυτοπροβάλλεται ως έτοιμη να συμβάλει σε λύση του Κυπριακού. Το Κυπριακό πρέπει να επανατοποθετηθεί στην πραγματική του βάση. Ως θέμα εισβολής, εθνοκάθαρσης, κατοχής με θύματα όχι μόνο τους Ελληνοκύπριους, αλλά και τους Τουρκοκύπριους που ζουν κάτω από τον ασφυκτικό κλοιό της κηδεμονίας της Άγκυρας, χωρίς φωνή και χωρίς ελευθερία διαβούλευσης. (…)
Ενώ όλοι συμφωνούμε με την διάγνωση –την κατοχική υφή του Κυπριακού– ακολουθούμε διαδικασία-θεραπευτική αγωγή άσχετη με τις διαπιστώσεις μας. Ο Νταβούτογλου με ωμότητα διακηρύττει ότι ακόμα κι αν δεν υπήρχε ένας Τουρκοκύπριος στην Κύπρο η Τουρκία θα πρέπει να ασκεί έλεγχο γιατί η Κύπρος αποτελεί απαραίτητο στοιχείο στους σχεδιασμούς της να αποβεί μια περιφερειακή υπερδύναμη με παγκόσμια εμβέλεια.
Πως λοιπόν αναμένουμε ότι με αδόκιμες γενναιόδωρες προσφορές προς τους Τουρκοκύπριους θα διαφοροποιήσουμε την Τουρκική στάση; Και οι κίνδυνοι είναι ευρύτεροι για το έθνος. Ο Νταβούτογλου απαιτεί κηδεμονία των Μουσουλμανικών μειονοτήτων στον πρώην Οθωμανικό χώρο και φέρνει ως παράδειγμα την Κύπρο. Ότι οι εγγυήσεις πρόσφεραν το «νομικό» πρόσχημα για την εισβολή.
Ο Νταβούτογλου λοιπόν στοχεύει σε Κυπροποίηση της Θράκης, διχοτόμηση του Αιγαίου και Αλεξανδρετοποίηση ή Ιμβροποίηση της Κύπρου. Κοινοί οι κίνδυνοι. Κοινή η αντίδραση.
Ταυτόχρονα φαρισαϊκά αναφέρεται σε μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες και φιλία.
Μηδενικά προβλήματα όταν οι γείτονες αποδέχονται τις παράνομες αξιώσεις της Τουρκίας. Προτείνει ραγιαδισμό.
Εμείς θέλουμε φιλία με όλους τους λαούς. Και με τον Τουρκικό. Όμως φιλία που να στηρίζεται στον αλληλοσεβασμό δικαιωμάτων και συμμόρφωση προς το διεθνές δίκαιο.
Η μονόπλευρη φιλία ισοδυναμεί με δουλεία. Επιβάλλεται μια κοινή πανεθνική του Ελληνισμού στρατηγική όχι μόνο για λόγους εθνικής ταύτισης, αλλά και ταύτισης κινδύνων και αλληλοσύνδεσης προβλημάτων.
Επιβάλλεται η προβολή των θεμάτων ως θεμάτων αρχών διεθνώς κατοχυρωμένων γιατί αν εμείς δεν αγωνισθούμε πάνω σ’ αυτή την βάση δεν θα έχουμε συμμαχίες, γιατί δεν υπάρχει αλληλεγγύη σε ανύπαρχτο αγώνα.
Αγαπούμε την πατρίδα μας, την εθνότητα μας και θα την προασπίσουμε χωρίς μισαλλοδοξία. (…)
Θα πρέπει να προβούμε σε διορθωτικές κινήσεις. Δεν είναι νοητό ο εγκληματίας χρήστης υφαρπαγησών περιουσιών να αποκτά δικαιώματα. Δεν είναι δυνατή η λειτουργία του λιμανιού της Αμμοχώστου χωρίς εμπλοκή της κυπριακής κυβέρνησης, δεδομένου ότι είναι καθολικώς αποδεκτή η άποψη ότι η κυβέρνηση ασκεί εξουσία σ’ ολόκληρη την Κυπριακή επικράτεια. Δεν αντιτιθέμεθα σε διεθνή διάσκεψη. Αντίθετα. Την επιδιώκουμε. Μια διεθνής διάσκεψη ασχολείται με τη διεθνή πτυχή (κατοχή-εποικισμός που αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας) και σ’ αυτή συμμετέχουν κυβερνήσεις και μόνο.
Οι παγκόσμιοι κηδεμονικοί κύκλοι και τα παραρτήματα τους στο όνομα ενός άρρωστου ρεαλισμού προσπαθούν αποεθνοποίηση. Σεβόμαστε την εθνική οντότητα όλων. Λαών και ομάδων. Και απαιτούμε σεβασμό στη δική μας. Στο παρόν στάδιο παγκόσμιων εξελίξεων χωρίς εθνική ταυτότητα δεν υπάρχει οντότητα.
Κι εγώ προσθέτω
Όσοι απεργάζονται λύσεις εθνικού αφανισμού να μας μετρήσουν καλύτερα.
Γιατί όταν ένας λαός αγωνίζεται για επιβίωση, είναι ανίκητος.
Ο Κυπριακός Ελληνισμός επιβίωσε μέσα από αντίξοες συνθήκες και πολλές κατακτήσεις.Δεν θα ανεχθούμε να είμαστε η τελευταία γενιά Ελληνοκυπρίων στα κυπριακά χώματα. (…)
Κι εγώ, φτωχός οδοιπόρος στην ατέλειωτη στρατιά των ανυπότακτων, δηλώνω
πως ούτε ο θάνατος δεν είναι δικαιολογητικό απουσίας. (…)
* Εκτεταμένα αποσπάσματα από τη σημερινή ομιλία του επίτιμου προέδρου του Κ.Σ. ΕΔΕΚ Βάσου Λυσσαρίδη, σε εκδήλωση προς τιμήν του, και αφιέρωμα για την επέτειο των 50 χρονων της Κυπριακής Ανεξαρτησίας, στην Κάλυμνο.
