Η Τουρκία, περιγελώντας κάθε έννοια διεθνούς νομιμότητας, συνεχίζει ανενόχλητη να μεταφέρει βαριά όπλα στη Λιβύη προετοιμάζοντας την τελική επίθεση σε βάρος της Σύρτης και κατά συνέπεια τον ουσιαστικό έλεγχο των εξελίξεων στη χώρα. Είναι τέτοια η αποφασιστικότητα του Ερντογάν που δεν διστάζει να στοχοποιήσει, με τη δύναμη των φρεγατών που διαθέτει στα ανοικτά της Λιβύης, ακόμα και γαλλικό πολεμικό πλοίο αναγκάζοντάς το σε υποχώρηση. Η «έκρηξη» οργής του Μακρόν γίνεται και αυτή στοιχείο του παγκόσμιου θεάτρου που παίζεται σε βάρος της ειρήνης στη Ν.Α. Μεσόγειο. Όσο το ΝΑΤΟ θα «ερευνά» τις καταγγελίες των Παρισιού ταυτόχρονα θα σχεδιάζει κινήσεις ώστε η «Ειρήνη» να μετατραπεί σε κοινή επιχείρηση ΝΑΤΟ και Ε.Ε. Έτσι οι τουρκικές φρεγάτες θα μετατραπούν σε «φύλακες» του εμπάργκο όπλων στη Λιβύη. Αποθέωση του εξευτελισμού της «διεθνούς κοινότητας».
Την ίδια ώρα που νέες σκιές διαγράφονται στις σχέσεις Ρωσίας-Τουρκίας, με αφορμή την τουρκική επιθετικότητα στη Λιβύη, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Μ. Τσαβούσογλου ανακοίνωσε, μονομερώς, συνεργασία με τις ΗΠΑ για τον έλεγχο της Λιβύης. Ταυτόχρονα πραγματοποιεί νέα παράνομη εισβολή στο έδαφος του Ιράκ αυτή τη φορά, με στόχο Κούρδους αντάρτες. Είναι μάλιστα τέτοιο το θράσος της Άγκυρας που επικαλείται ακόμα και το διεθνές δίκαιο για να δικαιολογήσει την τέταρτη κατά σειρά εισβολή σε ξένη χώρα (Κύπρος, Συρία, Λιβύη, Ιράκ) καθιστώντας την σε μεγάλο εχθρό για την ειρήνη και τους λαούς στην περιοχή.
Μέσα σε αυτό το κλίμα η Τουρκία επιταχύνει την κατάργηση κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας ενώ «μεγαλόψυχα» αναγνωρίζει χωρικά ύδατα στα 6 ναυτικά μίλια. Πέραν αυτών όλα τα άλλα, σε Αιγαίο και Μεσόγειο, θεωρεί ιδιοκτησία της.
Απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα ο ελληνικός πολιτικός κόσμος έχει πάρει τις αποφάσεις του. Είναι πρόθυμος για σημαντικές παραχωρήσεις και κινείται διεθνώς προετοιμάζοντας το έδαφος. Η «εργώδης» προσπάθεια του υπουργείου Εξωτερικών όχι μόνο έχει σταθεί ανίκανη να αποτρέψει τον τουρκικό επεκτατισμό αλλά αντίθετα προσφέρει νομικά επιχειρήματα που διευκολύνουν τους στόχους της Άγκυρας. Επιπρόσθετα έχει καταφέρει να μετατρέψει τη χώρα, με τις συνεχείς παρεμβάσεις του Αμερικάνου πρέσβη Πάιατ, στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης των ΗΠΑ-Ρωσίας στην περιοχή με την Ελλάδα εγκαταλειμμένη και μονάχη στο επίκεντρο τεράστιων γεωπολιτικών αναστατώσεων.
Η Ελλάδα ολομόναχη
Οι «στρατηγικοί σύμμαχοι» αλληθωρίζουν
Η Ελλάδα και οι Δένδιας-Μητσοτάκης θερίζουν τους καρπούς της «επιτυχίας» τους. Μετά την υπογραφή της συμφωνίας με την Ιταλία, που αναγνωρίζει ΑΟΖ στο Ιόνιο με μειωμένη επήρεια μικρών και μεγάλων νησιών, ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Το πολυδιαφημισμένο «κρίσιμο βήμα» για συνυπογραφή ΑΟΖ, σφήνα στο τουρκολυβικό σύμφωνο, με την Αίγυπτο παραπέμφθηκε για αργότερα. Η συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας και Αιγύπτου δεν μπόρεσε να καταλήξει σε συμφωνία παρά την πρόθεση της Ελλάδας για «λογικές παραχωρήσεις» ή ακόμα και μερική ανακήρυξη ΑΟΖ ώστε να δικαιολογείται κάποια σχετική θριαμβολογία. Η Αίγυπτος, παρά τις τριμερείς «στρατηγικές» συνεργασίες, αντιλαμβάνεται την δύσκολη θέση της Ελλάδας και κυρίως την απροθυμία να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της, και παζαρεύει σημαντικές υποχωρήσεις. Είναι βέβαιο ότι αξιώνει μερική ή καθόλου επήρεια του συμπλέγματος του Καστελόριζου στη χάραξη της θαλάσσιας οριογραμμής με την Ελλάδα. Ταυτόχρονα δεν επιθυμεί, σε αυτή τη συγκυρία, μια διεθνή συμφωνία που θα αντιστρατεύεται ευθέως τις επιθυμίες της Άγκυρας και θα ακυρώνει, έστω στα χαρτιά, το τουρκολυβικό σύμφωνο. Όσο και αν οι σχέσεις Σίσι- Ερντογάν είναι τεταμένες αυτό δεν σημαίνει αυτόματα και επιθυμία της Αιγύπτου να οδηγηθεί σε πλήρη ρήξη και μάλιστα με αφορμή τα συμφέροντα μιας «φίλης» πλην όμως ξένης χώρας. Δεν είναι άλλωστε κρυφό ότι η αιγυπτιακή ηγεσία δελεάζεται από την πρόταση της Τουρκίας να μοιρασθούν μεταξύ τους το μερίδιο από την ΑΟΖ της Ελλάδας κάτι που είναι καταφανώς πιο άκοπο και ασφαλές από τις «προτάσεις-ιδέες» της ελληνικής πλευράς. Είναι ενδεικτικό ότι η Αίγυπτος, παρά τους υψηλούς τόνους, απέφυγε τελικά να οδηγηθεί σε ευθεία στρατιωτική αντιπαράθεση με τις φιλοτουρκικές δυνάμεις στη Λιβύη αν και εκεί διακυβεύονται κρίσιμα για την ασφάλεια της Αιγύπτου ζητήματα.
Ψυχρολουσία από το Ισραήλ
Ήταν ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης που άνοιξε το κύκλο των τελευταίων «εθνικών επιτυχιών». Επιλέγοντας το Τελ Αβίβ ως πρώτο, μετά την πανδημία, προορισμό για επίσημη επίσκεψη φιλοδοξούσε να επιστρέψει στη χώρα με «διαβεβαιώσεις» για την ισχυρή προστασία που θα απολάμβανε η Ελλάδα από το «στρατηγικό της άνοιγμα» στο Ισραήλ. Επέλεξε μάλιστα να αποφύγει κάθε συνάντηση με την Παλαιστινιακή Αρχή σε ένα ιδιότυπο «κλείσιμο ματιού» στον Νετανιάχου ενόψει τις νέας επέκτασης του σε βάρος παλαιστινιακών αρχών. Ως απάντηση στην «υψηλή πολιτική» εισέπραξε την πλήρη αδιαφορία του Ισραηλινού πρωθυπουργού ακόμα και όταν, στην επίσημη συνάντηση τους, έκανε δημόσια αναφορά στην τουρκική προκλητικότητα στην περιοχή. «Ξέχασε» φαίνεται ότι η ισραηλινή πλευρά «βλέπει» ως πιο ρεαλιστικό σενάριο την μεταφορά του, κλεμμένου από τους Παλαιστίνιους, φυσικού αερίου στη Ευρώπη μέσω Τουρκίας. «Ξέχασε» ακόμα δηλώσειςΙσραηλινών παραγόντων ότι η το «Ισραήλ δεν θα πολεμήσει ποτέ για τα συμφέροντα άλλων». «Παριστάνει τον ψύχραιμο» τέλος στις επίσημες προτάσεις της Τουρκίας προς το Ισραήλ: «Καταργείστε τη συμφωνία περί ΑΟΖ με τη Κύπρο και ελάτε να μοιραστούμε μεταξύ μας τη θάλασσα στην περιοχή αντίστοιχα με τη μοιρασιά που κάναμε με τη Λιβύη». Ποιος λέτε να βγει κερδισμένος από αυτή τη διαπάλη;
Απρόβλεπτες οι εξελίξεις στη Λιβύη
Το μόνο βέβαιο είναι η συνέχιση της αιματοχυσίας στην πολύπαθη Λιβύη. Είναι η προφανής κατάληξη της σταδιακής μετατροπής ενός εμφύλιου πολέμου για αντιπροσώπων στην ευθεία εμπλοκή των μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή.
Την στιγμή που όλες οι πτέρυγες της «διεθνούς κοινότητας» μιλούν για «εκεχειρία και πολιτική λύση» οι ΗΠΑ, με αιχμή την Αφρικανική διοίκηση του ΝΑΤΟ, καταγγέλλει τη ρωσική παρουσία στη Λιβύη και σχεδιάζει την άμεση αποστολή ταξιαρχίας για την ανάληψη του ελέγχου. Η Ρωσία διατηρώντας σημαντικές αεροπορικές δυνάμεις στη χώρα απέτρεψε, προς το παρόν, την συντριβή του Χαφτάρ και καλεί σε συναντήσεις παράγοντες της εκλεγμένης Λιβυκής Βουλής επιμένοντας σε ένα «συμβιβασμό» σε αντιστοίχιση με την αναλογία ισχύος στα πεδία των μαχών. Ο πρόεδρος Πούτιν δεν δίστασε να στείλει «τελεσίγραφο» στην Άγκυρα, αναβάλλοντας εν πτήσει συνάντηση υπουργών με Τούρκους ομολόγους του, καθώς η Άγκυρα απροκάλυπτα συνεχίζει να εξοπλίζει τις δυνάμεις του Σάρατζ επιδιώκοντας ουσιαστικό έλεγχο της χώρας.
Η Ε.Ε., βαθιά διχασμένη, καλεί σε βοήθεια το ΝΑΤΟ ώστε να διασώσει την επιχείρηση «Ειρήνη» τη στιγμή που ο γ.γ. του, Γ. Στόλτενμπεργκ δηλώνει την υποστήριξη του στο Σάρατζ. Η Γαλλία «ταπεινώνεται» από τις τουρκικές ναυτικές δυνάμεις που περιπολούν στα ανοικτά της Λιβύης και «εγείρει» θέμα στο ΝΑΤΟ. Όλοι γνωρίζουν ότι η εμπλοκή της στη λιβυκή κρίση σχετίζεται με την πρόθεση της να πάρει μέρος στη λεηλασία των φυσικών της πόρων όταν οι λεπτομέρειες και τα μερίδια της μοιρασιάς δεν έχουν ακόμα καθοριστεί. Η Ιταλία, μοναδική ευνοημένη διαχειρίστρια των λιβυκών πετρελαιοπηγών, κάνει στρατιωτικά γυμνάσια με την Τουρκία ανοικτά της Κρήτης σε ένα μήνυμα σύμπλευσης με τους σχεδιασμούς Ερντογάν.
Και η Ελλάδα κάνει διεθνείς επαφές με μοναδικό όπλο την προσφορά μεριδίων εθνικής κυριαρχίας. Κλείνοντας μάτια και αυτιά σε κάθε αναζήτηση γεωπολιτικής εκτίμησης και σχεδιασμού ευελπιστεί να αποφύγει την ταπείνωση προσφέροντας ανεπιτυχώς υπηρεσίες προς κάθε κατεύθυνση μέσα σε ένα κουβάρι ανεπίλυτων και αντικρουόμενων συμφερόντων.
