Eνώ στις ΗΠΑ αρχίζει να διαφαίνεται η μελλοντική κυβερνητική ομάδα του Τραμπ, η πολιτική και οικονομική ελίτ της Ευρώπης, που έχει ευθυγραμμιστεί αυτοκτονικά στην ευρωατλαντική γραμμή, βυθίζεται σε περαιτέρω σύγχυση και αποπροσανατολισμό. Έτσι από τη μια συνεννοείται με την απερχόμενη διοίκηση της Ουάσιγκτον υπό τον Μπάιντεν για το πώς θα συνεχίσει να παρέχει οξυγόνο σε ένα Κίεβο που παραπατά, σε βάρος των ίδιων της των συμφερόντων, και συμπιέζοντας κι άλλο τα ήδη ταλαιπωρημένα και θυμωμένα λαϊκά στρώματα. Και την ίδια στιγμή, από την άλλη, προσπαθεί να προσαρμοστεί στην επερχόμενη νέα πραγματικότητα – ενώ δεν είναι ακόμη σαφής η γραμμή που θα χαράξει και θα ακολουθήσει ο Τραμπ αφού επιστρέψει στον Λευκό Οίκο.
ΟΙ ΔΙΑΡΡΟΕΣ των πιθανών επιλογών του τραμπισμού για τα κρίσιμα κυβερνητικά πόστα επιτείνουν πάντως την αγωνία των «ηγετών» της Ε.Ε., ενώ ταυτόχρονα βαθαίνει η πολιτική αστάθεια σε πολλά κράτη μέλη. Κι όχι μόνο σε δυνάμεις σαν τη Γερμανία, όπου το στρατηγικό αδιέξοδο προκάλεσε άδοξη κατάρρευση του τρικομματικού συνασπισμού, αλλά ακόμη και σε ορισμένα που ήταν… υπεράνω υποψίας: χαρακτηριστικά στη Λιθουανία, «προμαχώνα του ιερού πολέμου της Δύσης», οι πιο φανατικοί αντιρώσοι σταυροφόροι υπέστησαν εκλογική ήττα, και στη νέα κυβέρνηση θα συμμετάσχει πιθανότατα ένα «λαϊκιστικό» κόμμα ιερόσυλο, αφού δεν βλέπει τον λόγο να μην έχει και η Λιθουανία εμπορικές σχέσεις με τη Ρωσία. Κι ενώ όλα τα άλλα κόμματα δήλωναν ότι δεν θα συνεργαστούν ποτέ μαζί του, μετά τη νίκη του Τραμπ αυτό άλλαξε. Όλοι λαμβάνουν μηνύματα, και αναπροσαρμόζονται…
ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ για την τοποθέτηση του Μάρκο Ρούμπιο στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, του Πιτ Χέγκσεθ στο Υπουργείο Άμυνας και του Μάικ Βαλτζ ως Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας προδιαθέτουν ότι μάλλον δεν θα ακολουθήσει περίοδος απομονωτισμού των ΗΠΑ, όπως φοβούνταν οι υπόλοιποι Δυτικοί προύχοντες (κι όπως έλπιζαν κάποιοι άλλοι). «Απλώς» θα αλλάξουν οι βασικοί στόχοι. Διότι ναι μεν αυτά τα πρόσωπα έχουν εκφραστεί επικριτικά για την πολιτική της διοίκησης Μπάιντεν στο ουκρανικό, αλλά την ίδια στιγμή ομνύουν στη συνέχιση της δυναμικής υποστήριξης του Ισραήλ και, κυρίως, στην κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με την Κίνα. Δηλαδή αυτήν που θεωρούν πραγματική απειλή, την οποία δεν θέλουν να δουν σε σφιχτότερο εναγκαλισμό με τη Ρωσία. Για παράδειγμα ο Ρούμπιο υποστηρίζει φανατικά μια γραμμή περικύκλωσης της Κίνας. Αν αυτό ξεβολεύει τον κάθε Σολτς ή Μακρόν, που κατά καιρούς φαντασιώνονταν διαφορετικές εκστρατείες, μικρή σημασία έχει.
ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ ΕΤΣΙ από τη μελλοντική διοίκηση η τάση να επιδιωχθεί εκτόνωση της ουκρανικής σύρραξης, έστω και με κάποιες παραχωρήσεις προς τη Μόσχα, προκειμένου να καταστεί ρεαλιστική μια πιο επιθετική στάση ενάντια στο Πεκίνο, και ταυτόχρονα να μην αδυνατίσουν στο ελάχιστο οι «πλάτες» που η προεδρία Μπάιντεν έβαλε στο Ισραήλ. Ούτως ή άλλως, το τελευταίο που ενδιαφέρει τον τραμπισμό είναι το αν από μια τέτοια πολιτική θα υποστεί και νέες πληγές η Ευρώπη, που θα μείνει ξεκρέμαστη απέναντι σε μια Ρωσία με την οποία έχει κόψει όλες τις γέφυρες, και επιπλέον θα είναι η πρώτη που θα υποφέρει από έναν άγριο εμπορικό και διπλωματικό (για αρχή…) αντικινεζικό πόλεμο. Κάπως έτσι θα διαψευστεί και η αφέλεια ορισμένων, ότι επέρχεται κατευνασμός. Αντίθετα, είναι πιθανότερο είναι οι στρατιωτικές δαπάνες των ΗΠΑ να αυξηθούν κι άλλο, και (με το πρωτότυπο «στιλ» του Τραμπ, ή και χωρίς αυτό) να κλιμακωθεί η αντιπαράθεση με την Κίνα. Σε κάθε περίπτωση, μεγάλο μέρος του λογαριασμού θα κληθεί να πληρώσει η Ε.Ε., που επέλεξε υπερατλαντική ομπρέλα και τώρα κλαψουρίζει ότι θα γίνει μούσκεμα. Από την άλλη, βέβαια, η ευρωκρατία θα εκμεταλλευθεί τη νέα κατάσταση ως πρόσχημα για να επιβάλει τη στρατιωτικοποίησή της, την ουσιαστική κατάργηση της δημοκρατίας και την καθυπόταξη των λαϊκών τάξεων…
