Του Λαοκράτη Βάσση
Α.Χωρίς τη σωστή «ανάγνωση» της Μεταπολίτευσης, της Χρεοκοπίας και της Επικυριαρχίας, προπαντός της αιτιώδους σχέσης τους, καθώς η Μεταπολίτευση «έτεκε» Χρεοκοπία κι η Χρεοκοπία «έτεκε» Επικυριαρχία, δεν θα μπορέσουμε να βρούμε την αρχή του «μίτου», που θα μας βγάλει απ’ τον λαβύρινθο της νεο-αποικιακής «υποτέλειάς» μας.
Μια σωστή «ανάγνωση», που, πέραν του ότι είναι από μόνη της δύσκολη, έχει να αναμετρηθεί με όλο το φάσμα των παραπλανητικών «θεωρήσεων». Που, δημιουργώντας μια επικαλύπτουσα «κρούστα», υποβαλλόμενη ως πραγματικότητα, παγιδεύουν την κοινή γνώμη στη λογική κυνικών πολιτικών «παιγνίων». Όπως συμβαίνει με τις τρέχουσες «παρα-θεωρήσεις»: της Επικυριαρχίας σαν μεταμνημονιακή κανονικότητα, της Χρεοκοπίας σαν κακή παρένθεση και της Μεταπολίτευσης, με τις επιλεκτικές «αγιοποιήσεις» και το πολιτικό παρεμπόριο με «μεταχειρισμένα ιμάτια» και «ληγμένα προϊόντα» της, σαν να είναι… αθώα για τη Χρεοκοπία και την ευρω/δυτική επικυριαρχία στον Τόπο μας.
Όμως, ούτε η Μεταπολίτευση είναι αθώα, ούτε η Χρεοκοπία παρένθεση που έκλεισε, ούτε, πολύ περισσότερο, η Επικυριαρχία… κανονικότητα.
Β. Μεταπολίτευση: Με αντικειμενικούς όρους, ήταν μια απ’ τις καλύτερες περιόδους της Νεοελληνικής ιστορίας. Καθώς, ως προς τα μείζονα, είχαμε: ειρήνη, χωρίς να ξεχνάμε την τραγική αφετηρία της («Αττίλας» και «Κατεχόμενη Κύπρος»!), δημοκρατία, με τις όποιες υπαρκτές αδυναμίες της, αλλά και… ευρωπαϊκά «πακέτα». Που, όμως, αυτή η προνομιακή περίοδος, κατέληξε, για «υποκειμενικούς» κυρίως λόγους, στη Χρεοκοπία και στον συνακόλουθο εκπεσμό της χώρας μας σε καθεστώς περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, εντός μάλιστα Ευρωζώνης, υπό την επικυριαρχία της ευρω/δυτικής υπερεξουσίας του τοκογλυφικού κεφαλαίου. Με τους «υποκειμενικούς» αυτούς λόγους πρωτίστως να συνδέονται με την ένοχη λειτουργία του «πολιτικού συστήματος εξουσίας», του μεταπολιτευτικού δηλαδή δικομματισμού τής κατ’ εναλλαγήν «συν-υπατίας» Ν.Δ. και Πα.Σο.Κ. Όπου, με συμβατικό όριο τη δεύτερη τετραετία του Πα.Σο.Κ , η διαχείριση της εξουσίας μετέπεσε σε όλο και πιο άγρια διαχειριστική νομή της. Με μοιραία κατάληξη αυτής της εξαχρειωτικής μετάλλαξης, καθολικευμένης και κορυφωμένης στη «Σημιτική περίοδο», τον κατήφορο στη Χρεοκοπία. Καθώς αναιρέθηκε εκ των ένδον, με περισσή αφροσύνη, η εξ αντικειμένου ιστορική προνομιακότητα των μεταπολιτευτικών δεκαετιών, με απόλυτη συνενοχική πολιτική ευθύνη της όλης Ν.Δ. και του όλου Πα.Σο.Κ, επί τη βάσει των όσων «έπραξαν» και «συνέπραξαν», ρίχνοντας, κι οι δύο μαζί, το εθνικό σκάφος στα «βράχια». Κι είναι τουλάχιστον μελαγχολικό, που, αντί για διδακτική μελέτη, εξήγηση, ερμηνεία και απόλυτη ρήξη με τις νοσηρότητες αυτών των δεκαετιών, στην ούγια των οποίων γράφει «Χρεοκοπία», το εξ ευωνύμων κέρας του τρέχοντος «πολιτικού συστήματος εξουσίας» (ΣΥ.ΡΙΖ.Α) «επιστρέφει» στον … αντιδεξιό λόγο της Μεταπολίτευσης, ψάχνοντας την αλλαγή «προσώπου» στα ιστορικο/ συναισθηματικά υπόλοιπα των πασοκικών « μυθοποιήσεων» .
Χρεοκοπία: Για να «δουλέψουν», όμως, οι απενοχοποιητικές «παραναγνώσεις» τόσο της Μεταπολίτευσης όσο και της Επικυριαρχίας, με μια απενοχοποιητική ενοποίηση, ως κανονικής ακολουθίας, του χρόνου της Μεταπολίτευσης, της Χρεοκοπίας και της Επικυριαρχίας, πρέπει να… προσπερνιέται ο πραγματικός χαρακτήρας της Χρεοκοπίας. Οπότε την παρουσιάζουν όχι ως βαθύ ρήγμα, που είναι, στην ιστορική κανονικότητα της πορείας του Τόπου μας προς το μέλλον, αλλά σαν οικονομικό επεισόδιο, έστω και οδυνηρό. Γιατί, αλλιώς αναγιγνώσκονται τα πριν και τα μετά τη Χρεοκοπία, Μεταπολίτευση δηλαδή και Επικυριαρχία, υπό το πρίσμα του «επεισοδίου» κι αλλιώς υπό το πρίσμα του «ρήγματος», που συνιστά βαθιά τομή στον ιστορικό χρόνο. Καθώς έκτοτε μεταπέσαμε, όπως έχω σημειώσει, σε καθεστώς περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας. Μια βαθιά τομή, που, χωρίς να παραγνωρίζονται και τα σημαντικά εξωγενή αίτιά της, κατά κύριο λόγο οφείλεται στο πλέγμα των ενδογενών πολιτικών, πολιτιστικών και κοινωνικών αιτίων. Με πρώτο μεγάλο ένοχο, το «πολιτικό σύστημα εξουσίας» της Μεταπολίτευσης, όπως λειτουργήθηκε απ’ το «αμαρτωλό δίδυμο» της Ν.Δ. και του Πα.Σο.Κ. Γιατί, αυτό το «δίδυμο» κατέστησε τη χώρα ανοχύρωτη, σε μια περίοδο που είχε όλες τις αντικειμενικές δυνατότητες για την ασφαλή «οχύρωσή» της. Αντί όμως για… οχύρωση, διέπραξε εις βάρος της το μέγα έγκλημα της Χρεοκοπίας. Που, δυστυχώς, λόγω των αδιέξοδων «αναδιπλώσεων» της πολιτικής μας ζωής, έμεινε και παραμένει ατιμώρητο. Με μόνη, έν τινι μέτρω, εξαίρεση την οργισμένη «νέμεση» της λαϊκής ετυμηγορίας εναντίον του Πα.Σο.Κ, που το καθήλωσε σε ποσοστά… επιβίωσης. Γιατί, ενώ έδωσε τη μεγάλη εθνική υπόσχεση της «Αλλαγής», πρωταγωνίστησε (Τσοχατζόπουλος-Παπαντωνίου-Μαντέλης…!) στην άγρια διαχειριστική «νομή» της εξουσίας, αλλά και άνοιξε διάπλατα την «κερκόπορτα» της Χρεοκοπίας (ΓΑΠ, Καστελόριζο, 2010).
Να «επισκεφτούμε» τη «γενεαλογία» των συστηματικά βαλλόμενων βασικών εννοιών, οι οποίες συνθέτουν τον εσώτερο πυρήνα της ταυτοτικής υπόστασης της εθνικής μας συλλογικότητας. Και να τις «επισκεφτούμε» με διαλεκτική σκέψη, διεμβολίζοντας το παγιδευτικό «δίπολο»: του νοσηρού ελληνοκεντρισμού και του νοσηρού αντι/ελληνοκεντρισμού
Επικυριαρχία: Κι είναι μέγα έγκλημα η Χρεοκοπία, όχι μόνο για τις οδυνηρές οικονομικές της συνέπειες, αλλά, πάνω από όλα, γιατί χάσαμε την εθνική μας αξιοπρέπεια. Καθώς, μια ανάσα απ’ τη διακοσιοστή επέτειό της, «τσαλακώθηκε» το ανεξαρτησιακό αξιακό διατακτικό της Εθνική μας Παλιγγενεσίας. Με το ηττημένο (τρία «Μνημόνια»!) πολιτικό σύστημα εξουσίας, τώρα με πρωταγωνιστικό τον «κακέκτυπο νεο-διπολισμό» της Ν.Δ. και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., να είναι: αφενός, διαμεσολαβητικό μεταξύ των Επικυρίαρχων και της επικυριαρχούμενης χώρας μας, αφετέρου, διεκπεραιωτικό των όσων ορίζει, με βάση τις μακροχρόνιες μνημονιακές «ρήτρες», ο υπερκείμενος του λαού μας «εντολέας» (ευρω/δυτική υπερεξουσία). Μια, μάλιστα, απ’ τις περιώνυμες «ρήτρες», συνομολογημένη απ’ την «πρώτη φορά Αριστερά», η σχετική με την υποθήκευση της εθνικής μας περιουσίας, έχει ορίζοντα, αλίμονό μας, έναν αιώνα… παρά έναν χρόνο. Κι αυτή, τελικά, η ζοφερή πραγματικότητα της επικυριαρχούμενης χώρας δεν αλλάζει με επικοινωνιακές μαγγανείες και ιησουιτισμούς, όπως με το να λέμε: «Θεσμοί» αντί για «Τρόϊκα» ή με το να παρουσιάζουμε το τέλος του «Τρίτου Προγράμματος… στήριξης», όπως, κατ’ ευφημισμόν, το είχαν ονομάσει, σαν πραγματικό τέλος των «Μνημονίων», με όλες, όμως, τις επαχθείς μακροχρόνιες «ρήτρες» τους εν ισχύ! Γιατί, ό,τι κι αν λέγεται περί του αντιθέτου και με όση επικοινωνιακή μαστοριά κι αν… σερβίρεται, τα ασύμβατα είναι ασύμβατα, όπως, πολύ ενδεικτικά: η μεταμνημονιακή εποχή και οι εν ισχύϊ ρήτρες των τριών «Μνημονίων», η εθνική αυτεξουσιότητα και η Επικυριαρχία, η Επικυριαρχία και η κανονικότητα, ή, ακόμα-ακόμα, η στρατηγική «εναλλακτικότητα» και η διαχειριστική «εναλλαγή» (εντός «συστήματος»!).
Γ. Όμως, διδασκόμενοι (κι) απ’ τη ρήση του Αντισθένη: «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις», πρέπει να επεκταθούμε στις «αναγνώσεις» μας πολύ πέραν της Μεταπολίτευσης, της Χρεοκοπίας και της Επικυριαρχίας. Που σημαίνει, να «επισκεφτούμε» τη «γενεαλογία» των συστηματικά βαλλόμενων βασικών εννοιών, οι οποίες συνθέτουν τον εσώτερο πυρήνα της ταυτοτικής υπόστασης της εθνικής μας συλλογικότητας. Και να τις «επισκεφτούμε» με διαλεκτική σκέψη, διεμβολίζοντας το παγιδευτικό «δίπολο»: του νοσηρού ελληνοκεντρισμού, με τις εθνο/φυλετικές του «τοξικότητες», και του νοσηρού αντι/ελληνοκεντρισμού, με τον προοδευτικοφανή αντι/εθνικισμό τής απο/εθνοποιητικής του «α-τοπίας». Οπότε, να στηρίξουμε, αμυνόμενοι πολιτιστικά με ανοιχτούς τους ορίζοντές μας: το έθνος/πατρίδα, με όλον τον ιστορικο/αξιακό του πλούτο, έναντι της χώρας/χώρου (ξέφραγο μάλιστα αμπέλι στις ακραίες νεοταξικές της «κόπιες»!), την ελληνικότητα, ιστορικο/κοινωνικά προσδιορισμένη, με τα αξιακά της φορτία, ως θεμελιώδη ταυτοτική μας ιδιότητα, αντί των εθνο/φυλετικών (αιματο/αναφορικών!) και μεταφυσικών παρα-θεωρήσεών της, την ευρωπαϊκότητα, ως ιστορικο/πολιτιστικά «σύμφυτη» ιδιότητά μας, αντί της ευρωπαθούς και ευρω/προσαρτηματικής αλλοτρίωσής μας: «να γίνουμε… Ευρωπαίοι!», τον πατριωτισμό, στην εαμική του εκδοχή, ως συναίρεση της πολιτιστικής ιθαγένειας, της δημοκρατίας, του ουμανισμού και του διεθνισμού (κατά Γκράμσι: «η αφετηρία εθνική κι η προοπτική διεθνιστική»!), τέλος, για να περιοριστώ μόνο σ’ αυτές τις λίγες «επισκέψεις», την ιστορική συνέχεια του ελληνικού έθνους, σε όλη της τη συνθετότητα και με τις…ασυνεχείς συνέχειές της, αντί της απλοϊκής και αφελούς γραμμικής της «εκδοχής» και προπαντός απέναντι στην επιστημονικοφανή και ζηλωτικού φανατισμού άρνησή της απ’ τα εξαπτέρυγα του …ανιστόρητου «ιστορικού αναθεωρητισμού».
…Αν, τούτων δοθέτων, ολοκληρώσω τονίζοντας πως το μέγα πρόβλημά μας είναι το πολιτιστικό, θέλω να πιστεύω πως παραβιάζω ανοιχτές θύρες. Όπως, αν θυμίσω πως οι λαοί στα δύσκολα κρατιούνται απ’ την «ψυχή» τους ( ακόμα κι απ’ τα … υπόλοιπά της!). Κι αν πω πως το παιγνίδι είναι πολύ «χοντρό», με νεο-ταξικές γεωστρατηγικές διαστάσεις (προτεκτορατοποίηση Βαλκανίων, μεταναστευτικό, «τρέλες» Ερντογάν, γεωπολιτικοί αναδασμοί στην ευρύτερη «γειτονιά» μας…), να μη θεωρηθεί υπερβολικό.
– Γιατί, με « διαμεσολαβητική» μάλιστα ηγετική εκπροσώπηση εξουσίας, παρα-είναι οριακοί και ύποπτοι τούτοι οι καιροί για τον Τόπο μας.-
