Η συγκυρία απαιτεί απεγκλωβισμό από το μικρό και… γνωστό πεδίο. Του Στέφανου Καμπά
Έχουμε όλοι μας ανάγκη από ένα μαζικό άνοιγμα προς την κοινωνία. Έχουμε ανάγκη την εξωστρέφεια χωρίς φόβους και ισορροπίες. Είναι η αναζωογόνησή μας.
Ασχολούμαστε ενοχλητικά -και πολλές φορές με αρρωστημένους τρόπους- με την διασφάλιση των εσωτερικών ισορροπιών και προσωπικών σχέσεων. Ήταν μια νοοτροπία και δυστυχώς εξακολουθεί. Μια νοοτροπία μικρών ομάδων, μακριά από τις μεγάλες ανάγκες της κοινωνίας. Είναι μια νοοτροπία περιθωρίου.
Η συνεργασία και η ισορροπία στην πολιτική είναι τέχνη, ικανότητα και δίνει προοπτική. Η αποθέωση όμως των ισορροπιών μεταξύ τάσεων, θέσεων και προσώπων, οδηγεί στην παράλυση και την απομόνωση από την υπόλοιπη πραγματικότητα.
Η έλλειψη προσανατολισμού και συνεχούς συνεννόησης με την κοινωνία, στρέφει όλη τη δημιουργικότητα και την έμπνευσή μας στο εσωτερικό. Πολλές φορές με τρόπους αυτοκαταστροφικούς. Για να επιβεβαιώσουμε το λόγο ύπαρξής μας φτιάχνουμε εσωτερικά μέτωπα. Φτιάχνουμε και εσωτερικούς εχθρούς. Εχθρούς που αναπαράγονται και μεταξύ τάσεων και συνιστωσών.
Κλεισμένοι μεταξύ μας, σε μια μικρή αριστερή γωνία, θεωρώντας σαν μοναδικούς συνομιλητές μας μόνο τους εθισμένους σε αυτά αριστερούς, αισθανόμαστε ότι θα λύσουμε τα προβλήματά μας και θα δώσουμε διέξοδο. Νομίζω ότι πολλές φορές ο κύκλος των πρωτοβουλιών και δραστηριοτήτων που αναζητούμε κινείται σταθερά στα ίδια μικρά όρια. Έχει τους ίδιους αποδέκτες. Όταν σχεδιάζουμε κάτι έχουμε στο μυαλό μας τους ίδιους ανθρώπους, με τις ίδιες απόψεις. Θέλουμε να ξανα-πείσουμε και να ξανα-επιβεβαιώσουμε στο ίδιο μικρό κομμάτι της κοινωνίας την ταυτότητά μας. Να πάρουμε από αυτούς τα εύσημα ότι είμαστε σωστοί αριστεροί. Αν το ανάγουμε αυτό στο κοινωνικό εύρος που αφορά, μιλάμε για ελάχιστα, έως και ασήμαντα ποσοστά.
Προσπαθούμε να φυλάξουμε καλά τη μικρή αριστερή γωνιά μας, αλλά αφήνουμε όλο το υπόλοιπο «τέρμα» αφύλαχτο. Αφήνουμε ελεύθερο στους αντιπάλους μας, όλο το ευρύτερο κοινωνικό πεδίο.
Το άνοιγμα στην κοινωνία δεν είναι να μοιράσουμε φυλλάδια στη λαϊκή, την εφορία, να σηκώσουμε ένα πανό στην παρέλαση ή να κολλήσουμε αφίσες. Είναι και αυτό. Άνοιγμα στην κοινωνία είναι να ακούσουμε, να συνομιλήσουμε, να αναζωογονήσουμε συλλογικά τις σκέψεις μας, να συν-διαμορφώσουμε θέσεις, να εμπλουτίσουμε με αυτά τις πρακτικές μας, να επικαιροποιούμε συνεχώς μέσω αυτών την πολιτική τακτική μας.
Αν προσπαθούσα να το σχηματοποιήσω θα έλεγα ότι, χρειαζόμαστε πολιτικές και ιδεολογικές συμμαχίες προς τα αριστερά, αλλά και κοινωνικές και εν δυνάμει πολιτικές συμμαχίες προς την άλλη πλευρά. Είναι απολύτως φυσιολογικό.
Και αυτό όχι μόνο στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Αλλά και στο τοπικό. Σε κάθε μορφή οργάνωσης της κοινωνίας. Χρειαζόμαστε να συνεργαστούμε και να συνεννοηθούμε με ευρύτατα στρώματα της κοινωνίας. Και αυτά τα στρώματα είναι και πέρα απ’ ότι έχουμε συνηθίσει να εννοούμε ως Αριστερά.
Αν δεν μας εμπιστευτούν στις απλές συνεργασίες, πώς θα μας εμπιστευθούν στις μεγάλες πολιτικές.
Η προοπτική που δίνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να αφορά στο 4-5%, 17% ή άντε το πολύ 27%. Πρέπει να πιστέψουμε ότι πρέπει να μας ακούει, ότι πρέπει να μας εμπιστεύεται, ότι πρέπει να μας ακολουθεί το 50-60%. Να μας αποδέχεται. Όχι απαραίτητα να συμφωνεί σε όλα και για όλα. Αλλά να μας βλέπει ως την αξιόπιστη διέξοδο από τα μνημόνια και την καταστροφή. Να μας βλέπει ως την αξιόπιστη εναλλακτική λύση.
Δεν είμαστε εδώ μόνο για τους λίγους «φωτισμένους» της αριστερής γωνίας. Είμαστε εδώ για τους πολλούς. Για να εκφράσουμε το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. (…)
Η κυβέρνηση που θέλουμε, η οποία θα εφαρμόσει ένα μεταβατικό πρόγραμμα με χαρακτηριστικά έκτακτης ανάγκης, πρέπει να έχει στόχο στο επίπεδο της κοινωνίας τη συσπείρωση ευρύτερων τμημάτων, τα οποία δεν θα έχουν κατ’ ανάγκη αριστερές πεποιθήσεις, αλλά θα τους καθιστά συμμάχους η σύνθλιψη που υπόκεινται η ζωής τους.
Οφείλουμε, λοιπόν, να έχουμε ως διαρκή μας προτεραιότητα την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων μέσα στην κοινωνία.
Όσο πιο γρήγορα σταματήσουμε τον κατήφορο, τόσο πιο κοντά στις θέσεις μας θα είναι η πολιτική που θα εφαρμόσουμε. (…)
* Ο Στέφανος Καμπάς είναι μέλος του Συντονιστικού του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Χαλανδρίου
(Το παραπάνω άρθρο περιέχει εκτενή αποσπάσματα από την τοποθέτησή του στην πρόσφατη
Γενική Συνέλευση της οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στο Χαλάνδρι)
