Στις 23 Απριλίου συμπληρώθηκαν ακριβώς δέκα χρόνια από το διάγγελμα του Γ. Παπανδρέου στο Καστελλόριζο. Με αυτό, η χώρα μπήκε στον γύψο των μνημονίων και το ΔΝΤ ήρθε για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό κράτος. Ο λαός, οι εργαζόμενοι και η ίδια η χώρα, πλήρωσαν βαρύ τίμημα. Ένιωσαν τα επόμενα χρόνια στο πετσί τους την τιμωρητική πολιτική των τοκογλύφων της ευρωκρατίας και των λοιπών αρπακτικών της διεθνούς χρηματιστικής ολιγαρχίας-κλεπτοκρατίας.
Δέκα χρόνια μετά, κι αφού είχε στηθεί μια διαφημιστική καμπάνια για τη δυναμική επιστροφή στις διεθνείς αγορές και την κανονικότητα, είμαστε πάλι μπροστά στον κίνδυνο νέων μνημονίων, αφού ο ευρωπαϊκός Βορράς θέλει να αποικιοποιήσει ολόκληρο τον Νότο της Ευρώπης. Δημιουργώντας έτσι καλύτερες προϋποθέσεις και για την κάθοδο της Γερμανίας στα Δυτικά Βαλκάνια και τη ΝΑ Μεσόγειο, αλλά και για τη δημιουργία ενός γερμανοτουρκικού άξονα.
Η πανδημία, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση και τα αποτελέσματά της, θα χρησιμοποιηθεί όχι μόνο για να τροποποιηθούν οι εργασιακές σχέσεις και να επιβληθεί έλεγχος νέων διαστάσεων επί της κοινωνίας, αλλά και για να κερδηθούν θέσεις στον παγκόσμιο γεωπολιτικό ανταγωνισμό.
Από την άποψη αυτή, οι καραμπινάτες ρεμούλες στις οποίες επιδίδεται η κυβέρνηση (σκάνδαλο ΚΕΚ, δώρα σε κλινικάρχες και καναλάρχες, επιδοτήσεις όπως αυτή στην… πληγείσα ACS) αποτελούν «πλημμελήματα» μπροστά σε όσα θα ακολουθήσουν. Έρχεται ο «λογαριασμός» και θα τον δώσουν να τον πληρώσει ο εργαζόμενος λαός. Έρχονται νέα πακέτα που θα λάβουν τη μορφή μνημονίων.
Ο κατάλογος όμως δεν τελειώνει εδώ. Η προσφυγική κρίση θα ενταθεί, με εισροές αλλά και «υγειονομικές βόμβες» που θα σκάνε μέσα στους χώρες εγκλεισμού (ανοιχτές δομές ή ξενοδοχεία). Οι τουρκικές προκλήσεις από την άλλη, κλιμακώνονται αισθητά, χωρίς να φέρνει καμία χαλάρωση η πανδημία που πλήττει έντονα και την Τουρκία.
Η κοινωνία και το φρόνημα, ή αλλιώς η «προπόνηση» που είχε κάνει ο ελληνικός λαός στη δεκαετία των μνημονίων, επέτρεψαν να αντιμετωπιστεί με λογική, αυτοπροστασία και αυτοπειθαρχία η πρώτη φάση της πανδημίας. Τα εφόδια αυτά είναι βασικά, αλλά από μόνα τους δεν φτάνουν για όλα τα μέτωπα που είναι ανοικτά. Αν όμως η κοινωνία δεν στεκόταν ψύχραιμη και όρθια, κι αν έλειπαν τα μέτρα που πάρθηκαν εγκαίρως, τότε πιθανότατα θα είχαμε μια πορεία παρόμοια με αυτή της Ιταλίας.
Κερδήθηκαν πολλά σε επίπεδο συνείδησης στην πρώτη φάση της πανδημίας. Το δημόσιο σύστημα υγείας –παρά τις αδυναμίες του– ήταν η βασική άμυνα και χρειάζεται η μεγαλύτερη ενίσχυσή του. Η ανάγκη αποτελεσματικού διοικητικού και κρατικού μηχανισμού, που θα υπολογίζει την κοινωνία και δεν θα υπηρετεί απλά την αγορά και τις λαμογιές, ενισχύθηκε. Η κοινωνικότητα μέσα στην πανδημία αναδύθηκε ως ανάγκη, και οι άνθρωποι ήρθαν πιο κοντά ή σκέφτηκαν πιο ουσιαστικά.
Η κοινωνία εν συνόλω με τη χώρα όρθια, είναι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δυνάμεις που θέλουν να είναι χρήσιμες και προωθητικές (δηλαδή προοδευτικές) και εκείνες που απεργάζονται νέα δεσμά για την κοινωνία και τη χώρα. Αυτή η αντίθεση, μπορεί με πολιτικό τρόπο να εκφραστεί. Να συγκροτήσει εν δυνάμει ένα μεγάλο εθνικό και κοινωνικό μπλοκ που θα ξεπερνά το υπάρχον πολιτικό σύστημα και τη φτηνή μικροπολιτική. Ανοίγοντας νέους δρόμους, σε ένα εξαιρετικά σύνθετο και δύσκολο περιβάλλον.
Παράδειγμα: Τι κάνεις όταν για δεύτερη φορά η Ε.Ε. αρνείται την προστασία της πρώτης κατοικίας, απορρίπτει κάθε ενδιάμεση πρόταση και διατάσσει πλειστηριασμούς; Σίγουρα δεν σπεύδεις να ανοίξεις πρώτα πρώτα τα υποθηκοφυλακεία! Νομοθετείς αμέσως διαφορετικά, βρίσκεις αναγκαστικά τρόπο ενάντια στις αποφάσεις του ευρωιερατείου. Υποστηρίζεις το ευρωομόλογο και μόλις απορριφθεί δέχεσαι τον ESM, δηλαδή μνημόνιο; Άλλος δρόμος δεν υπάρχει;
