Πολλαπλασιάζονται τα ρήγματα στο πολιτικό σκηνικό. Του Χρήστου Πραμαντίωτη.
Δύο απώλειες είχε η επιλογή του ΠΑΣΟΚ να προχωρήσει στην κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Λ. Παπαδήμο, όταν βουλευτές του δεν έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης την Τετάρτη. Άλλες τόσες είχε τη βδομάδα που πέρασε και η Ν.Δ. με τον Π. Καμμένο να διαγράφεται από την Κ.Ο. και τον Σ. Χατζηγάκη να διαγράφεται και από το κόμμα. Τα περιστατικά είναι ενδεικτικά, σωρεύονται στην πλειάδα όσων τέτοιων επεισοδίων έχουν διαδραματιστεί επί μήνες, και είναι ασφαλές να υποθέσει κανείς ότι δεν θα είναι τα τελευταία.
Φαίνεται πως πλέον συσσωρεύονται όλοι οι αναγκαίοι όροι για να δοθεί αποφασιστική ώθηση σε ό,τι αποκαλείται αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, αν και η πολιτική κρίση έχει ακόμη αρκετές κρυφές γωνίες και μεταβλητές. Το μεταπολιτευτικό σύστημα άσκησης πολιτικής σημειώνει επίσης τριγμούς, υπό την πίεση και του ενεργού λαϊκού παράγοντα που βροντοφωνάζει επί μήνες «να φύγουν όλοι».
Οι ήδη γνωστές ενδείξεις είναι πολλές: Η «αγία τριάδα» του μνημονιακού φονταμενταλισμού (Λοβέρδος, Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης), που μάλλον έγινε πεντάδα με την προσθήκη Πάγκαλου και Μόσιαλου και καθορίζει τις δικές της στρατηγικές και τακτικές της επόμενης μέρας. Η ακροδεξιά, που επίσημα πλέον αναλαμβάνει κυβερνητικές ευθύνες, πολιορκεί τους θεσμούς και δημιουργεί στενές σχέσεις με τον κόσμο του πλούτου. Το Σημιτικό περιβάλλον που κινείται κι αποκτά φωνή και ρόλο. Οι αγωνιώδεις φωνές από το χώρο του ΠΑΣΟΚ ότι η «δημοκρατική παράταξη» βρίσκεται σε διάλυση. Η Μπακογιάννη που «κλαίει γιατί δεν τηνε παίζουνε οι φιλενάδες της», αν και ιδεολογικά και πολιτικά ανήκει στον σκληρό μνημονιακό πυρήνα. Οι διαχωριστικές γραμμές που διαπερνούν οριζόντια και κάθετα τους κομματικούς σχηματισμούς. Ο πρωθυπουργός που δεν χρειάζεται να ψηφίζεται από το λαό, μια λογική που μπορεί να είναι πιο μόνιμη από ό,τι φαίνεται σήμερα. Η «με το στανιό» επίδειξη συναίνεσης που καθοδηγήθηκε από τις Βρυξέλλες.
Η μαζική βιομηχανία παραγωγής νόμων επί παντός επιστητού, που δεν έχει αφήσει όρθιο σχεδόν τίποτα από το ελληνικό Σύνταγμα. Η μετάλλαξη της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αφού πλέον έχει γίνει ολοφάνερο ότι οι βουλευτές κατάντησαν διακοσμητικοί, κλακαδόροι, φασουλήδες του συστήματος εξουσίας. Όλα αυτά γίνονται χαρακτηριστικά ενός συστήματος άσκησης πολιτικής που αδυνατεί να συνεχίσει όπως χθες, που βρίσκεται σε μετάβαση και που στο έδαφος της οικονομικής κρίσης διαρρηγνύει όλες σχεδόν τις πρότερες συμμαχίες πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η ύπαρξη και λειτουργία του. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Όταν «η ανάγκη τα φέρνει» να πρέπει να διαλυθεί ολοκληρωτικά ο παραγωγικός ιστός της χώρας αλλά και να δοθούν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ για να στηριχτούν οι ελληνικές τράπεζες και να πληρωθούν οι ξένοι πιστωτές, το «δημόσιο ταμείο» αδειάζει και γίνεται όλο και πιο σαρκοβόρο, ανοιχτά ληστρικό έναντι των μικρομεσαίων και της περιβόητης μεσαίας τάξης, που άλλοτε ήταν πολύφερνες νύφες για τα κόμματα εξουσίας. Παραδειγματικά μιλώντας, σε μια προηγούμενη περίοδο οι οικονομικά ισχυροί δεν είχαν πρόβλημα να ανεχθούν (δίπλα στη δική τους) την εκτεταμένη φοροδιαφυγή μικρομεσαίων στρωμάτων, και αυτό είναι μόνο ένα μικρό παράδειγμα για τους τρόπους με τους οποίους χτίστηκε μια κοινωνική συμμαχία και οι βασικές πολιτικές της εκφράσεις. Σήμερα, όμως, η ανάγκη να στεγνώσουν τα πάντα και να δυστυχήσει το 90% του λαού για να πληρωθούν οι πιστωτές, διαρρηγνύει αυτή τη συμμαχία (και τις πολιτικές της εκφράσεις) με έναν εξαιρετικά βίαιο τρόπο. Το αποτέλεσμα φαίνεται και στις αναταράξεις που αναφέρθηκαν παραπάνω και οι οποίες θα συνεχιστούν.
Φαίνεται πως πλέον συσσωρεύονται όλοι οι αναγκαίοι όροι για να δοθεί αποφασιστική ώθηση σε ό,τι αποκαλείται αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, αν και η πολιτική κρίση έχει ακόμη αρκετές κρυφές γωνίες και μεταβλητές. Το μεταπολιτευτικό σύστημα άσκησης πολιτικής σημειώνει επίσης τριγμούς, υπό την πίεση και του ενεργού λαϊκού παράγοντα που βροντοφωνάζει επί μήνες «να φύγουν όλοι».
Οι ήδη γνωστές ενδείξεις είναι πολλές: Η «αγία τριάδα» του μνημονιακού φονταμενταλισμού (Λοβέρδος, Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης), που μάλλον έγινε πεντάδα με την προσθήκη Πάγκαλου και Μόσιαλου και καθορίζει τις δικές της στρατηγικές και τακτικές της επόμενης μέρας. Η ακροδεξιά, που επίσημα πλέον αναλαμβάνει κυβερνητικές ευθύνες, πολιορκεί τους θεσμούς και δημιουργεί στενές σχέσεις με τον κόσμο του πλούτου. Το Σημιτικό περιβάλλον που κινείται κι αποκτά φωνή και ρόλο. Οι αγωνιώδεις φωνές από το χώρο του ΠΑΣΟΚ ότι η «δημοκρατική παράταξη» βρίσκεται σε διάλυση. Η Μπακογιάννη που «κλαίει γιατί δεν τηνε παίζουνε οι φιλενάδες της», αν και ιδεολογικά και πολιτικά ανήκει στον σκληρό μνημονιακό πυρήνα. Οι διαχωριστικές γραμμές που διαπερνούν οριζόντια και κάθετα τους κομματικούς σχηματισμούς. Ο πρωθυπουργός που δεν χρειάζεται να ψηφίζεται από το λαό, μια λογική που μπορεί να είναι πιο μόνιμη από ό,τι φαίνεται σήμερα. Η «με το στανιό» επίδειξη συναίνεσης που καθοδηγήθηκε από τις Βρυξέλλες.
Η μαζική βιομηχανία παραγωγής νόμων επί παντός επιστητού, που δεν έχει αφήσει όρθιο σχεδόν τίποτα από το ελληνικό Σύνταγμα. Η μετάλλαξη της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αφού πλέον έχει γίνει ολοφάνερο ότι οι βουλευτές κατάντησαν διακοσμητικοί, κλακαδόροι, φασουλήδες του συστήματος εξουσίας. Όλα αυτά γίνονται χαρακτηριστικά ενός συστήματος άσκησης πολιτικής που αδυνατεί να συνεχίσει όπως χθες, που βρίσκεται σε μετάβαση και που στο έδαφος της οικονομικής κρίσης διαρρηγνύει όλες σχεδόν τις πρότερες συμμαχίες πάνω στις οποίες στηρίχθηκε η ύπαρξη και λειτουργία του. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Όταν «η ανάγκη τα φέρνει» να πρέπει να διαλυθεί ολοκληρωτικά ο παραγωγικός ιστός της χώρας αλλά και να δοθούν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ για να στηριχτούν οι ελληνικές τράπεζες και να πληρωθούν οι ξένοι πιστωτές, το «δημόσιο ταμείο» αδειάζει και γίνεται όλο και πιο σαρκοβόρο, ανοιχτά ληστρικό έναντι των μικρομεσαίων και της περιβόητης μεσαίας τάξης, που άλλοτε ήταν πολύφερνες νύφες για τα κόμματα εξουσίας. Παραδειγματικά μιλώντας, σε μια προηγούμενη περίοδο οι οικονομικά ισχυροί δεν είχαν πρόβλημα να ανεχθούν (δίπλα στη δική τους) την εκτεταμένη φοροδιαφυγή μικρομεσαίων στρωμάτων, και αυτό είναι μόνο ένα μικρό παράδειγμα για τους τρόπους με τους οποίους χτίστηκε μια κοινωνική συμμαχία και οι βασικές πολιτικές της εκφράσεις. Σήμερα, όμως, η ανάγκη να στεγνώσουν τα πάντα και να δυστυχήσει το 90% του λαού για να πληρωθούν οι πιστωτές, διαρρηγνύει αυτή τη συμμαχία (και τις πολιτικές της εκφράσεις) με έναν εξαιρετικά βίαιο τρόπο. Το αποτέλεσμα φαίνεται και στις αναταράξεις που αναφέρθηκαν παραπάνω και οι οποίες θα συνεχιστούν.
Σχόλια
