Η εικαστική κοινότητα της Ιταλίας, μετά από πρόταση του Renzogallo, της διευθύντριας του πολιτιστικού φορέα ΑrcoDiRab Project, Dea Bedin και της ιστορικού τέχνης Alice Rubbini, υιοθέτησε με ενθουσιασμό την ιδέα δωρεάς ενός μικρού έργου από πολλούς καλλιτέχνες προς την Ελλάδα, σαν μια συμβολική χειρονομία αλληλεγγύης. Η πρόταση των Ιταλών έγινε προς το καταξιωμένο Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης για την ανάληψη της διοργάνωσης μιας έκθεσης των προσφερόμενων έργων και εκείνο με τη σειρά του απευθύνθηκε στο Μουσείο Μπενάκη για την υλοποίηση της πρότασης.
Είμαστε, λοιπόν, όλοι Έλληνες, Ισπανοί, Ιταλοί, Πορτογάλοι, Παλαιστίνιοι… Αυτή είναι η δική μας απάντηση στο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, τη γενοκτονία που εν ψυχρώ διέπραξαν φιλάργυροι, κακοήθεις διακινητές του χρήματος, διαχειριστές των χρηματοπιστωτικών και οικονομικών εξουσιών με τη συμμετοχή ή ανοχή ηλίθιων -στην καλύτερη περίπτωση- κυβερνήσεων, με αριθμημένους λογαριασμούς σε φορολογικούς παραδείσους. Εμείς απαντάμε με την εξέγερση, την αλληλεγγύη, την αντίσταση και κυρίως το σεβασμό σε όλα τα έμβια όντα.
Αναμφισβήτητα η τέχνη σήμερα, με ένα χαρακτήρα περισσότερο πολιτικό παρά στρατευμένο, μας βοηθά ν’ αφυπνιστούμε και να μην οδηγηθούμε, ως κοινωνία, σε απάθεια και αδιαφορία. Γιατί η τέχνη αποτυπώνει τα γεγονότα με το δικό της τρόπο και προσπαθεί να εκπαιδεύσει το μάτι και στη συνέχεια την ψυχή μας, έστω και με σπαράγματα. Γιατί μπορεί να περιγράψει με θραύσματα τον τρόμο, τη διαφορετικότητα, τη ζωή, την επιθυμία, τον έρωτα, την απόγνωση, τη μοναξιά, την υποκρισία. Γιατί, όπως λέει ο Σαραμάγκου, «Ευλογημένοι ας είναι όσοι διάλεξαν την ανταρσία, γιατί σ’ αυτούς ανήκει η βασιλεία της γης».
δεν είναι παρά μια απλή… διακοσμήτρια
Umberto Mariani
La forma celata
Η κρυμμένη μορφή|2012
«Ο Osvaldo Licini, γνωστός Ιταλός καλλιτέχνης, έγραψε κατά τη δεκαετία του ’50: “Εμείς οι καλλιτέχνες έχουμε ένα βασικό καθήκον, να συνεχίσουμε την αναζήτηση του υπέρτατου κάλλους”. Εδώ και χιλιετίες, ο δυτικός ή μάλλον ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, συντηρεί ως πρότυπο την τέχνη της αρχαίας Ελλάδας. Αυτό σημαίνει ότι στη διάρκεια αυτών των αιώνων, τράφηκε και διαμορφώθηκε πάνω σ’ αυτά τα αρχαία κειμήλια. Όχι μόνον οι πλαστικές τέχνες, αλλά και η ποίηση, η λογοτεχνία, το θέατρο και, πάνω απ’ όλα η φιλοσοφία, έχουν πάντα ν’ αντιμετωπίσουν την ελληνική σκέψη. Επί οχτώ αιώνες, από την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέχρι το κατώφλι του ΙΔ’ αιώνα, το Βυζάντιο έπλασε την εικονογραφική θεώρηση της χριστιανικής Δύσης, συγκεράζοντας σ’ ένα ενιαίο πρότυπο τον ορθόδοξο και τον καθολικό κόσμο. Έχω ζήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα στην Ελλάδα και απέκτησα βαθιές φιλίες. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που η δουλειά μου των τελευταίων δεκαετιών προσεγγίζει τις συμβολικές μορφές της βυζαντινής εικονογραφίας. Η παραμονή της Ελλάδας σε μια ενιαία μεγάλη Ευρώπη θα πρέπει να θεωρηθεί ουσιαστική, αν δεν θέλουμε να προδώσουμε και να ακρωτηριάσουμε την Ιστορία και τον πολιτισμό μας.»
Renzogallo
Vive!!! Siamo tutti Greci
Ζήτω!!! Είμαστε όλοι Έλληνες|2012
«Πολλoί είναι οι λόγοι που με ώθησαν να οργανώσω αυτή την εκδήλωση. Κατ’ αρχάς, η ευγνωμοσύνη για όσα πρόσφερε η Ελλάδα, σε πολιτιστικό, φιλοσοφικό και πολιτικό επίπεδο, στην Ευρώπη μέσω της Ρώμης. Η Ρώμη κατέκτησε την Ελλάδα, αλλά κατακτήθηκε από τον σπουδαίο πολιτισμό της και τον μετέδωσε σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Αυτός ο πρώτος θεμελιώδης λόγος ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο από τις αναρίθμητες πια επαφές μου, τόσο επαγγελματικές, όσο και φιλικές, μ’ αυτή τη χώρα. Εδώ και πολλά χρόνια, συναναστρέφομαι και τρέφω βαθιές φιλίες με τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες και ανθρώπους του κόσμου της ελληνικής τέχνης που μέχρι τώρα με συνόδεψαν στο δρόμο μου. Αυτή η επαφή και η αρκετά βαθιά πλέον γνώση αυτής της υπέροχης χώρας με ώθησαν να προσφέρω τη συνεισφορά μου στη σωτηρία της, σε μια τόσο δύσκολη στιγμή. Αγαπώ την Ελλάδα και θέλω οπωσδήποτε να μοιραστώ αυτό το συναίσθημα».
Alfredo Romano
Testaccio|2012
«Θα ήθελα το έργο μου να ανασυνθέσει αυτό που έχει πάθει ζημιά και να του ξαναδώσει ένα νόημα, σαν χαμένη ανάμνηση. Θα ήθελα να υπακούσει στη συσσώρευση προαιώνιων ιστορικών γεγονότων και να ξυπνήσει αυτή την αίσθηση ενστικτώδους ταύτισης που περνάει μέσα από την αναγνώριση μιας φυσικής και ποιητικής ένταξης.
Προσπαθώ να εισάγω το θέμα του στοχασμού πάνω στη σαθρότητα της μορφής, στην προσωρινότητα της ζωής, τη βία και την κτηνωδία της εποχής που ζούμε. Εργάζομαι πάνω στην έννοια της αβεβαιότητας, της μοναξιάς. Ερευνώ τα υπαρξιακά ερωτήματα της σφαίρας των συναισθημάτων, προσπαθώ να φέρω στο φως εικόνες που μπορούν να συμπαρασύρουν ολοκληρωτικά τον παρατηρητή.
…Η συνείδησή μας, οι ρίζες μας, τα ρούχα του πένθους, οι πλεξούδες, ο πόνος της Παρθένου, ο άγγελος, η ρομφαία, το κενό ενός κενού χρόνου.»
