Ενέσεις αυτοπεποίθησης
Μάταια τώρα πασχίζει ο πρόεδρος του κόμματος να ντοπάρει τους βουλευτές και τα στελέχη του. Ιδού συνοπτικά, σχεδόν αυτολεξεί, το νέο σκαρίφημα που επινόησε: «Πληρώσαμε δυσανάλογο κόστος, απαιτούμε σεβασμό. – Διαπραγματεύθηκα τη ρήτρα επιμήκυνσης λόγω ύφεσης, άρα είναι δεδομένη. – Δεν εισακουσθήκαμε, δεν τέθηκε άμεσα η επιμήκυνση. – Θα επιστραφούν τα κέρδη της ΕΚΤ από τα ομόλογα. – Θα ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες απευθείας, όπως προβλέπεται για την Ισπανία στην απόφαση της 28ης Ιούνη. – Θα έχουμε πλεόνασμα, θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και στη δεύτερη διετία της επιμήκυνσης θα αρθούν τα μέτρα. – Διαφωνούμε με οριζόντιες περικοπές. – Στηρίζουμε την κυβέρνηση σε βάθος τετραετίας». Τα πολλά κι εντελώς υπερφίαλα «θα» μαρτυρούν τον αθεράπευτο δογματισμό ενός πιστού υπηρέτη της τρόικας και της διαπλοκής.
Με τι βαυκαλίζεται ο Ευ. Βενιζέλος; «Μπαίνοντας στον αυτόματο πιλότο του Μνημονίου, πολύ σύντομα θα βγούμε στο ξέφωτο των πλεονασμάτων και της ανάπτυξης. Δεν χρειάζονται πολύ σκληρά μέτρα. Αν τα πάρει, θα φταίει ο Σαμαράς. Εγώ δεν θα ρίξω την κυβέρνηση, δεν θα υπονομεύσω τη θέση της χώρας στο ευρώ. Και αφού η Ν.Δ. θα εισπράττει τη φθορά, εγώ θα ανασυγκροτώ το κόμμα, άλλωστε έχω και διαρκείς επαφές με τους Ευρωπαίους ομολόγους μου σοσιαλδημοκράτες, δεν μπορεί να πάω έτσι άδοξα χαμένος…»
Τι δεν ομολογεί; Όντας απόλυτα δεσμευμένος στο Μνημόνιο, στο προσωπικό του… επίτευγμα, είναι τώρα παγιδευμένος στην κυβέρνηση Σαμαρά, βάζοντας πλάτη στα νέα επαχθή μέτρα. Η επιλογή ρήξης συνεπάγεται άμεσα την πολιτική εξαφάνιση για το ΠΑΣΟΚ. Η απόλυτη ταύτιση, πολύ περισσότερο. Αντιμέτωπη η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με ένα προφανές αδιέξοδο, καταφεύγει σε επίθεση ενότητας προς τη ΔΗΜΑΡ. Τα κίνητρα δεν αφορούν βεβαίως ιδεολογικές αναζητήσεις περί σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας και κυβερνώσας Αριστεράς. Δοθέντος του σκηνικού ισορροπίας του τρόμου στην συγκυβέρνηση, το φλερτ ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ μοιάζει περισσότερο με το γνωστό «κράτα με να σε κρατώ», το ένστικτο αυτοσυντήρησης δηλαδή, μπροστά στον γκρεμό…
