«alloglotta»: δηλώνει αυτόν που κατασκευάζει μιαν άλλη γλώσσα, τη δική του προσωπική γλώσσα
[24]
[25] Ο κόσμος είχε και αυτός λεηλατηθεί —
[26] Εδώ έχει πραγματοποιηθεί η αντι-ουτοπία, εδώ πραγματοποιείται η αντι-ουτοπία: αυτή του παραλόγου, της απεδαφοποίησης, της απροσδιοριστίας του υποκειμένου και της γλώσσας, της εξουδετέρωσης όλων των αξιών, του θανάτου του πολιτισμού.
[27] Το καρτούν κάνει μερικά βήματα στο κενό· μόλις συνειδητοποιεί την ύπαρξη του βαράθρου κάτω απ’ τα πόδια του, αφήνεται, κι απολαμβάνει για εκατομμυριοστή φορά την ελεύθερη πτώση του, ενώ εκείνος έχει ήδη αποκοιμηθεί με το τηλεκοντρόλ στο χέρι· το νεκρικό φως της τηλεοπτικής Αρκαδίας συνεχίζει επί ώρες να ακτινοβολεί τον αδιατάρακτο ύπνο του.
[28] Κάθε κατοικία είναι επιτύμβια… οι τζαμαρίες που είναι ήδη σαν το φέρετρο της Χιονάτης, τα παρτέρια με τα χλωμά και μικροσκοπικά λουλούδια που εξαπλώνονται σαν σκλήρυνση κατά πλάκας, οι αναρίθμητες τεχνικές διακλαδώσεις του σπιτιού, κάτω από το σπίτι, γύρω από το σπίτι, που είναι σαν σωληνάρια καθετηριασμού και αναβίωσης ενός νοσοκομείου, η TV, το στερεοφωνικό συγκρότημα, το βίντεο, που εξασφαλίζουν την επικοινωνία με το υπερπέραν, το αυτοκίνητο, τα αυτοκίνητα, που εξασφαλίζουν τη σύνδεση με το νεκρικό κέντρο των αγορών, το σούπερ μάρκετ — τέλος η γυναίκα με τα παιδιά ως ακτινοβόλο σύμπτωμα της επιτυχίας… όλα εδώ μαρτυρούν ότι ο θάνατος βρήκε επιτέλους την ιδανική του κατοικία.
[29] …σε μια καφετέρια, στο κέντρο, που ήταν έτσι διακοσμημένη, ώστε να δίνει την εντύπωση σπηλιάς, με βυζιά από μέταλλο να ξεπετιούνται από παντού και τεράστιους απρόσωπους πέτρινους γλουτούς, που ανήκαν σε διάφορες θεότητες και σ’ έναν σαπωνοειδή Ποσειδώνα. Ο κόσμος έτρωγε πένθιμα φαγητά ανάμεσα στους καταρράκτες με πρόσωπα πρασινισμένα απ’ την ωκεάνια θλίψη.
[30] Εδώ η θνητότητα είναι άτοπη, αυτή καθαυτή η λέξη «εδώ» είναι άτοπη, η μνήμη δεν υφίσταται, κάθε πιθανή ένδειξη φθοράς συστηματικά εξαλείφεται, όλα διαρκώς ανακαινίζονται, τα πάντα απαστράπτουν, κάθε τι, ακόμη και τα πιο απλά αντικείμενα, διαθέτουν μια υπερκόσμια στιλπνότητα. Κάθε δύο ώρες ένα αγόρι σφουγγαρίζει τις πλάκες του συνθετικού γρανίτη και τότε σκάει στα ρουθούνια η οσμή των χημικών ανθέων λεμονιάς, ανασαίνεις το χλώριο.
[31] Εάν ζητούσε τα άνθη που αγαπούσε, της πρόσφεραν πλαστά τριαντάφυλλα που δεν είχαν άρωμα και δεν της επιφύλασσαν, αυτά τα μόνα όντα τα πιο θνητά από αυτήν, την απόλαυση να παρακμάζουν, να μαραίνονται, να πεθαίνουν εμπρός στα μάτια της.
[32] «Ρέπλικες ως εκεί που φτάνει το μάτι, ρέπλικες και τίποτ’ άλλο», λέει καθώς σέρνεται εδώ κι εκεί πάνω στο πλακόστρωτο του κήπου μιλώντας με αλλόκοτα τερετίσματα εντόμου. «Δεν έχω ανάγκη να λουφάρω σαν τον τάδε ή τον δείνα ανώνυμο τσόγλανο που θρέφει ρέπλικες στο βόθρο του και τις ξαμολάει στα μουλωχτά μεταμφιεσμένες σε υδραυλικούς και πιτσαδόρους… Οι δικές μου ρέπλικες κρατούν απείραχτη την εκθαμβωτική τους ομορφιά χωρίς πλαστικές επεμβάσεις, βάρβαρες μπογιές και οξυζεναρίσματα. Στέκουν αγέρωχες υπό το φως του ήλιου και ατενίζουν ολόγυμνες τους πάντες μ’ εκείνη τη φλογερή ωραιότητα του προσώπου, του κορμιού και της ψυχής τους. Τις έφτιαξα κατ’ εικόνα και ομοίωσή μου δίνοντάς τους εντολή ν’ αυξηθούν και να πληθύνουν γεωμετρικά διότι αυτές θα κληρονομήσουνε τη γη».
_________________
24. Πασχάλης Ζέρβας, Et in Arcadia ego, φωτεινή επιγραφή νέον, Αθήνα 2008. | 25. Μωρίς Μπλανσό, Θωμάς ο σκοτεινός, μτφρ. Δημήτρης Δημητριάδης, εκδ. Σμίλη, Αθήνα 2004. | 26. Ζαν Μπωντριγιάρ, Αμερική, μτφρ. Νικόλας Χρηστάκης, εκδ. Futura, Αθήνα 2004. | 27. Θανάσης Αποστόλου, Ελεύθερη πτώση, Παρασκευή, 17 Απριλίου 2015. | 28. Ζαν Μπωντριγιάρ, Αμερική, ό.π. | 29. Τζακ Κέρουακ, Στο δρόμο, μτφρ. Δήμητρα Νικολοπούλου, εκδ. Πλέθρον, Αθήνα 1981. | 30. Θανάσης Αποστόλου, Ελεύθερη πτώση, Δευτέρα, 4 Αυγούστου 2014. | 31. Μωρίς Μπλανσό, Θωμάς ο σκοτεινός, ό.π. | 32. Ουίλλιαμ Μπάρροουζ, Γυμνό γεύμα, μτφρ. Γιώργος Γούτας, εκδ. Απόπειρα, Αθήνα 2003.
ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ: Θανάσης Αποστόλου | Πασχάλης Ζέρβας | Σοφία Κανάκη | Ροζαλί Σινοπούλου
Η συνέχεια της ενότητας Δυστοπία – Σάββατο, 30 Μαΐου 2015.
