Σκόρπια αλλά όχι άσχετα και ασυνάρτητα τα γεγονότα στον κόσμο και στη χώρα μας συνεχίζουν να σκορπάνε φόβο, αμφιβολίες και ερωτήματα, ίχνη ελπίδας. Για παράδειγμα ο Ζελένσκι, ο άνθρωπος χωρίς τους τυπικούς τίτλους που κατοχυρώνουν ένα μανδύα νομιμότητας, κάνει καταμέτρηση νεκρών (Ρώσων) και ζητάει όπλα από τους δυτικούς για να «σκοτώσουμε κι άλλους», λέει. Πρόθυμες Γαλλία και Αγγλία του τα δίνουν σε μια κορύφωση αυτοκρατορικών αναμνήσεων.
Την ίδια ώρα ο Τραμπ θέλει να τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία αλλά η Μπέρμποκ (υπουργός Άμυνας Γερμανίας) τον περιφρονεί και γυρίζει την πλάτη στον Καγκελάριο Σολτς που προσπαθεί να συγκρατήσει το φιλοπόλεμο πάθος της. Αυτή η Μπέρμποκ (Πράσινη και προστατευόμενη των ΗΠΑ) που την έκαναν ρεζίλι στο Πεκίνο οι Κινέζοι προ ημερών. Η αυτοκρατορία του θείου Σαμ χάνει λάδια. Με μια πιο προσγειωμένη γλώσσα ο Μπρεζίνσκι είχε προβλέψει πριν από τριάντα χρόνια (Μεγάλη Σκακιέρα) ότι το μονοπώλιο της παγκόσμιας μονοκρατορίας θα το κρατήσουν οι ΗΠΑ «μια γενιά». Πέρασαν τα χρόνια.
Το αποτέλεσμα είναι ότι οι υπασπιστές των ΗΠΑ, όσοι νομίζουν ή θα ήθελαν να είναι υπασπιστές, να σηκώνουν κεφάλι και να πιστεύουν ότι θα γίνουν χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Π.χ. Γαλλία και Αγγλία πεινάνε και διψάνε (για ρωσικό πετρέλαιο) αλλά παριστάνουν τους σπουδαίους σε βάρος του κοσμάκη.
Οι πιο κάτω, αξιωματικοί και υπαξιωματικοί, ασχολούνται να εκλέξουν Προέδρους της Δημοκρατίας και άλλους αξιωματούχους που κάποτε ίσως να μην είχαν περισσότερη πραγματική εξουσία από όση διαθέτουν οι σημερινοί αλλά, τουλάχιστον, διέθεταν, έστω πότε-πότε, ήθος, αξιοπρέπεια και αρκετές φορές σημαντικές ικανότητες, όπως π.χ. ο Ζολώτας ή ο Παπαληγούρας.
Ο Τραμπ
Στην Ευρώπη, όλοι αυτοί οι δουλόφρονες, υποτίθεται ηγέτες, έχουν καταλάβει άριστα ότι η νέα εποχή, περισσότερο από την προηγούμενη, δεν χωράει ούτε Δημοκρατία, έστω στα λόγια, ούτε άλλα δημοκρατικά μπιχλιμπίδια. Οι καιροί δυσκόλεψαν, οι «υπό εκμετάλλευση» λιγοστεύουν, η Εξουσία (της Δύσης) μίκρυνε και επομένως τη μεγάλη μερίδα θα τη φάει ο πιο δυνατός: Οι ΗΠΑ. Και βαυκαλίζονται ότι αν δυσκολέψουν τον Τραμπ και γυρίσουν «οι δικοί τους», οι Δημοκρατικοί, θα τα ξαναβρούν με τις ΗΠΑ. Απλώς δεν έχουν καταλάβει ότι οι αγελάδες είναι πλέον ισχνές και ένας θα τρώει καλούτσικα, οι άλλοι στην πείνα. Ή Πόλεμος. Παραμερίζοντας ότι στον Πρώτο Πόλεμο έχασαν τη Ρωσία (κομμουνιστική ή καπιταλιστική) και στον Δεύτερο Πόλεμο έχασαν την Κίνα. Η απληστία τυφλώνει.
Ο υποτίθεται ασυνάρτητος Τραμπ τα έχει καταλάβει καλύτερα τα πράγματα και μιλάει για Ειρήνη αλλά φαίνεται πρόθυμος να στύψει με τη γροθιά του τους μικρούς «φίλους», λέγε π.χ. Παναμά, και να ξεζουμίσει τους μεγαλύτερους, Γερμανία, Γαλλία, αλλά και Αγγλία, για να σώσει (αν μπορέσει) την πατρίδα του. Και το κάνει αρκετά προσεκτικά π.χ. βάζει ομπρέλα στο Ισραήλ όπου οι απλές (και ως ένα σημείο απλουστευτικές ερμηνείες) κάνουν το θέμα κατανοητό. Οι Εβραίοι είναι μεγάλο ισχυρό, ίσως το μεγαλύτερο, ισχυρότερο και κυρίως συνεκτικότερο τμήμα, του Δυτικού Καπιταλιστικού Κεφαλαίου. Γι’ αυτό, είναι ίσως ο πιο σημαντικός παίκτης της Δύσης και πάντως παίκτης που δεν μπορείς να αγνοήσεις τις θέσεις του. Οι γείτονές του Άραβες, είναι πάμπλουτοι αλλά μωρά στην υψηλή διεθνή πολιτική και είναι διαιρεμένοι. Τελεία.
Για την Ελλάδα τι να πει κανείς; Πολύ είναι κι αυτό που έγραφα στα τελευταία μου κείμενα, ότι «όπως στρώνουμε έτσι θα κοιμηθούμε». Επειδή έχουμε από χρόνια χάσει το δικαίωμα (και την ικανότητα) να φτιάχνουμε το κρεβάτι μας. Μας το στρώνουν άλλοι.
* Φωτογραφία του Κωστή Αντωνιάδη
