«Και εκεί που σταματούν τα όρια της επίσημης και νόμιμης οικογενειακής υποδούλωσης της γυναίκας, αρχίζει να ασκεί την πίεσή του αυτό που ονομάζουμε “κοινή γνώμη”. Αυτή η κοινή γνώμη είναι δημιούργημα της αστικής τάξης και διατηρείται απ’ αυτή με σκοπό να προστατευθεί το “ιερό καθεστώς της ιδιοκτησίας”. Χρησιμεύει και αυτή στην επικύρωση μιας υποκριτικής “διπρόσωπης ηθικής”. Η αστική κοινωνία σφίγγει την γυναίκα μέσα σ’ έναν αφόρητο οικονομικό κλοιό, πληρώνοντας την δουλειά της μ’ ένα μισθό γελοίο. Τη στερεί από το βασικό δικαίωμα κάθε πολίτη να υψώνει τη φωνή του για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του που καταπατούνται, κι έχει τη μεγαλοψυχία να της προσφέρει τη δυνατότητα εκλογής ανάμεσα στην συζυγική υποδούλωση και στις περιπτύξεις της πορνείας, που δημόσια μεν περιφρονείται και καταδικάζεται, ενώ στα κρυφά ενθαρρύνεται και υποστηρίζεται.
Είναι πραγματικά ανάγκη να επεκταθούμε πάνω στις σκοτεινές πλευρές της σημερινής συζυγικής ζωής, πάνω στα δεινά που υφίσταται η γυναίκα και που είναι στενά συνδεδεμένα με τις σύγχρονες οικογενειακές δομές. Η φιλολογία είναι γεμάτη από ζοφερές περιγραφές του συζυγικού και οικογενειακού χάους. Πόσες ψυχολογικές τραγωδίες δεν φύτρωσαν πάνω σ’ αυτό το γόνιμο έδαφος, πόσες ανάπηρες ζωές, πόσες δηλητηριασμένες υπάρξεις! Για την ώρα αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να παρατηρήσουμε ότι η σημερινή δομή της οικογένειας καταπιέζει τις γυναίκες σε όποια τάξη, σ’ όποιο στρώμα του λαού και να ανήκουν. Οι συνήθειες και οι παραδόσεις στιγματίζουν τις ανύπαντρες μητέρες όλων των τάξεων, οι νόμοι θέτουν κάτω από την κηδεμονία του συζύγου τόσο την αστή, όσο και την προλετάρια ή την αγρότισσα.
Βρήκαμε έτσι τελικά ένα σημείου του γυναικείου προβλήματος πάνω στο οποίο οι γυναίκες όλων των τάξεων μπορούν να συμφωνήσουν και να δώσουν τα χέρια για να αγωνιστούν μαζί ενάντια στις συνθήκες της υποδούλωσής τους. Ίσως τα κοινά δεινά, η κοινή οδύνη να εξαλείψουν το χάσμα των ταξικών ανταγωνισμών και να δημιουργήσουν μια κοινότητα στόχων και προσπαθειών για τις γυναίκες διαφορετικών στρατοπέδων. Στο κάτω-κάτω οι αστές φεμινίστριες αγωνίζονται για τη δημιουργία νέων μορφών γάμου πιο ελεύθερων όσο και για το “δικαίωμα της μητρότητος”: υψώνουν την φωνή τους για να υπερασπίσουν την πόρνη που όλος ο κόσμος καταδιώκει. Κοιτάξτε πόσο γεμάτη είναι η φεμινιστική φιλολογία με αναζητήσεις νέων μορφών ένωσης του άντρα και της γυναίκας και με τολμηρές απόπειρες για μια “ηθική ισότητα” των δύο φύλων! Πραγματικά, αν στον τομέα της οικονομικής απελευθέρωσης οι αστές ακολουθούν απλά τη στρατιά των εκατομμυρίων προλετάριων που ανοίγουν τον δρόμο στη “νέα γυναίκα”, στον τομέα του αγώνα για την λύση του οικογενειακού προβλήματος, την πρωτοπορία δεν την αποτελούν οι αγωνίστριες του φεμινισμού;»
