Από τον Γιώργο Φλωράκη
Τhe Portrait Of A Bomber As A Young Star
Το Rolling Stone είναι ένα από τα σημαντικότερα αμερικανικά μουσικά περιοδικά. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1967 στο San Francisco και πολύ σύντομα καθιερώθηκε ως από τα πιο έγκυρα του χώρου. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 άρχισε να θεωρείται συντηρητικό, με αποτέλεσμα η συντακτική του ομάδα να αποφασίσει να προσθέσει στην ύλη δημοφιλή πρόσωπα που πρωταγωνιστούν σε blockbuster ταινίες και την τηλεόραση. Το περιοδικό, παρ’ όλη τη στροφή του στο νεανικό κοινό, δεν διστάζει να δημοσιεύει από καιρό σε καιρό πολιτικά και οικονομικά θέματα με αναλύσεις που πηγαίνουν σε βάθος, πετυχαίνοντας να είναι την ίδια στιγμή δημοφιλές αλλά και σοβαρό.
Το περιοδικό σπάνια αναφέρεται από τον υπόλοιπο αμερικανικό Τύπο, μια που η γραμμή του σπάνια προκαλεί. Όμως το εξώφυλλο του τεύχους 1188 της 1ης Αυγούστου δημιούργησε πολλές συζητήσεις. Αν και το περιοδικό αρκετές φορές έχει φιλοξενήσει πρόσωπα που δεν ανήκουν στη μουσική βιομηχανία ή τη βιομηχανία του θεάματος (όπως τον Μπαράκ Ομπάμα, αμέσως μετά την εκλογή του), η επιλογή του Jahar Tsarnaev, του επιζώντα από τους δύο βομβιστές της Βοστόνης, δημιούργησε χάος: Αρκετές αλυσίδες αρνήθηκαν να βάλουν στα ράφια τους το τεύχος και οι εφημερίδες και το Διαδίκτυο γέμισαν από κείμενα που κατηγορούσαν τον ιδρυτή και αρχισυντάκτη του εντύπου.
Η κριτική δεν αφορούσε τόσο την επιλογή του Tsarnaev για το εξώφυλλο, όσο τη φωτογραφία που επιλέχθηκε: «Με τα ανακατεμένα μαλλιά και το αχνό μουσάκι μοιάζει περισσότερο σαν pop star παρά σαν βομβιστής, πράγμα που τον κάνει παράδειγμα προς μίμηση» ήταν η κύρια αιχμή. Αν διαβάσει κανείς το κείμενο εξωφύλλου της Janet Reitman στις μεσαίες σελίδες του περιοδικού, θα δει τον Tsarnaev σαν ένα παιδί ενταγμένο στον αμερικανικό τρόπο ζωής που παρασύρεται για ακατανόητους λόγους σε μια τυφλή πράξη βίας από τον ιδιαίτερα φανατικό μουσουλμάνο αδελφό του. Ακατανόητους, ως ένα σημείο. Γιατί η συνεχώς επιδεινούμενη οικονομική κατάσταση της οικογένειας και η διάψευση -γι’ αυτούς- του αμερικανικού ονείρου, δεν θα ήταν καθόλου απίθανο να οδηγήσει στη βία.
Ενδεχομένως, όσο πιο βαθιά ριζώνει η ελπίδα «της ατομικής επιτυχίας στη Γη της Επαγγελίας», τόσο ξεκρέμαστο σ’ αφήνει η προσωπική σου αποτυχία. Έτσι, ο πολύ νεαρός Jahar και ο μεγαλύτερος αδελφός Tamerlan, παραδίδονται στον ιδεοληπτικό φανατισμό μιας θρησκείας, που θέλει τους πιστούς της να κατέχουν τυφλά τη μία και μοναδική αλήθεια και να θεωρούν εχθρό όποιον παρουσιάζεται κάπως πιο σκεπτικός. Ή κάποιον που απλώς τρέχει σ’ έναν μαραθώνιο, χωρίς μάλιστα να μπουν στον κόπο να τον ρωτήσουν.
Η παθολογία της υπόθεσης έρχεται από πολύ μακριά: Από την ίδια την εγκαθίδρυση ως κυρίαρχης μιας άλλης ιδεοληψίας, της ιδεοληψίας του αμερικανικού ονείρου. Ο Jahar παρουσιάζεται πιθανώς ως πραγματικός rock star στο εξώφυλλο του Rolling Stone, πράγμα παράλογο. Τουλάχιστον όσο παράλογη ήταν και η επιλογή της αστυνομίας να προσπαθήσει να αναστρέψει την κατάσταση δίνοντας στη δημοσιότητα μια φωτογραφία από τη στιγμή της σύλληψής: Ο Jahar μέσα στα αίματα να βγαίνει από τη βάρκα που είχε κρυφτεί με το φωτεινό στόχαστρο που όπλου του ελεύθερου σκοπευτή ακριβώς ανάμεσα στα μάτια του.
Τhe Black Angels
Indigo Meadow
(Blue Horizon)
Στην Κένυα πίσω στη δεκαετία του ’60 η μουσική βιομηχανία κινήθηκε κάπου ανάμεσα στην παραγωγή κασέτας και επτάιντσου single. Σκληροί τόποι, σκληρές εποχές. Τώρα, τα αυθεντικά singles είναι ιδιαίτερα σπάνια, πανάκριβα και βρίσκονται στα χέρια ελάχιστων αφοσιωμένων συλλεκτών. Η Soundway, όπως το έκανε και με τη μουσική της Γκάνας, μαζεύει μερικά από τα τραγούδια που είχαν κυκλοφορήσει μ’ αυτόν τον τρόπο, σε ένα διπλό CD (τριπλό βινύλιο) προς μεγάλη ευχαρίστηση εκείνων που δεν είχαν ως τώρα πρόσβαση στο υλικό αυτό. Μουσική benga κυρίως, αυτή που κυριάρχησε σ’ εκείνα τα μέρη όταν υποχώρησε η rumba και μέχρι τα ’80s, με έναν θαυμαστό καινούργιο κόσμο να απλώνεται μπροστά στα πόδια μας.
Selected African Recordings From The 1970s and 80s
(Soundway)
Οι Black Angels έρχονται από το Austin του Texas, όπως ακριβώς και ο Roky Erickson με τους 13th Floor Elevators, πίσω στα sixties. Όπως ακριβώς κι εκείνος, ασκούνται εδώ και τέσσερις δίσκους στην ψυχεδέλεια που πατάει με το ένα πόδι στον παλιό καλό ήχο του Texas και με το άλλο στη νεοϋορκέζικη θορυβώδη αισθητική των Velvet Underground. Στο Indigo Meadow οι Μαύροι Άγγελοι βάζουν τα πλήκτρα σε πρώτο πλάνο και παρουσιάζονται έτσι αρκετά πιο ήρεμοι -και γι’ αυτό πιο βατοί- σε σχέση με το παρελθόν. Μπορεί να ζήλεψαν την επιτυχία των άλλων Black της σύγχρονης ψυχεδέλειας, των Black Keys που στρογγύλεψαν τον ήχο τους με αποτέλεσμα να γνωρίσουν επιτυχία. Όμως ακόμη κι αν είναι έτσι, ακόμη κι αν ο δίσκος αυτός δεν είναι τόσο εντυπωσιακός συνολικά, περιλαμβάνει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ.
