Η πρώτη-πρώτη απόφαση που πήρε η κυβέρνηση Μητσοτάκη στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής δεν είχε σχέση με καμία από τις διεθνείς και περιφερειακές διενέξεις που έχουν άμεση επίπτωση στην Ελλάδα (προφανώς αυτές κάνουν τζιζ). Αντίθετα, αφορούσε τη… Βενεζουέλα: με μία λιτή και σεμνή ανακοίνωση που αναρτήθηκε χθες στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Εξωτερικών γνωστοποιήθηκε ότι «η Κυβέρνηση της Ελληνικής Δημοκρατίας… αποφάσισε να αναγνωρίσει τον Πρόεδρο της δημοκρατικά εκλεγμένης Εθνοσυνέλευσης, Juan Guaido, ως μεταβατικό Πρόεδρο της Βενεζουέλας, προκειμένου να προκηρύξει ελεύθερες, δίκαιες και δημοκρατικές προεδρικές εκλογές».
Η πρώτη αυτή απόφαση ίσως να προδίδει το άγχος της νέας κυβέρνησης να υποβάλει τα σέβη της στην Πρεσβεία και να της αποδείξει ότι ναι, γίνεται να είναι κάποιος πιο φιλοαμερικανός κι από τον Τσίπρα. Άλλωστε αυτές τις μέρες παζαρεύεται και το ταξίδι του νέου ΥΠΕΞ, του κ. Δένδια, στην Ουάσιγκτον… Τέρμα λοιπόν τα ήξεις-αφήξεις των προηγούμενων, τέρμα η μεσοβέζικη πολιτική «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ», τέρμα οι δίχως πρακτικό αντίκρυσμα κατευναστικές προς τις ΗΠΑ δηλώσεις του κάθε Κατρούγκαλου ότι «υποστηρίζουμε τις αρμοδιότητες της Εθνοσυνέλευσης της Βενεζουέλας και του προέδρου της στην άσκηση των συνταγματικών τους αρμοδιοτήτων προς την κατεύθυνση διεξαγωγής εκλογών». Η κυβέρνηση Μητσοτάκη το διακηρύττει ακομπλεξάριστα: Αναγνωρίζουμε τον Γκουαϊδό, τελεία και παύλα!
Το γεγονός θα έχει επιπτώσεις σοβαρές – που μία μόνο πτυχή τους θα είναι η τύχη της βενεζουελάνικης πρεσβείας στην Αθήνα: σκοπεύει μήπως ο κ. Δένδιας να εξώσει το διπλωματικό προσωπικό της Βενεζουέλας από το κτίριο της πρεσβείας, και να στείλει το πρωθυπουργικό αεροπλάνο στην Ουάσιγκτον για να μεταφέρει εδώ κάποιον «πρέσβη» του Γκουαϊδό; Αλλά ακριβώς εδώ υπεισέρχεται και μια νότα τραγέλαφου: είναι αμφίβολο ότι ακόμη και οι ίδιες οι ΗΠΑ εξακολουθούν να ποντάρουν σε αυτόν τον ξοφλημένο, αναξιόπιστο και εν τέλει αποτυχημένο πραξικοπηματία που λέγεται Γκουαϊδό. Για την ακρίβεια, σε πολλές δυτικές πρωτεύουσες ήδη χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο επειδή βιάστηκαν να αναγνωρίσουν κάποιον που, όπως αποδείχθηκε, δεν «μετράει».
Όμως φαίνεται ότι τους δικούς μας δεν τους πτοούν τέτοιες λεπτομέρειες: είναι σαν να λένε στην Πρεσβεία ότι «αφού αναγνωρίσαμε μέχρι κι έναν τελειωμένο, φανταστείτε τι άλλο είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για να μας συμπαθήσετε όσο και τους προηγούμενους». Όχι ότι υπήρχε καμία αμφιβολία για τις προθέσεις της νέας κυβέρνησης αλλά… πώς να το κάνουμε; Να αναγνωρίζεις έναν ξενοκίνητο πραξικοπηματία πάνω στη βράση, όταν φαίνεται ότι μπορεί να τα καταφέρει, πάει κι έρχεται. Να τον αναγνωρίζεις όμως μετά από έξι μήνες αλλεπάλληλων αποτυχιών του, όταν τον ειρωνεύονται πλέον ακόμη και μεγάλα δυτικά ΜΜΕ, που αναπαράγουν στα ψιλά και πληροφορίες ότι έβαλε στην τσέπη και λεφτά των δυτικών «ενισχύσεων», καταντά… κομπλεξικό.
