Δε σ’ έμαθαν να ζεις ούτε και να γελάς, σε μάθανε να κλαις και να παρακαλάς, σε μάθανε να πονάς και να σωπαίνεις, σε μάθανε να γιορτάζεις που πεθαίνεις, σε μάθανε.
Ακόμα και πολλά ερωτικά του τραγούδια έχουν σκιά πολιτικής, είτε γιατί συνδέονται με καταστάσεις κοινωνικές είτε γιατί αγκαλιάζουν τη γυναίκα σαν ισότιμη ύπαρξη, με τα καλά της και τα κακά της, τα κοινά για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου, τοποθετώντας την πάντα στην κορυφή, σαν πηγή ζωής.
Ήπια τα χείλη σου και χάνομαι/ ήπια την ίδια τη ζωή/ κάτι γεννιέται το αισθάνομαι/ ήπια τα χείλη σου και χάνομαι…
Αλλά το πιο πολιτικό στοιχείο του Άκη ήταν η ίδια του η ζωή. Μια διαρκής ρήξη με τους ισχυρούς της δισκογραφίας και της σόου μπίζνες, μία άρνηση στους κανόνες του παιχνιδιού, μερικές φορές με θυμό και αγανάχτηση, άλλοτε με πικρία και αηδία.
Το φαρμάκι φτάνει κάποτε στο στόμα και δε νιώθεις πια το φόβο κανενός, δεν πονάει το ταλαίπωρο το σώμα όταν είσαι πεθαμένος ζωντανός.
Ο Άκης δεν έγραψε ποτέ τραγούδια κατά παραγγελία. Έγραφε όποτε είχε όρεξη, όποτε είχε έμπνευση, όποτε ένιωθε την ανάγκη να κάνει τραγούδι τη σκέψη του ή τα συναισθήματά του. Αλλά έγραφε κι όταν τον ενέπνεε κάποιο γεγονός και κυρίως κάποιο άτομο. Μια γυναίκα που τον συγκινούσε ερωτικά, ένας φίλος που έφυγε ή… ο Καζαντζίδης, γιατί ο Στέλιος ήταν μάλλον ο μόνος τραγουδιστής που εισχωρούσε στο μυαλό του Άκη όταν έγραφε ένα τραγούδι. Και ήταν κι αυτός ένας λόγος που σπάνια ο Άκης έμενε ευχαριστημένος από την ερμηνεία των τραγουδιών του από τους άλλους τραγουδιστές, ακόμα κι αυτών που κατά κοινή ομολογία είχαν ειπωθεί θαυμάσια. Τα έξι τραγούδια του Άκη που ερμήνευσε ο Καζαντζίδης αποτέλεσαν τον πήχυ με τον οποίο κρίνονταν πια όλες οι ερμηνείες, οι πριν και οι μετά.
Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο, που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω… Το θολωμένο μου μυαλό μ’ έχει προδώσει προ πολλού, του λέω αλλού και τρέχει αλλού… Τα όνειρα που χτίζονται μονάχα με τη σκέψη, κανείς μην τα πιστέψει, τα σβήνει η ζωή…
Αριστουργήματα, τραγουδισμένα τέλεια.
Από το 1977, που άρχισε η συνεργασία και η φιλία μου με τον Άκη, άλλαξε ο τρόπος που άκουγα τα τραγούδια, και σταδιακά –χάρη σ’ αυτόν- μπήκα βαθύτερα στον πυρήνα της δημιουργίας, σ’ αυτό τον απρόσιτο σκοτεινό θάλαμο που γίνονται όλες οι ζυμώσεις και γεννιέται το τραγούδι που στην ιδανική του μορφή, για την οποία πάλευε με όλα τα στοιχεία της φύσης και με τον εαυτό του ο Άκης, είναι ένα μαγικό πράγμα, άυλο, που διεισδύει στην ψυχή του ανθρώπου και την προσγειώνει ή την απογειώνει.
Εφτά νομά- σ’ ένα δωμά-, πού να ξαπλώ- να κλείσεις μά-, ο ένας πάει σινεμά, ο άλλος πέφτει και κοιμά-, ύπνος με βάρδια δηλαδή, στην πόρτα σύρμα για κλειδί…
Γι’ αυτό, δεν είναι όλα τα τραγούδια του Άκη βαριά κι ασήκωτα. Γράφει και τραγούδια τρυφερά, αγαπησιάρικα, ύμνους στη ζωή.
Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα/ η ώρα που γεννιέται η ζωή/ η ώρα που ταιριάζει η αναπνοή σου/ μαζί με τη δική μου αναπνοή.
Και είναι τόσο ταυτισμένος ο Άκης με τα τραγούδια του, ή μάλλον τα τραγούδια του είναι τόσο ταυτισμένα με τον Άκη, που όχι μόνο τον αποκαλύπτουν ως ανοιχτοί καθρέφτες του, αλλά, τελικά, λένε και τη μοίρα του.
Μοιάζω μ’ ένα καζάνι που βράζει, βράζει, βράζει, κι η ώρα πλησιάζει να γίνει το κακό!
