Είναι ο Ζελένσκι που έχει χάσει την αίσθηση του μέτρου, ή οι υπερατλαντικοί πάτρωνές του που τον τσιγκλάνε για να συμπεριφέρεται έτσι, μπας και συμμαζευτούν όσοι δεν έχουν ευθυγραμμιστεί 100% με τα κελεύσματα της Ουάσιγκτον; Ας πούμε ότι, με το απεριόριστο απόθεμα ΝΑΤΟφροσύνης που διαθέτει το πολιτικό προσωπικό σε Ελλάδα και Κύπρο, δεν πέφτουμε κι από τα σύννεφα που ο Ουκρανός πρόεδρος στάθηκε τόσο προσβλητικά και περιφρονητικά όταν απευθύνθηκε στα κοινοβούλια των δύο χωρών. Αλλά δεν είναι κάπως υπερβολικό να κουνά το δάχτυλο στον Γάλλο πρόεδρο επειδή δεν χρησιμοποιεί τον όρο «γενοκτονία» όταν αναφέρεται στη ρωσική εισβολή; Ή να ειδοποιεί τον πρόεδρο της Γερμανίας, λίγο πριν αυτός επιβιβαστεί στο αεροσκάφος προκειμένου να πάει να υποβάλει τα σέβη του στο Κίεβο, ότι είναι ανεπιθύμητος;
Βέβαια ούτε ο Μακρόν ούτε ο Σταϊνμάγερ θυμώνουν με τον πρώην(;) ηθοποιό. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτός απλά απαγγέλλει τις ατάκες που του γράφουν οι Αμερικανοί. Με αυτούς είναι που πρέπει να αποφασίσουν τι θα κάνουν. Δηλαδή, αν και πόσο περισσότερο θα θυσιάσουν το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης προκειμένου να εξυπηρετήσουν τους υπερατλαντικούς σχεδιασμούς για έναν αέναο πόλεμο που θα φθείρει, ίσως μέχρι τελικής πτώσεως, έναν στρατηγικό αντίπαλο των ΗΠΑ. Οι ισχυροί της Ε.Ε. δεν απαντούν, μέχρι στιγμής, καθαρά στο ερώτημα. Και η αιτία είναι ότι δεν υπάρχει ουσιαστική συμφωνία στους κόλπους των αρχουσών τάξεων των ευρωπαϊκών δυνάμεων, πρώτης απ’ όλες της Γερμανίας. Όμως οι Αμερικανοί πιέζουν για απαντήσεις, όντας αποφασισμένοι να εξαντλήσουν κάθε δυνατότητα εκμετάλλευσης της αφορμής που τους έδωσε το Κρεμλίνο.
Στοχοποίηση των απρόθυμων
Προκειμένου να ανακόψουν την πτωτική πορεία τους και να ανακτήσουν την ηγεμονική θέση τους, οι ΗΠΑ είναι διατεθειμένες να μην αφήσουν πέτρα στην πέτρα – ελαχιστοποιώντας ταυτόχρονα τους κινδύνους για τις ίδιες, αφού οι συγκρούσεις υποδαυλίζονται και διαιωνίζονται μακριά από τη γειτονιά τους, και το κόστος πληρώνεται από τους «συμμάχους». Όπως η πανδημία θεωρήθηκε από τις παγκοσμιοποιημένες ελίτ μοναδική ευκαιρία για να συγκαλύψουν τη δομική και πολύπλευρη κρίση του συστήματός τους, και ταυτόχρονα να επιβάλουν ειδικά καθεστώτα πειθάρχησης των λαών, έτσι και τώρα ο πόλεμος στην Ουκρανία αντιμετωπίζεται από το πιο επιθετικό και αχόρταγο τμήμα της βορειοαμερικανικής ελίτ ως αφορμή για να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με οποιονδήποτε δεν στέκεται σούζα.
Η στοχοποίηση των απρόθυμων δεν περιορίζεται βέβαια στην Ευρώπη. Στην Ασία, για παράδειγμα, χρησιμοποιούνται πιο δραστικές μέθοδοι. Ο Πακιστανός πρωθυπουργός Ίμραν Χαν ανατράπηκε με «θεσμικό πραξικόπημα» αυτήν την εβδομάδα αφού, αν και σύμμαχος τυπικά των ΗΠΑ, τόλμησε να μην συνταχθεί μαζί τους στο αντιρωσικό μέτωπο. Το οπλισμένο με πυρηνικά Πακιστάν ανήκει σε μια ολόκληρη κατηγορία περιφερειακών δυνάμεων που δεν θέλουν να επιστρέψουν σε ένα –περιοριστικό για τις φιλοδοξίες τους– διεθνές περιβάλλον βορειοαμερικανικής παντοκρατορίας. Τώρα ανακλήθηκε στην τάξη (για πόσο, και με τι είδους παρενέργειες στην ευρύτερη περιοχή, είναι άλλο ζήτημα).
Ο Μπάιντεν φτάνει στο σημείο να απειλεί εμμέσως πλην σαφώς ακόμη και την ινδική κυβέρνηση. Η οποία, αν και διόλου προοδευτική, επίσης δεν δείχνει διατεθειμένη να ευθυγραμμιστεί με την Ουάσιγκτον – για τους ίδιους λόγους με το Πακιστάν. Λίγο πιο πέρα η Αυστραλία, περιφερειακός χωροφύλακας των ΗΠΑ, απειλεί τις Νήσους του Σολομώντα (700.000 κάτοικοι) επειδή υπέγραψαν συμφωνίες στρατηγικής συνεργασίας με την Κίνα. Τα απόνερα της Ουκρανίας εξαπλώνονται σε όλο και περισσότερα μέτωπα ακήρυκτων πολέμων. Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται.
