Η Σύνοδος Κορυφής στις Βρυξέλλες είχε ένα και μόνο αποτέλεσμα: Η ελληνική κυβέρνηση αγόρασε μια δήλωση «πολιτικής υποστήριξης», υπογράφοντας την οικονομική κατοχή της χώρας από την Κομισιόν, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Τα ανταλλάγματα αυτής της ιδιοτελούς «υποστήριξης» δεν είναι απλά η σκληρή εφαρμογή του Προγράμματος Σταθερότητας, αλλά η σαφής απαίτηση για συμπληρωματικά μέτρα, πολύ χειρότερα. Ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός με μια μνημειώδη δήλωση αναξιοπρέπειας, είπε ότι «δεν το κρύβει, αφαιρέθηκε ένα κομμάτι της κυριαρχίας μας». Δεν είπε όμως ότι ο ίδιος δούλεψε συνειδητά σε αυτή την κατεύθυνση, αποδίδοντας ταυτόχρονα το βαρύ φόρο αίματος της εργαζόμενης κοινωνίας που ζητούσαν οι αγορές.
Η τριμερής οικονομική κατοχή της χώρας, ήδη στέλνει διαγγέλματα: Κι άλλες μειώσεις μισθών, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, μειώσεις και στον ιδιωτικό τομέα, κατάργηση του 14ου μισθού, αύξηση του ΦΠΑ, πλήρης απελευθέρωση απολύσεων, εργασιακή ζούγκλα, διάλυση ασφαλιστικού, φορολογική αφαίμαξη για τους πολλούς, φορολογική ασυλία για τους λίγους. Η προετοιμασία για ειδικό τοποτηρητή τον Λ. Παπαδήμο, προετοιμάζει και το σενάριο μιας κυβέρνησης «εκτάκτου ανάγκης», στρατιωτικού οικονομικού νόμου, άμεσης άσκησης εξουσίας από τις αγορές και τους τραπεζίτες.
Οι ισχυροί εταίροι αποδεικνύουν την ποιότητα της «ευρωπαϊκής οικογένειας», της «αλληλεγγύης» και της θέσης που επιφυλάσσουν στη χώρα μας, όταν τις μέρες που μετατρέπουν την Ελλάδα σε πειραματόζωο αντιδραστικών πολιτικών, απαιτούν την αγορά των γαλλικών φρεγατών ή την εξόφληση των γερμανικών εταιρειών. Το γερμανικό Spiegel λέει την πικρή αλήθεια μιλώντας για προτεκτοράτο. Και φυσικά η «δήλωση πολιτικής υποστήριξης» δεν γίνεται εξαιτίας μιας αργοπορημένης μελό αγάπης, αλλά από τον φόβο για ακόμη χειρότερα μετά από μια ελληνική κατάρρευση.
Μια πρωθυπουργία Παπανδρέου δεν θα μπορούσε να αφήσει τον Λευκό Οίκο εκτός της οικονομικής διακυβέρνησης της Ελλάδας. Η Σύνοδος Κορυφής στέλνει την ελληνική οικονομία στην κηδεμονία του ΔΝΤ. Ο υπεύθυνος για πολλαπλές εθνικές χρεοκοπίες μηχανισμός του ΔΝΤ, έρχεται, διαθέτοντας –κατά τον Γ. Παπανδρέου- την απαραίτητη τεχνογνωσία για τις ραγδαίες περικοπές μισθών και συντάξεων. Ο Γ. Παπανδρέου έχει ακούσει για την Αργεντινή;
Η Σύνοδος Κορυφής, παρά τη διατεταγμένη προβολή της ως «βοήθεια» προς την Ελλάδα, αποτελεί το σφράγισμα μιας πολιτικής τεράστιου κοινωνικού κόστους. Αυτή η πολιτική κάνει αμφίβολη έως αδύνατη την όποια έξοδο από την κρίση.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός παρέδωσε κυνικά τον ολοκληρωτικό έλεγχο της οικονομικής πολιτικής στην ΕΚΤ και στο ΔΝΤ, ανταλλάσσοντάς τον όχι με άμεση οικονομική διευκόλυνση, όχι με ευνοϊκούς όρους δανεισμού από την ΕΚΤ, αλλά με μια «δήλωση» που θα «δώσει σήμα» στις αγορές. Αυτή η εξέλιξη αποτελεί μνημείο αναξιοπρέπειας, κοινωνικής ανευθυνότητας, εκδικητικότητας για έναν λαό που πλήρωσε και πληρώνει ακριβότερα από άλλους τη συμμετοχή στο Σύμφωνο Σταθερότητας.
