Έχουμε ξαναγράψει για τη μεγάλη προσπάθεια που γίνεται –φυσικά όχι από την επίσημη πολιτεία– για την προστασία και ανάδειξη των μνημείων της αρχιτεκτονικής/ πολιτιστικής κληρονομιάς από την περίοδο της Ιταλοκρατίας στα Δωδεκάνησα.
Δυστυχώς οι αρμόδιοι φορείς δεν πράττουν ούτε το αυτονόητο…
Η επιστολή-SOS μας ήρθε από το Μάντσεστερ της Μεγάλης Βρετανίας και τη μουσικό-ερμηνεύτρια κυρία Ίριδα Μαυράκη η οποία προσπαθεί να αναδείξει το θέμα της προστασίας –ή μάλλον της έλλειψης προστασίας– του ιστορικού θεάτρου της Ρόδου που παραμένει κλειστό 15 χρόνια κι όλο… ανακαινίζεται. Κάτι σαν θεατρικό Γιοφύρι της Άρτας.
Μόνο που ούτε Πρωτομάστορας υπάρχει, ούτε κι η γυναίκα του για να θυσιαστεί…
Αντί να σχολιάσω εγώ αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση, προτιμώ να παραθέσω την επιστολή που πιστεύω τα λέει όλα χωρίς να χρειάζεται άλλος σχολιασμός:
«Manchester UK, 12/10/2020
Καλή σας μέρα. Είμαι Μουσικός από τη Ρόδο και τα τελευταία χρόνια μένω στην Αγγλία. Έχω ξεκινήσει εδώ και μήνες μια προσπάθεια να ενημερωθεί ο κόσμος για την τύχη του Εθνικού Θεάτρου Ρόδου, πρώην Teatro Giacomo Puccini, που παραμένει κλειστό και εγκαταλελειμμένο 15 χρόνια τώρα.
Η νέα Δημοτική Αρχή, παρ’ όλο που της ζητήθηκε 3-4 φορές να γίνει μία συνάντηση από μια ομάδα Καλλιτεχνών, πολιτών με τον νέο Αντιδήμαρχο Μεσαιωνικής Πόλης για να ενημερωθούμε πού βρίσκονται οι μελέτες και αν υπάρχει κάποια πρόθεση να εξευρεθεί οικονομική στήριξη, ή ποια είναι τα σχέδιά τους, δεν μας δέχτηκαν… Έγιναν κάποιες ενέργειες το 2012 και μετά το 2015 ή ‘16. Έγιναν και μελέτες και βοήθησαν πολύ και πολλοί εθελοντές. Νομίζω σταμάτησαν στις μελέτες εφαρμογής. Γνωρίζω επίσης πως το Υπουργείο Πολιτισμού είχε εγκρίνει κάποια πράγματα αλλά ζητούσε αλλαγές που δεν έγιναν ποτέ. Από τότε δεν ξανακούστηκε κάτι.
Είναι κρίμα και ντροπή, ένα τέτοιο Ιστορικό Μνημείο να παραμένει εγκαταλελειμμένο και μία πόλη δίχως Θέατρο εδώ και 15 χρόνια και οι Παραστατικές Τέχνες να μην έχουν ουσιαστικά έναν σοβαρό χώρο να στεγαστούν. Το Θέατρο είναι ο χώρος αναφοράς δημιουργίας συνάθροισης. Είναι ουσιαστικά ο χώρος μέσα στον οποίο οι μουσικοί, ηθοποιοί, χορευτές, κινηματογραφιστές και όλοι οι δημιουργοί, αναλαμβάνουν τον ρόλο και την αποστολή να μεταφέρουν και να μοιραστούν το κομμάτι εκείνο του πολιτισμού που έχει τεράστια σημασία για την κοινωνία.
Δυστυχώς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται κανείς για την τύχη αυτού του Μνημείου, που χτίστηκε από τον Ιταλό Αρχιτέκτονα Armando Bernabiti και άνοιξε τις πύλες του το 1937 κατά την περίοδο της Ιταλοκρατίας. Ο Πολιτισμός, οι Παραστατικές Τέχνες, περνάνε κρίση και λυπάμαι που θα το πω, στο Νησί μου δεν δόθηκε ποτέ προτεραιότητα ούτε υπήρξε, ούτε υπάρχει η μέριμνα από τους ίδιους τους εκάστοτε εκλεγμένους. Δεν μπορούμε να μιλάμε για Πολιτισμό και εκδηλώσεις όταν δεν έχουμε φροντίσει να υπάρχει ένα σοβαρό Θέατρο να τις στεγάσει. Υπόψιν ότι η αρχική του ονομασία Teatro Giacomo Puccini δόθηκε προς τιμήν του μεγαλύτερου συνθέτη της Ιταλικής Όπερας μετά τον Verdi. Μετά την Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα ονομάστηκε Εθνικό Θέατρο Ρόδου.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Με εκτίμηση
Ίρις Μαυράκη μουσικός-ερμηνεύτρια»
Η κυρία Μαυράκη, σημειώνει ακόμη στη σελίδα της στο facebook «Αν αληθεύουν οι πληροφορίες ότι σκέφτονται να παρακάμψουν τη μελέτη εφαρμογής που εγγυάται την αρτιότητα του έργου και μπει εργολάβος στο Εθνικό Θέατρο Ρόδου (μελέτη-κατασκευή) θα είναι και το τέλος του».
Μια εξαιρετική έρευνα για το Θέατρο μπορείτε να δείτε στο youtube εδώ:
Πρόκειται για την ερευνητική εργασία «H εξερεύνηση ενός μνημείου» του Άγγελου Ευθύμιου Χατζάτογλου σε σενάριο και σκηνοθεσία του ίδιου με αφήγηση από τη Σοφία Παπαδημητρίου.
«Τρέχει» και μια καμπάνια στην ιστοσελίδα secure.avaaz.org για τη διάσωση του Θεάτρου, την οποία μπορείτε να υπογράψετε εδώ
