Οι φόβοι των ΗΠΑ, ο ψύχραιμος Πούτιν και η διευθέτηση των «κεκτημένων»
του Απόστολου Αποστολόπουλου
Η υπερσυγκέντρωση αμερικανικών, των συμμάχων τους (αγγλογαλλικών) και ρωσικών ναυτικών, πυραυλικών και αεροπορικών δυνάμεων στη Μεσόγειο, περί τη Συρία, δημιουργεί την εντύπωση, με τη βοήθεια και των ΜΜΕ, ότι ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι προ των πυλών. Το παράλογο ενός πυρηνικού πολέμου δεν μπορεί βέβαια ποτέ να αποκλειστεί. Παρ’ όλα αυτά, ο Αρμαγεδδών δεν φαίνεται να είναι στις επιλογές των ισχυρών παικτών. Η σύγχυση οφείλεται στο ότι οι ΗΠΑ, οι Άγγλο-Γάλλοι συνεργάτες και η Τουρκία εξακολουθούν να θεωρούν τη Ρωσία ως κύριο αντίπαλο και δεν συντονίζονται με τη Μόσχα στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας, παρά τα λεγόμενα.
Αντιθέτως, η αγγλογαλλική συμμαχία (υπό τις ΗΠΑ) ξεκίνησε τη μάχη κατά της τρομοκρατίας βομβαρδίζοντας όχι τους Τζιχαντιστές αλλά δυνάμεις του στρατού της Συρίας. Στην πράξη οι δυο πλευρές, η συμμαχία υπό τις ΗΠΑ συν την Τουρκία και η Συρία-Ρωσία-Ιράν-Χεζμπολά έχουν αποδυθεί, ενόψει διαπραγματεύσεων, σε αγώνα δρόμου ποιος θα κατέχει τις κρίσιμες περιοχές (π.χ. την πρωτεύουσα Ράκα ή/και τη συνοριακή ζώνη Τουρκίας-Συρίας), ώστε να έχει βαρύνοντα λόγο στην τελική συμφωνία. Εξαρχής, όπως πάντα, σημασία έχει η λεία του πολέμου και η μοιρασιά της, πώς θα αναδιαταχθεί η ευρεία Μ. Ανατολή, ποιος θα πάρει τι και ποιος θα εξοστρακιστεί. Ο Άσαντ είναι η νομιμότητα και γι’ αυτό η λύσσα να εκδιωχθεί, ώστε στην αναμπουμπούλα που θα ακολουθήσει να χαρεί η αγέλη των λύκων που ανέκαθεν νέμονταν την περιοχή.
«Πληροφορίες»
Η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους ήταν μια απόπειρα να δημιουργηθεί μια κρίση παρόμοια με την κρίση της Κούβας τη δεκαετία του ’60, οπότε υποχώρησαν οι Ρώσοι. Ο Πούτιν αντέδρασε ψύχραιμα, απέφυγε την άμεση αναμέτρηση με ΗΠΑ/ΝΑΤΟ και εξέθεσε την Τουρκία και προσωπικά τον Ερντογάν ως συνεργάτη των Τζιχαντιστών. Ήταν εξαρχής παραπλανητικό το ερώτημα αν η Τουρκία είχε ή όχι «άδεια» να καταρρίψει το ρωσικό αεροσκάφος. Η Δύση ήταν και είναι υποχρεωμένη, έτσι κι αλλιώς, να υπερασπιστεί την Τουρκία απέναντι στον κύριο αντίπαλο, τη Ρωσία. Η αμέσως επόμενη «πληροφορία», ότι η Τουρκία θα κλείσει τα Στενά και θα εγκλωβίσει το ρωσικό στόλο, είχε τον ίδιο στόχο: να σύρει τη Ρωσία σε άμεση, προκαταβολική, δυναμική αντίδραση εναντίον της Τουρκίας ώστε να επέμβει το ΝΑΤΟ, άρα και πάλι παγκόσμιος πόλεμος.
Η «πληροφορία» αποσύρθηκε (μυστηριωδώς) και ακολούθησε δήλωση Πούτιν πως ευελπιστεί ότι «δεν θα χρειαστεί η χρήση πυρηνικών κατά της τρομοκρατίας» – και όποιος δεν κατάλαβε είναι εντελώς βλάκας. Γιατί όλα αυτά; Επειδή η Ρωσία έδωσε την αίσθηση ότι επικρατεί στρατιωτικά και προπαγανδιστικά στο Συριακό και συνεπώς ανατρέπεται η εντύπωση πως οι ΗΠΑ είναι η μοναδική υπερδύναμη και πως ο κόσμος είναι μονοπολικός. Αν η Ρωσία ανακτήσει τη θέση της ΕΣΣΔ ως η άλλη υπερδύναμη, ως συμβασιλέας, οι ΗΠΑ θα έχουν δεχθεί βαρύ πλήγμα με ανυπολόγιστες συνέπειες, γεωπολιτικές, πολιτικές και οικονομικές. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις που θέλουν καλές σχέσεις με τη Ρωσία θα ενισχυθούν, το ΝΑΤΟ θα αποδυναμωθεί, η γερμανική ηγεμονία στην Ε.Ε. θα καταρρεύσει. Αντίστροφα, αν το τελικό αποτέλεσμα (στο Μεσανατολικό) προκύψει από συμφωνία ΗΠΑ-Ρωσίας, ο νέος διπολισμός θα έχει θύματα τους συνεργάτες των Αμερικανών. Οι Αγγλογάλλοι θα μείνουν εκτός νυμφώνος και η Τουρκία δεν θα προλάβει ούτε να γλείψει τα πατώματα για ελάχιστα ψίχουλα από τα συντρίμμια της νεο-οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το Ιράν θα είναι ισχυρός νέος παίκτης, ενώ η σταθερότητα του σαουδαραβικού καθεστώτος, κύριου χρηματοδότη των Τζιχαντιστών, θα κινδυνεύσει σοβαρά. Οι Τζιχαντιστές θα χάσουν (και τη ζωή τους) σε κάθε περίπτωση και η τύχη των Κούρδων παραμένει ασαφής. Αυτή τη στιγμή αυτή η εκδοχή φαίνεται αδύναμη.
Στη Συρία η κάθε πλευρά βομβαρδίζει πρωτίστως τους μαχητές/ συμμάχους των αντιπάλων, με στόχο να τους εξουθενώσει/εξαφανίσει ώστε ο ρόλος τους στις διαπραγματεύσεις να είναι αμελητέος. Όταν κριθεί ότι η κατάσταση δεν μπορεί πια να αλλάξει ουσιαστικά επί του εδάφους, τότε θα αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για τη διευθέτηση των «κεκτημένων», όπου τα «σαλόνια» αναδιαμορφώνουν όσα κερδήθηκαν με αίμα.
Απείθαρχο εκλογικό σώμα
Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στις χώρες της Δύσης δεν είναι παράπλευρη συνέπεια, ούτε είναι παράπλευρες απώλειες τα θύματα. Δεν υπάρχει μέτωπο και μετόπισθεν, ούτε αθώοι άμαχοι. Σε κάθε πόλεμο τα μέτωπα και τους κανόνες ορίζει ο αντίπαλος, σύμφωνα με τις δυνατότητές του. Οι επιθέσεις στις ευρωπαϊκές χώρες προκαλούν (ως στόχος ή ως αυτονόητη συνέπεια) φόβο στους πληθυσμούς. Φόβο σίγουρα προκαλούν, όχι όμως αυτονόητα και την αναμενόμενη πειθαρχία/συσπείρωση στους επίσημους, αποδεκτούς εκπροσώπους. Οι γαλλικές εκλογές έδειξαν ότι το εκλογικό σώμα αντιδρά όλο και πιο απείθαρχα στις συστημικές ηγεσίες. Αυτές (στις οποίες περιλαμβάνεται και το μεγαλύτερο τμήμα της Αριστεράς) έχουν τόσο ευτελίσει τη δημοκρατία και το ήθος ώστε να μην εισακούονται όταν καταγγέλλουν τη Λεπέν ως κίνδυνο για τη Δημοκρατία (Ρεπουμπλίκ) ενώ η πορεία προς την προλεταριοποίηση φοβίζει περισσότερο από τις βόμβες.
ΥΓ. Τον τελευταίο καιρό δεν γράφω για τα καθ’ ημάς. Έχω ήδη αναφέρει ότι τα εκτός είναι σημαντικότερα και ίσως τα μόνα που μπορεί να ανατρέψουν τη νοσηρή κατάσταση εντός Αθηνών ή και να την επιδεινώσουν, όπως συμβαίνει ώς τώρα. Ας αναγνωριστεί, ωστόσο, ότι αυτή η κυβέρνηση, παρότι άπειρη και ασυνάρτητη, επιδεικνύει μοναδική στα χρονικά αποφασιστικότητα, αδίστακτη θα έλεγε κανείς, στην εφαρμογή των ξένων επιταγών.
