Οι επικοινωνιακές «ενέσεις» δεν αλλάζουν το κλίμα στο ΠΑΣΟΚ.
Παρά τις τονωτικές ενέσεις επανασυσπείρωσης και κομματικού πατριωτισμού, βομβαρδισμένο τοπίο εξακολουθεί να μοιάζει το ΠΑΣΟΚ που παρέλαβε για να οδηγήσει στην… πρωτιά ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Η εικόνα πρέπει να είναι πολύ οδυνηρή για όποιον, έχοντας ζήσει «από μέσα» τις παλιές στιγμές του Κινήματος, βλέπει σήμερα απογοητευτικές δημοσκοπήσεις να εμφανίζονται η μία μετά την άλλη.
Βεβαίως, δεν χρειάζεται καμιά δημοσκόπηση για να γίνει αντιληπτό ότι το κόμμα αυτό μοιάζει με έναν οργανισμό που διαλύεται σιγά-σιγά. Αρκεί μια μόνο άσκηση: να αρχίσει να ρωτάει κανείς στον περίγυρό του τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, τι θα ψηφίσουν στις εκλογές της 6ης Μαΐου. Είναι σίγουρο ότι αυτό το άτυπο και καθημερινό γκάλοπ το κάνουν όλα τα στελέχη του κόμματος και παίρνουν το μήνυμα. Με αυτή την έννοια, είναι ερώτημα αν η αισιοδοξία που περιφέρει εδώ κι εκεί ο πρόεδρος του κόμματος, αλλά και ο στόχος της πρωτιάς στις εκλογές, εκφράζουν κάτι άλλο πέρα από μια επικοινωνιακή τακτική. Είναι σίγουρο, παρ’ όλα αυτά, ότι στις 23 μέρες που απομένουν μέχρι το άνοιγμα της κάλπης, θα κινηθεί γη και ουρανός για να αναστηλωθεί το κόμμα και να ελαχιστοποιηθούν οι απώλειες, ενώ μέσα στο πρόγραμμα θα είναι ασφαλώς και πολλά στοιχεία… ανορθόδοξου πολέμου προκειμένου να αποδώσει ένας μαζικός εκβιασμός και (εντελώς δημοκρατικά) να παρουσιαστεί το ΠΑΣΟΚ με ένα ποσοστό που θα διασώσει την… αξιοπρέπειά του. Εκτός από τις εγχώριες δυνάμεις, φροντίζουν εξάλλου γι’ αυτό η Κριστίν Λαγκάρντ, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, και όσοι άλλοι τις επόμενες ημέρες θα σπεύσουν να απειλήσουν με χρεοκοπία αν οι Έλληνες δεν ψηφίσουν σωστά…
Ακόμη και με τέτοια υπερόπλα, όμως, τα σύννεφα στον εσωκομματικό ορίζοντα παραμένουν βαριά. Μαζί με τις δημοσκοπήσεις που εξακολουθούν να φέρνουν κακά νέα, είναι και μια σειρά στελεχών που «την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια», κατά το κοινώς λεγόμενο. Προχθές, Μ. Τετάρτη, η εκλεγμένη με το ΠΑΣΟΚ βουλευτής Βοιωτίας Άρια Αγάτσα ανακοίνωσε την προσχώρησή της στη Νέα Δημοκρατία, την ίδια σχεδόν ώρα που ο κ. Βενιζέλος ανακοίνωνε το βασικό όγκο των υποψηφίων του κόμματος για τις επικείμενες εκλογές. Είχε προηγηθεί η Βάσω Παπανδρέου, που όμως ενώ δήλωσε ότι διαφωνεί με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, εν τούτοις στηρίζει την προσπάθεια του Ευ. Βενιζέλου(!), ενώ μέσα σε ένα 15ήμερο, το «όπου φύγει-φύγει» έκαναν πράξη ο Θόδωρος Πάγκαλος, ο Σωκράτης Ξυνίδης, ο Σπύρος Βούγιας, ο Θανάσης Τσούρας, ο Ντίνος Ρόβλιας, ο Μιλτιάδης Παπαϊωάννου, ο Κώστας Γείτονας, ο Βαγγέλης Αργύρης, οι οποίοι δήλωσαν ότι δεν θα είναι υποψήφιοι στις εκλογές. Ακόμη κι αν μερικοί από αυτούς δεν είναι του «κλίματος Βενιζέλου», είναι ενδεικτικές οι τάσεις φυγής από μερικούς που δεν αντέχουν να μαυριστούν στην περιφέρειά τους και αρνούνται να δώσουν στους ψηφοφόρους τους έστω και αυτή τη χαρά!
Όμως και όσοι θα εκτεθούν στις εκλογές αυτές, χρειάζονται πολύ κουράγιο αλλά και θράσος για να κάνουν το μαύρο άσπρο και να προσπαθήσουν να πείσουν ότι το πιο λογικό πράγμα σε αυτή τη ζωή είναι να πεινάει ο λαός για να πάρουν τα λεφτά τους οι πιστωτές. Ξέρουν καλά όλοι αυτοί οι υποψήφιοι ότι θα κληθούν να υπηρετήσουν το ήδη σχεδιασμένο βάθεμα της ύφεσης, το άπλωμα της φτώχειας, το ξεπούλημα της χώρας. Με μια έννοια μάλιστα, είναι αποφασισμένοι για κάτι τέτοιο, παρ’ όλο που είναι φανερό στον καθένα από αυτούς ότι η εκλογή τους στη Βουλή θα είναι πολύ δύσκολη, ιδιαίτερα αν ληφθούν υπόψη οι πληροφορίες για διάφορες κρυφές δημοσκοπήσεις που έχει παραγγείλει η Ιπποκράτους και δίνουν στο ΠΑΣΟΚ, ακόμη και μονοψήφια ποσοστά.
Με ένα σωρό αγκάθια στο δρόμο για την κάλπη, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ βλέπει με ενόχληση μερικά ακόμη: τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου και τον Γιάννη Ραγκούση, που αναδείχθηκαν πολιτικά δίπλα στον Γιώργο Παπανδρέου, να δίνουν το δικό τους στίγμα στην πολιτική σκηνή, ελπίζοντας να έχουν πιο αναβαθμισμένο ρόλο σε επόμενες φάσεις πολιτικής αναμόρφωσης, όταν θα μιλάμε με τελείως διαφορετικούς όρους γι’ αυτό που μέχρι σήμερα γνωρίσαμε ως πολιτικό σύστημα ή κομματικό σύστημα. Μνημονιακότεροι του μνημονίου και αυτοί, έχουν κατανοήσει κι έχουν αποδεχτεί τον κανόνα που έμαθαν καλά κατά τη θητεία τους στις κυβερνήσεις των δυόμισι τελευταίων ετών: όσο πιο πρόθυμος της Μέρκελ και του Ράιχενμπαχ, τόσο πιο ελπιδοφόρος στην πολιτική σκηνή. Το ίδιο ακριβώς μάθημα που έχει εξάλλου αποδεδειγμένα σπουδάσει και ο σημερινός αρχηγός του κόμματος.
