Γράφειο ο Θεόδωρος Τσελεπής
Πέρασαν 35 χρόνια από την τελευταία φορά που σου έγραψα. 8 χρονώ παιδάκι ήμουνα. Είπα δεν θα το ξανακάνω ποτέ, αλλά βλέπεις πάλι έπεσα στην ανάγκη σου. Είχα θυμώσει πάρα πολύ μαζί σου. Όχι μόνο δεν μου έκανες το δώρο που σου ζήτησα, αλλά ποτέ δεν μπήκες στον κόπο να μου απαντήσεις, γιατί δεν εξαφάνισες την αδερφή μου. Αργότερα, στα 14, όταν σου ζήτησα να φέρεις ειρήνη, δουλειά και δικαιοσύνη σε όλο τον κόσμο, δεν μετρά, γιατί σαν Κνίτης που ήμουν, σε είδα ντυμένο στα κόκκινα και υπέθεσα πως έχω να κάνω με σύντροφο.
Σήμερα, όμως, τα πράγματα πάνε κατά διαόλου. Ρίχνω λοιπόν τα μούτρα μου και σου ξαναγράφω.
Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, μέρες τώρα προσπαθώ να σκεφτώ τι να σου ζητήσω για τα Χριστούγεννα. Σκέφτηκα να σου ζητήσω δουλειά. Μα δεν είναι ανάγκη. Πρώτα απ’ όλα άρχισε η ανάπτυξη. Τα έργα ξεκινούν, το κλίμα αλλάζει και κάπου θα βολευτώ και γω με 500 ευρώ για χαρτζιλίκι. Συγγνώμη… για μισθό ήθελα να πω.
Σκέφτηκα να σου ζητήσω υγεία, αλλά κανείς σήμερα δεν ανησυχεί για την υγεία του στην Ελλάδα. Η επανάσταση που έφερε ο τηλεπωλητής βιβλίων που παριστάνει τον υπουργό και η φοβία μας να μην χρειαστούμε νοσηλεία, μας έχει κάνει άτρωτους. Και αν κάτι μας συμβεί, όπως σωστά είπε κάποιος, πάμε στο νοσοκομείο, μας κάνουν μάκια και μας περνά.
Είπα να σου ζητήσω έναν ΣΥΡΙΖΑ των μελών, κινηματικό, δημοκρατικό, αλληλέγγυο, δίχως μηχανισμούς, γραφειοκρατίες και αριβίστες, αλλά είπαμε: άγιος είσαι δεν είσαι θαυματοποιός.
Από το μυαλό μου πέρασε η ιδέα να με κάνεις πιο ψηλό, πιο όμορφο, πιο αδύνατο και συγγραφέα. Αλλά μέχρι να συμβεί αυτό, ο άλλος (ξέρεις ποιος), θα έχει πάει και με την υπόλοιπη μισή Αθήνα, οπότε τι μου μένει εμένα…
Το να σου ζητήσω να κερδίσει ο Άρης δεν το σκέφτηκα καν. Είπαμε είσαι λέρα, αλλά δεν είσαι και ο Μάκαρος.
Το βρήκα! Άγιε μου Βασίλη, το βρήκα. Είναι απλό και δεν θα σου κοστίσει και πολλά. Ένα πράγμα θέλω μόνο. Να μου μάθεις χορό. Ναι. Να μου μάθεις να χορεύω. Θα μου χρειαστεί σύντομα. Γιατί όταν έρθει εκείνη η ώρα (και κοντεύει το νιώθω), θέλω να ξέρω να χορεύω. Για να χορέψω στους τάφους τους.
Στους τάφους εκείνων που μας διέλυσαν τη ζωή. Που μας έκαναν να περπατάμε με σκυφτό κεφάλι. Να σφίγγουμε τα δόντια με δύναμη από άγχος. Να μην μπορούμε να κοιμηθούμε ή να κοιμόμαστε μόνο με ηρεμιστικά. Στους τάφους εκείνων που σκοτώνουν για ένα εισιτήριο στο λεωφορείο ή για λίγη ζεστασιά από μαγκάλι. Στους τάφους εκείνων που σκοτώνουν 16χρονους με μια σφαίρα. Στους τάφους εκείνων που ξεπουλάνε τα πάντα σαν να είναι δικά τους. Στους τάφους εκείνων που σκοτώνουν ό,τι είναι διαφορετικό. Ό,τι δεν συνάδει με το χρώμα τους, τη θρησκεία τους, την ιδεολογία τους, τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις. Μα πιο πολύ, Άγιε μου Βασίλη, θέλω να μάθω να χορεύω για να χορέψω στους τάφους εκείνων που με έκαναν να μισώ για πρώτη φορά στη ζωή μου. Και δεν θέλω να μισώ. Θέλω μόνο να ζω. Να ελπίζω και να ονειρεύομαι.
Καλά Χριστούγεννα… και πού είστε, δεν μαθαίνετε και σεις χορό; Θα μας χρειαστεί σύντομα.
